زگيل تناسلي، يك بيماري ويروسي است كه از راه مقاربت انتقال مي‌يابد و هر دو جنس را مبتلا مي‌كند. اين بيماري ضايعه‌هايي پوستي به شكل برآمدگي‌ها در پوست يا مخاط ناحيه تناسلي ايجاد مي‌كند كه بدون درد يا خارش است.

به گزارش سرويس «سلامت» ايسنا، زگيل‌ها مي‌توانند طي چند هفته تا چند ماه بعد از تماس با فرد آلوده ايجاد شوند. عامل ايجاد كننده اين بيماري ويروس پاپيلوماي انساني است كه در ايجاد برخي تومورهاي بدخيم نيز نقش دارد. اين ويروس مشابه ويروس ايجاد كننده زگيل معمولي است، ولي در مقايسه با آن قدرت انتقال بيشتري دارد. ضايعه‌ها بيشتر در نواحي مرطوب بدن ايجاد مي‌شوند.

ويروس‌هايي كه عامل زگيل تناسلي هستند، به ندرت باعث زگيل‌هاي دست يا پا مي‌شوند، ولي مي‌توانند باعث پديد آمدن زگيل‌هايي در دهان شوند. به نظر مي‌رسد زگيل‌هاي تناسلي با سرطان‌هاي ناحيه تناسلي مخصوصا سرطان دهانه رحم مرتبط باشند.

علت ابتلا به زگيل چيست؟

عامل ايجاد زگيل مي‌تواند از شخصي به شخص ديگر و حتي گاهي به طور غيرمستقيم واز راه وسايل آلوده منتقل شود. از نخستين تماس با ويروس تا زماني كه زگيل آن‌قدر بزرگ شود كه با چشم قابل ديدن باشد، معمولا چندين ماه طول مي‌كشد.

به نظر مي‌رسد كه زگيل‌هاي تناسلي بيشتر مسري باشند. بنابراين، لازم است تدابيري براي جلوگيري از انتقال زگيل‌هاي تناسلي از بيمار به همسر او به كار رود. برخي، به علت ضعف ايمني نسبت به اين ويروس، هر بار كه با ويروس زگيل تماس پوستي داشته باشند، به ضايعات جديد مبتلا مي‌شوند. اگر پوست به هر شكل آسيب ببيند، ويروس‌ها راحت‌تر زگيل ايجاد مي‌كنند.

به همين دليل، كودكاني كه ناخن خود را مي‌جوند يا گوشه‌هاي ناخن خود را مي‌كنند، بيشتر به زگيل مبتلا مي‌شوند. برخي نيز به دليل نامعلوم بيشتر از بقيه به زگيل دچار مي‌شوند. همچنين، بيماراني كه سيستم ايمني ضعيفي دارند، بيشتر مستعد ابتلا به عفونت ناشي از ويروس‌هاي زگيل هستند.

نشانه‌هاي زگيل تناسلي چيست؟

برآمدگي‌هاي پوستي توپري به ابعاد حدود دو تا چند ميلي‌متر هستند كه ممكن است به صورت متعدد و حتي خوشه‌اي باشند. اين ضايعه‌ها بدون درد، سوزش و خارش و مسري‌تر از زگيل معمولي ديگر نواحي بدن هستند. اگرچه زگيل‌هاي كوچك بدون درمان نيز پس از مدتي خود به خود از بين خواهند رفت، اما از آنجا كه اين بيماري مي‌تواند زمينه‌ساز بدخيمي باشد بايد در پي درمان آن بود. احتمال عود بيماري نيز بالا است. زگيل تناسلي ممكن است به انسداد ادراري در مردان و يا سرطان گردن رحم در زنان منجر شود.

عوارض مورد انتظار:

زگيل‌هاي كوچك معمولا علامتي ايجاد نمي‌كنند. در صورت عدم درمان احتمالا سرانجام از بين خواهند رفت. البته از آنجا كه ممكن است ويروس با بدخيمي تناسلي همراه باشد، بهتر است ضايعات درمان شوند.

عوامل افزايش‌دهنده خطر:

تغذيه نامناسب، ديگر بيماري‌هاي مقاربتي، رفتارهاي پرخطر جنسي، شرايط زندگي شلوغ يا غيربهداشتي، بهداشت نامناسب و عدم استفاده از وسايل پيشگيري كننده از جمله عوامل افزايش دهنده خطر ابتلا به زگيل تناسلي هستند.

