به گزارش ایسنا، رضا رفیع در یادداشتی طنز آمیز در روزنامه اطلاعات نوشت: طبق معمول سنوات گذشته، هرسال تا نزدیک آخر سال می شویم و می رویم که سال جدید را دو دستی و دستی دستی تحویل بگیریم؛ خیلی‌ها حال و هوای سفر پیدا می کنند. یعنی یک طوری می شود که تهران شلوغ پلوغ، عین کف دست خالی و خلوت می شود. نه انگار که این شهر،عذرمی خواهم، این کلانشهر، چیزی به نام ترافیک و متعاقب آن، آلودگی هوا داشته است.

منتهی نه که ما ایرانی‌های محبوب یکسری ضرب المثل‌های قشنگی داریم که از قضا خیلی هم پرمعنا و پرمنظور می باشند؛ یک شعر مثل شده و تجربه شده ای هم در این راستا داریم که اذعان می دارد:«چو دخلت نیست،خرج آهسته تر کن»!

هر شهروند ایرانی که در ایام نوروز قصد سفر می کند، قبل از هر اقدامی شروع می کند به یکسری اندازه گیری‌های مختلف که بتواند در نهایت به یک جمع بندی درست و درمانی نایل شود که بی گدار به آب نزند. به عنوان مثال، دستش را دراز می کند ببیند به دهنش می‌رسد یا از وسط راه باید از اولین دور برگردان تعبیه شده، خیلی شیک و مجلسی برگردد سر جای اولش؟!....
بیت نامربوط:
هرکسی کاو دورماند از اصل خویش
                                                           باز جـویـد روزگـار وصـل خویش
ـ آخه این شعرعرفانی و فلسفی، چه ربطی به این مقوله داشت؟!....(همچین می پرسد که انگار خود ما می دانیم که چه ربطی داشت!... خب پدرآمرزیده، ما که خودمان خیلی شفاف در ابتدای شعر فوق نوشته ایم:«بیت نامربوط»؛ فلذا دیگر تکلیف از ما ساقط است!)

الآن دقیقاً در همین روزها به سر می بریم. چشم بسته غیب گفتیم!... روزهایی که جمیع هموطنان جان، از هم اکنون شروع کردند به گشتن سوراخ سمبه‌های داخل کیف و جیب شان که به عین الیقین ببینند آیا با توجه به نرخ دلار و بنزین و هتل وخوراک و جریمۀ احتمالی توی راه و.... امثالهم؛ بضاعت مالی و ریالی آنها کفاف می دهد که بروند سفر دور دنیا و ممسنی در هشتاد روز، یا که خیر!

بستۀ پیشنهادی: از آنجا که حقیر نیز تا پایان سال،عازم سفر به ولایت خراسان و زادگاه خویش است و مشمول برخی مسائل اهل سفر در ایام نوروز نیز می شود؛ لهذا رهنمودهایی ارزشمند برای جمیع خانواده ‌های هدفمند داریم:

۱ـ سفر در حضر: کم خرج ترین شکل سفر این است که آدم دست زن و بچه اش را بگیرد و وقتی که سیر آفاق خرج دارد، در خود سیر انفس کنند. بلیت رفت و برگشت آن هم دست خودشان است. نمی خواهد منت آژانس و دوست و آشنا را بکشند. شاعری در راستای تأیید فرمایش متین ما فرموده: «بنشین و سفر کن که به غایت نیکوست/بی منت پا گرد جهان گردیدن»!

۲ـ پایین آوردن توقعات: چرا ما عادت کردیم که فقط برویم هتل ‌های پنج ستاره و شش ستاره و کلاً ستاره دار، که مستلمزم به هدر رفتن پول و یارانه گردد. اگر هوا خوب بود، که تا الآن این گونه بوده؛ هرجا شد، بساط چادر را علم کنند و از طبیعت خدا لذت ببرند. حالا برخی سازمان ‌ها مثل آموزش و پرورش هم هستند که در این ایام ،اقامتگاه‌ها و مدارس خود را در اختیار مسافران نوروزی قرار می دهند. اقامتگاه‌هایی که کلاس دارند.

۳ـ بستن قرارداد با فامیل: الآن دیگر مسائل اقتصادی،تعارف بردار نیست. دولت هم دیگر می خواهد تعارف را کنار بگذارد و سال آینده یارانۀ خیلی‌ها را در این بحران انواع ناترازی‌ها(کمبودهای سابق!) را از بیخ قطع کند. فلذا همه باید با هم شفاف باشند. ملت جاهایی سفر بروند که در آنجا قوم و خویشی دارند. از قبل با وی قرارداد ببندند و یادداشت تفاهم امضاء نمایند که هرچه هتل‌ها می گیرند، نصفش را بدهند به فامیل خود که پذیرای آنها شده؛حتی اگر فامیل دور بوده باشد. منافع این کار به حالت «بُردــ بُرد» به هر دو طرف معامله می رسد. نصف لی و نصف لک، والله خیرالرّازقین. به همین راحتی!

*بازنشر مطالب دیگر رسانه‌ها در ایسنا به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می‌باشد.

انتهای پیام