«سعيد حجاريان» با تاكيد بر ضرورت اتحاد در جنبش دانشجويي و نيز اتحاد در بين اصلاح‌طلبان، گفت: شعار «دموكراسي در داخل، صلح در بيرون» شايد بتواند نقطه‌ي پيوندي براي طيف وسيعي از نيروها باشد. به گزارش خبرنگار سياسي ايسنا، وي كه در مراسم «فرياد بر سكوت» در دانشكده‌ي علوم پزشكي دانشگاه تهران حضور يافته بود، با اشاره به قدمت انجمن اسلامي دانشجويان دانشكده‌ي پزشكي اظهار داشت: شما دانشجويان در زمره‌ي نخبگان كشور هستيد و اميدواريم كه 16 آذر پايدار بماند. سپس متن سخنراني وي توسط يكي از اعضاي انجمن اسلامي دانشجويان دانشكده‌ي پزشكي قرائت شد. حجاريان اينگونه شروع كرد: «اتحاد، مبارزه، پيروزي»، شعار روز 16 آذر هميشه همين بود. هر سال به مناسبت 16 آذر مراسمي از سوي دانشگاهيان برگزار مي‌شود و ياد 3 جوان پاكي كه توسط مزدوران شاه در پاييز غم‌انگيز درست بعد از كودتاي 28 مرداد 1332 در راهروهاي دانشكده‌ي فني به گلوله بسته و به خاك و خون كشيده شدند پاس داشته مي‌شود. و اين زخم و اين جراحت هنوز التيام نيافته است و مانند ساير روزهاي تاريخي چون 17 شهريور، 15 خرداد و 22 بهمن در سينه‌ي تاريخ ثبت خواهد شد. حجاريان افزود: امسال باز اين زخم كهنه را خونابه باز شد و 16 آذر با وقايع ديگري قرين گشت كه هيجاني در ميان دانشجويان پديد آورد كه خود بهتر از من به رموز آن واقفيد. من سعي مي‌كنم به يك نكته‌ي بنيادي از آن رموز اشاره كنم. براي روشن شدن مطلبم يك خاطره‌ي تاريخي را لازم مي‌دانم ذكر كنم. اولين 16 آذر بعد از انقلاب بود كه دو تشكيلات سابقه‌دار اما نه چندان مهم كشور بر سر اين‌كه 3 شهيد 16 آذر ارتباط تشكيلاتي با كدام‌يك داشته‌اند به جدال برخاستند. يكي از آنها ادعا مي‌كرد «شريعت رضوي» و «بزرگ‌نيا» پرسشنامه (آنكت) حزبي آنها را پر كرده است و عملا سمپات آن حزب بوده است و فقط «قندچي» متعلق به جريان ديگر است. تشكيلات دوم برعكس ادعا مي‌كرد كه «شريعت رضوي» و «قندچي» متعلق به جبهه‌ي آنهاست و فقط «بزرگ‌نيا»‌ متعلق به آنها نيست. 16 آذر بود كه اين دعوا در جريان بود. من گويا در دانشگاه بودم كه عكس آن 3 بزرگوار را مي‌ديدم كه به اين مشاجرات و مناقشات پوزخند مي‌زنند؛ چرا كه آنها قهرمان‌هاي ملي بودند و به مدار و مستوايي از جانفشاني و فداكاري كشيده شده بودند كه در قالب اين جريان و آن جريان نمي‌گنجيدند. به‌ويژه آن‌كه آنها در زمانه‌اي خونشان به هم آميخت كه درست بعد از كودتاي 28 مرداد ناي جغدي هم نمي‌آمد به گوش. آنها توانسته بودند سكوت آن شب ظلماني را با سنگ‌پراني به اتومبيل معاون رييس‌جمهور آمريكا بشكنند و در اليگارشي نظامي و دولت پادگاني و پليسي برخاسته از كودتا اولين رخنه‌ها را بيندازند. لذا براي آنها فرقي نمي‌كرد كه عضو كدام گروه و دسته باشند. هويت ملي در خطر بود و لذا انسان‌هايي بايد در اين راه قدم مي‌گذاشتند كه از همه چيز خود گذشته باشند. به همين خاطر بود كه از آن پس دانشجويان مستقل از هويت‌هاي سازماني خود يكصدا در 16 آذر شعار «اتحاد، مبارزه، پيروزي» را سر مي‌دادند و در اين ميان كسي از ايدئولوژي كسي سوال نمي‌كرد. اين اتحاد به قدري قوي بود كه بعد از انقلاب هم كه يك جريان دولتي سعي كرد با توسل به مقولاتي چون جنگ و شهادت روز دانشجو را تغيير دهد با ناكامي روبه‌رو شد و الان ديگر سر و صدايي از آنها باقي نمانده است. حجاريان ادامه داد: غرض از اين مقدمه‌ي تاريخي اين بود كه شايد 16 آذر نهيبي باشد براي پراكندگي جنبش دانشجويي كنوني ما. در شرايطي فعلي با دولتي كه سر كار آمده است چه توجيهي براي اين همه شقاق و پراكندگي ميان جنبش دانشجويي به طور خاص و ميان گروه‌هاي طرفدار اصلاحات به طور عام وجود دارد؟ آيا مثلا در فرانسه هنگامي كه «لوپن» كه يك دست‌راستي و ناسيوناليست افراطي بود در مظان پيروزي قرار گرفت همه‌ي گروه‌ها به سمت اتحاد پيش نرفتند؟ آيا اين كار در زمان «گايدار» در اتريش اتفاق نيفتاد؟ همه‌ي اينها به خاطر اين بود كه اروپاييان تجربه‌ي تلخي از پراكندگي احزاب در زمان جمهوري «وايمار» و برآمدن از ناسيونال سوسياليسم آلمان در خاطر خود داشتند، چون نازي‌ها گام به گام جلو آمده و يكي يكي رقبا را از ميان به در كردند بعد هم كه به قدرت رسيدند به بهانه‌ي كمبود فضاي حياتي به كشورگشايي پرداختند و جهاني را پرفتنه كردند. لذا شعار «دموكراسي در داخل، صلح در بيرون» شايد بتواند نقطه‌ي پيوندي براي طيف وسيعي از نيروها باشد كه نمي‌خواهند به اين فرجام دچار شوند. شايد بعد از 52 سال كه خون آن 3 آذر اهورايي به هم آميخت تا يك تنه در مقابل اليگارشي نظامي شاه بايستند مي‌خواستند كه به ما پيام بدهند كه راه درست راه «اتحاد، مبارزه و پيروزي» است. انتهاي پيام