"پس از شکست آمریکا در خصوص سلاح‌های کشتار جمعی عراق، مردم سراسر جهان حق دارند تا در مورد ادعاهای استفاده از گاز اعصاب سارین در حملات صورت گرفته در سوریه شک داشته باشند."
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، "پاتریک کاکبرن"، تحلیلگر روزنامه ایندیپندنت در تحلیل خود تحت عنوان "دلیلی ندارد که سوریه از سلاح‌های شیمیایی استفاده کند"، می‌نویسد: «یکی از نیروهای عراقی که در جنگ ایران و عراق حضور داشت، گفت: "من از هیچ چیز بجز خدا و گاز شیمیایی نمی‌ترسم! این گاز درست شبیه به یک روح است. در مقابل آن نمی‌توانید از خودتان دفاع کنید." با این که این نیروی عراقی جزو ارتش عراق بوده و از افرادی نبوده که مورد حمله گازهای شیمیایی قرار بگیرد اما به خوبی از اینکه این گازهای شیمیایی چه تاثیری بر روی قربانیانش می‌گذارد، مطلع بود.
گاز شیمیایی سلاحی هولناک است. مردم ایران همچنان با گذشت ربع قرن به دنبال تاثیرات استشمام این گازهای شیمیایی جان خود را از دست می‌دهند. گاز شیمیایی یکی از معدود سلاح‌هایی بود که ممنوعیت استفاده از آن به صورت نسبی در بازه زمانی جنگ جهانی اول تا حمله عراق به ایران و کردها در سال‌های 1980 میلادی با موفقیت همراه بود.
بنابراین باید حمله 29 آوریل نیروهای مسلح سوریه به شهر سراقب، پایگاه شورشیان واقع در جنوب غربی حلب که در آن از سلاح‌های شیمیایی استفاده کردند به دقت مورد بررسی قرار بگیرد. پزشکان به "یان پانل" از شبکه خبری بی.بی.سی گفتند که پس از بمباران یک توپخانه، آنها هشت غیرنظامی را با مشکلات تنفسی که برخی از آنها حالت تهوع و برخی دیگر مردمک‌های منقبض شده داشتند، درمان کردند.
در این رویداد خانمی با نام "مریم خطیب" جان باخت. پسرش محمد گفت: این گاز یک بوی وحشتناک و خفه‌کننده داشت. اصلا نمی‌توانید نفس بکشید. احساس می‌کنید که انگار مرده‌اید. برای سه یا چهار روز هیچ چیزی نمی‌توانستم ببینم. فیلم‌های گرفته شده توسط مردم محلی هلی‌کوپتری را نشان می‌دهد که شیء را به سوی زمین می‌اندازد که ظاهرا یک بخار سفید از خود خارج می‌کرده است.
سال‌ها تجربه من برای تهیه گزارش از ادعاهای ساخت یا استفاده از چنین سلاح‌هایی سبب شده که محتاط تر و هوشیارتر شوم. مردم محلی از جمله پزشکان محلی غالبا به شدت متقاعد شده‌اند که برخی سلاح‌های عجیب و غریب علیه آنها استفاده شده است، اما احتمالا آنها تجربه حملات شیمیایی یا غیراتمی را نداشته‌اند.
به عنوان مثال، پزشکان فلوجه واقع در غرب بغداد گمان می‌کنند که در نوامبر 2004 که نیروهای آمریکایی به این شهر حمله کردند، باید علیه آنها از سلاح‌های "غیرمتعارف" استفاده کرده باشند. این مطلب توضیح می‌دهد که چرا از آن زمان تاکنون کودکان ناقص بسیاری به دنیا آمده‌اند. غیرممکن است که با این مردم که چنین زجری را کشیده‌اند ابراز همدردی نکرد یا احساس خود را درخصوص زجری که آنها متحمل شده‌اند سرکوب کرد.
مردم گمان می‌کنند که سلاح‌های غیرمتعارف تخریب بسیاری به همراه دارند و با این فرض تاثیرات سلاح‌های متعارف را نادیده می‌گیرند.
