محققان بیمارستان عمومی ماساچوست در بوستون موفق به ساخت یک کلیه کاربردی در آزمایشگاه شدند که پس از پیوند به موش قادر به دفع مایعات شده است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این کلیه مهندسی شده بر روی چارچوب ابتدایی یک کلیه موجود ساخته شده است.

در حالیکه کار بیشتری برای استفاده از این فناوری در ساخت کلیه انسان مورد نیاز بوده، محققان امیدوارند که در نهایت چنین شیوه‌ای بتواند به عنوان یک گزینه جدید برای افراد دارای مشکلات کلیوی و نیازمند پیوند عضو مورد استفاده قرار گیرد.

از آن جایی که این اندام از سلول‌های خود فرد ساخته می‌شود، خطر دفع آن توسط سیستم ایمنی بدن بسیار کمتر خواهد بود.

محققان برای ساخت این کلیه آزمایشگاهی ابتدا کلیه‌های موش را برداشته و آنها را در حلال شوینده که تمام سلولهای زنده را از این اندام حذف کرده، قرار دادند تا در نهایت تنها یک چارچوب از پروتئین‌های لیفی باقی بماند.

این پژوهشگران، سپس با استفاده از سلولهای بند ناف انسان و سلولهای کلیه از موشهای نوزاد، یک کلیه جدید را بر روی این چارچوب ساختند. آنها برای پراکنده کردن این سلولها بر روی چارچوب، اختلاف فشار ایجاد کردند که سلولهای جدید را در جای درست خود در کلیه قرار می‌دهد.

این اندام مهندسی شده در اتاقک‌های حاوی مواد مغذی برای شبیه‌سازی درون بدن پرورش یافتند. سپس این کلیه‌ها به موشهایی که یک کلیه آنها حذف شده بود، پیوند زده شد.

هنگامی که یک منبع خون به این کلیه‌ها متصل شد، آنها برای فیلتر کردن خون و تولید ادرار به کار افتادند. با این حال به گفته دانشمندان، این اندام جدید مانند کلیه‌های طبیعی موشها کار نکرده از این رو این شیوه باید بیشتر اصلاح شود.

پیش از این دانشمندان یک شیوه چارچوب سازی مشابه را برای ساخت قلبهای زیست‌مصنوعی نمایش دادند. در حالیکه محققان در این پژوهش جدید کلیه انسان را مهندسی نکرده‌اند، اما نشان دادند که می‌توان کلیه انسان را نیز تا چارچوب ابتدایی پاکسازی کرد.

به لحاظ نظری، این چارچوبها در نهایت قابل پرورش با سلولهای بنیادی انسان برای شکل‌گیری کلیه کامل هستند.

البته این شیوه نمی‌تواند کلیه کامل را از ابتدا تولید کند بنابراین همچنان به اعضای اهدایی برای پیوند نیاز است اما از آنجایی که سلولهای زنده از کلیه‌های زیستی حذف شده، انطباق بافت بین اهدا کننده و گیرنده که در حال حاضر برای پیوند مورد نیاز است، ممکن است دیگر بطور جدی دنبال نشود.

این پژوهش در مجله Nature Medicine منتشر شده است.

انتهای پیام