15 آبان 1365 که سر آلکساندر چاپمن (آلکس) فرگوسن هدایت شیاطین‌سرخ را برعهده گرفت، علی پروین پنج سالی بود که روی نیمکت مربیگری سرخپوشان پرسپولیس می‌نشست.

فرگوسن نزدیک به 27 سال در اولدترافورد ماند ولی در این مدت پرسپولیس 25 و استقلال 22 مربی را به خود دیدند. تیم ملی ایران هم در این مدت 27 مربی را روی نیمکت مربیگری خود نشانده است.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با پایان یافتن فصل دوازدهم لیگ برتر فوتبال بار دیگر بحث تغییر و تحول کادر فنی استقلال و پرسپولیس مطرح شده است. از یک سو امیر قلعه‌نویی که تیمش را قهرمان ایران کرده، ساز جدایی سر می‌دهد و از سوی دیگر یحیی گل‌محمدی عطای کار در پرسپولیس را به لقایش بخشیده و رفته است. در این میان آن چه بیش از هر چیز به خاطر می‌آید این است که چرا این دو تیم بزرگ – و نه باشگاه بزرگ – با وجود ادعاهایی که گوش فلک را کر می‌کنند، هیچگاه ثبات را به معنای واقعی کلمه بر نیمکت خود احساس نکرده‌اند؟

سر آلکس فرگوسن‌، سرمربی سرخپوشان منچستر حدود 27 سال پیش یعنی 1365 هدایت منچستریونایتد را بر عهده گرفت و تا همین هفته‌ قبل که از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد، در سمت خود باقی بود. در این مدت منچستر روزهای خوب و بدی را سپری کرد و تلخ و شیرین بسیاری به خود دید. باخت‌ها و پیروزی‌های متعدد، قهرمانی‌ها و ناکامی‌های پی‌درپی و اشک‌ها و لبخند‌های هواداران منچستریونایتد در این سال‌ها، مجموعه تاریخ این تیم را تشکیل می‌دهد. سوال این است که در همین مدت، در دو تیم مدعی و بزرگ ایران چه می‌گذشته است؟

تیم‌های بزرگ ایران که روزگاری تنها قطب‌های قهرمانی بودند و هر سال جام قهرمانی فوتبال ایران به یکی از این دو تعلق داشت در طول 27 سال گذشته روی هم 47 بار مربی عوض کرده‌اند. این آمار وحشتناک و تاسف برانگیز در صورتی ناگوارتر می‌شود که به صورت جزئی به آن پرداخته شود، وقتی تیمی مثل پرسپولیس در یک سال دو بار و استقلال در یک سال سه بار سرمربی خود را تغییر می‌دهند، "فاجعه" و "بحران" معنا پیدا می‌کند.

در اینجا نگاه کوتاهی داریم به آنچه در طول 27 سال گذشته در استقلال و پرسپولیس گذشته است. در تمام این مدت، آلکس فرگوسن، سرمربی شیاطین سرخ بود و راس نیمکت این تیم انگلیسی هرگز در این مدت دستخوش تغییر نشد.

استقلال:

1365: عباس رضوی

1366: منصور پورحیدری

1367: غلامحسین مظلومی

1368: محمد صلاحی

1368: منصور پورحیدری

1371: بیژن ذوالفقارنسب

1372: یورگن سوکومورخوف

1373: رضا نعلچگر

1373: لئونید بیلفسکی

1373: نصرالله عبداللهی

1374: منصور پورحیدری

1375: ناصر حجازی

1380: منصور پورحیدری

1381: رولند کخ

1382: امیر قلعه‌نویی

1385: صمد مرفاویی

1386: ناصر حجازی

1386: فیروز کریمی

1387: امیر قلعه‌نویی

1388: صمد مرفاویی

1389: پرویز مظلومی

1391: امیر قلعه‌نویی

پرسپولیس:

1365: علی پروین

1367: مسعود معینی

1372: محمود خوردبین

1372: محمد پنجعلی

1373: ولادیسلاو بگوویچ

1373: حمید درخشان

1374: هانس یورگن گده

1374: استانکو پوکله‌پوویچ

1376: حمید درخشان

1376: ایوان متکوویچ

1377: علی پروین

1382: وینگو بگوویچ

1383: راینر زوبل

1384: علی پروین

1384: آری هان

1385: مصطفی دنیزلی

1386: افشین قطبی

1387: افشین پیروانی

1387: نلو وینگادا

1388: زلاتکو کرانچار

1388: علی دایی

1390: حمید استیلی

1390: مصطفی دنیزلی

1391: مانوئل ژوزه

1391: یحیی گل‌محمدی

1392: ؟؟؟

فوتبال ایران برای رسیدن به استاندارد جهانی و فتح قله های پیشرفت به ثبات نیاز دارد. این مساله یک "تعارف" نیست که بشود با چند شعار تو خالی توجیه‌اش کرد. ثبات لازمه پیشرفت است. مربی اگر بداند چند سال هدایت تیمی را در اختیار دارد با شجات بیشتری تصمیم‌گیری می‌کند و در تیمش از بازیکنان جوانتری بهره می‌برد. بازیکن‌سازی، نیازمند اعتماد مربی است و اعتماد مربی به یک جوان تنها زمانی شکل می‌گیرد که مربی بداند برای استفاده از بازیکنان جوان مورد بازخواست قرار نمی گیرد و در صورت نتیجه‌ نگرفتن بلافاصله از کار برکنار نمی‌شود.

پرسش اصلی این گزارش این است که اگر استقلال و پرسپولیس در طول این 27 سال و پیش از آن، این قدر سرمربی عوض نمی‌کردند، آیا نتایج بهتری نصیب شان نمی‌شد؟ پاسخ این سوال بر عهده مدیران این دو باشگاه است.

انتهای پیام