یگان‌های توپخانه‌ای نیروی دریایی آمریکا در جنگ دو هفته‌ای 2004 در شهر فلوجه، به طور متوسط روزانه 379 موشک 155 میلیمتری با قدرت انفجاری بالا به سوی این شهر کوچک پرتاب کردند. علاوه بر این، جت‌های آمریکایی بر فراز این شهر پرواز کرده و 318 بمب در این شهر انداختند و هلی‌کوپترها نیز 391 موشک و راکت به سوی این شهر پرتاب کردند.
در این زمان دولت ایاد علاوی، نخست‌وزیر وقت عراق ادعای غیرممکنی را مطرح کرد و گفت، فقط 200 ساختمان در شهر فلوجه تخریب شده یا آسیب دیده است. کتاب "پایان بازی: داستان کشمکش داخلی آمریکا برای عراق از دوران جورج بوش پسر تا باراک اوباما" به قلم مایکل گوردن و برنارد ترینور که به تازگی منتشر شده است، آشکار می‌سازد که تفنگداران دریایی آمریکا برآورد کرده‌اند که حدود 50 هزار غیرنظامی در این شهر زندگی می‌کردند و عملیات‌های آنها جان هفت تا 10 هزار تن را گرفته و 60 ساختمان مسجد را تخریب کرده است. شاید استفاده بیش از حد از قدرت، توضیح کافی برای مساله وحشتناک تولد کودکان ناقص باشد.
ادعاها درخصوص استفاده از گاز اعصاب سارین در سوریه تحت پوشش ادعاهای نادرست درخصوص این مساله قرار گرفته که صدام سلاح کشتار جمعی داشت و از این امر برای توجیه حمله به عراق استفاده شد. جای تعجب ندارد که این مساله سبب شده تا مردم سراسر جهان درخصوص داستان‌های مربوط به داشتن یا استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی که برای فریب دادن آنها در حمایت از یک جنگ دیگر مطرح شده، مشکوک و مردد باشند.
البته به نفع دولت سوریه نیست که از سلاح‌های شیمیایی استفاده کند، چرا که این مساله احتمالا منجر به مداخله نظامی کشورهای خارجی می‌شود. ارتش سوریه نیاز ندارد که از این سلاح‌های شیمیایی به عنوان یک اسلحه ترور استفاده کند، چرا که بمباران‌های هوایی، توپخانه‌ای و جوخه‌های مرگ کافی است.
روزنامه‌نگاران مسئولیت بسیار زیادی برای اعتبار بخشیدن به داستان‌های منتشر شده از سوی آوارگان عراقی، اداره‌های اطلاعات و دولت این کشور درخصوص سلاح‌های کشتار جمعی صدام به عهده دارند. در این مورد بدیهی است که آوارگان عراقی با داستان‌های جالب و احزاب مخالفی که از آنها حمایت می‌کردند، قصد داشتند تا آمریکا را برای انجام اقدامات نظامی علیه صدام ترغیب کنند. وقتی مساله به سلاح‌های شیمیایی مربوط شود مخالفان سوری نیز دلایل و انگیزه‌های قابل درک کاملا مشابهی دارند.
اما اعتبار ادعاهای دولت‌های غربی درخصوص سلاح‌های کشتار جمعی این ارزش را دارد که به خاطر آوریم آنها استفاده بسیار زیاد از گاز شیمیایی توسط صدام را تحمل کردند و چشمان خودشان را بر روی این مساله بستند و اقداماتی انجام ندادند. "جوست هیلترمن" در کتاب خود با عنوان "یک اقدام سمی: آمریکا، عراق و بمباران شیمیایی حلبچه" می‌نویسد، قدرت‌های غربی بارها به عراق اعلام کردند که می‌تواند به استفاده از سلاح‌های شیمیایی در حلبچه ادامه داده و حتی آن را افزایش دهد. در حمله به حلبچه هزاران غیرنظامی کرد کشته شدند.»
انتهای پیام
نظرات