عوارض احتمالي:

اختلال‌هاي سرويكس از جمله سرطان و نيز انسداد ادراري در مردان از جمله عوارض احتمالي ابتلا به اين بيماري هستند.

روش‌هاي پيشگيري از زگيل تناسلي:

-استفاده ازوسايل پيشگيري در ديگر مواقع احتمال ابتلا را كاهش مي‌دهد.

-از خراشيدن و دستكاري ضايعه بايد پرهيز كرد، زيرا موجب انتقال آلودگي مي‌شود و يا ممكن است عفونت ثانويه باكتريايي روي دهد.

-رعايت بهداشت و تميز و خشك نگه داشتن محل ضايعه به بهبودي كمك مي‌كند.

-همچون ديگر بيماري‌هاي مقاربتي، بهترين راه پيشگيري ارتباط جنسي معقول و مطمئن است.

واكسن جديدي به نام گارداسيل (Gardasil) كه براي پيشگيري از چهارگونه از ويروس‌هاي زگيل ساخته شده، مورد تائيد قرار گرفته است كه مي‌توان آن را در سه نوبت به فاصله شش ماه تزريق كرد.

روش درمان زگيل تناسلي:

روش درمان از سوي پزشك و با توجه به محل درگيري و اندازه ضايعه‌ها تعيين مي‌شود. نوع درمان بسته به نظر پزشك، شامل استفاده از داروهاي موضعي مثل پودوفيلين، استفاده از كرايوتراپي و نيتروژن مايع و استفاده از ليزر يا جراحي است. پيگيري با استفاده از آزمون پاپ اسمير در خانم‌ها بايد به صورت جدي مد نظر قرار گيرد. ممكن است حتي در اين زمينه به بررسي‌هاي بيشتر، مانند نمونه‌گيري از بافت نيز نياز باشد. درمان كامل ضايعه‌ها توصيه مي‌شود. آزمون‌‌هاي تشخيصي مي‌توانند شامل بيوپسي بافت، كولپوسكوپي، آندوسكوپي، آنوسكوپي و پاپ اسمير باشند.

درمان با توجه به اندازه و محل زگيل‌ها مشخص خواهد شد. زگيل‌هاي كوچك را مي‌توان با داروهاي موضعي درمان كرد. براي زگيل‌هاي بزرگ‌تر، نيتروژن مايع به كار مي‌رود (سرمادرماني). برخي زگيل‌هاي بزرگتر نيازمند درمان با ليزر، الكتروكوآگولاسيون يا جراحي هستند.

ضرورت درمان زگيل تا چه اندازه است؟

در كودكان، معمولا زگيل، بدون درمان و پس از طي دوره‌اي چند ماهه تا چندين ساله ناپديد مي‌شود. با اين وجود، از آنجا كه احتمال گسترش زگيل به ديگر نواحي بدن فرد مبتلا و يا انتقال آن به افراد ديگر وجود دارد، درمان زگيل منطقي به نظر مي‌رسد. بويژه هنگامي كه زگيل باعث ناراحتي يا درد شود، درمان ضرورت مي‌يابد.

در زگيل‌هاي تناسلي مزمن، احتمال ابتلا به سرطان پوست تا حدي افزايش پيدا مي‌كند. همچنين در زنان مبتلا به زگيل‌هاي تناسلي، احتمال ابتلا به سرطان گردن رحم بيشتر است. به همين دليل، همه افراد بالغ مبتلا به زگيل تناسلي بايد درمان شوند. تمام زنان مبتلا به زگيل تناسلي حتي پس از درمان بايد به طور منظم آزمون پاپ اسمير را انجام دهند.

دراين شرايط مراجعه به پزشك توصيه مي‌شود:

- اگر فرد نشانه‌هاي زگيل‌هاي مقاربتي را دارد.

- اگر پس از درمان موارد زير رخ دهند: ناحيه درمان شده، دچار عفونت (قرمز،‌ متورم، دردناك يا حساس به لمس) شود يا احساس ناخوشي كلي به فرد مبتلا دست دهد.

انتهاي پيام