به گزارش ایسنا، زمانی که وویجر ۱ و ۲ از پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال در سال ۱۹۷۷ بلند شدند، قرار بود فقط برای حدود پنج سال دوام بیاورند که این یک چارچوب زمانی برای بازدید از مشتری، زحل، اورانوس و نپتون بود. با این حال، این دو فضاپیمای رباتیک هسته‌ای آنقدر خوب ساخته شده‌اند که مأموریت‌هایشان یکی پس از دیگری تمدید می‌شود تا اینکه ۴۷ سال بعد همچنان بر سر کار هستند و انتظار می‌رود، به استثنای حوادث، تا زمانی که ژنراتورهای هسته‌ای آن‌ها در نهایت خاموش شوند، دوام بیاورند.

به نقل نیواطلس، آنها به دلایل زیادی یک دستاورد خارق العاده هستند. آنها سومین و چهارمین فضاپیماهایی بودند که از مشتری و زحل بازدید کردند و وویجر ۲ اولین فضاپیمایی بود که از اورانوس و نپتون بازدید کرد و گنجینه‌ای از اطلاعات را ارائه کرد. آنها همچنین اولین دو کاوشگری بودند که از منظومه شمسی ما خارج شدند و اولین کاوشگرانی بودند که فضای بین ستاره‌ای را کاوش کردند.

ناگفته نماند که آنها قدیمی‌ترین فضاپیماهای فعال هستند که تاکنون به فضا پرتاب شده‌اند. برای درک بهتر اهمیت این موضوع باید بدانید که همه‌ی کسانی که در پروژه اصلی شرکت داشتند اکنون یا مرده‌اند یا بازنشسته شده‌اند. حتی نرم افزار آنها آنقدر قدیمی است که نیاز است برخی از مردان و زنان بسیار مسن که هنوز هم می‌توانند کدنویسی را درک کنند، در صورت بروز مشکل باید وارد عمل شوند.

علاوه بر همه اینها، این دو اکنون بسیار دور هستند. وویجر ۱ بیش از ۱۵ میلیارد مایل (۲۵ میلیارد کیلومتر) از زمین و وویجر ۲ حدود ۱۳ میلیارد مایل (۲۱ میلیارد کیلومتر) از زمین فاصله دارند. این به حدی است که می‌تواند تقریبا دو روز طول بکشد تا سیگنال رادیویی به کاوشگرها سفر کند و سپس پاسخ دریافت کند. می‌توان گفت، همه اینها باعث می‌شود که نگهداری از این فضاپیماها در شرایطی که سرمای شدید و تشعشعات کیهانی اعماق فضا را تحمل می‌کنند، دردسرساز است.

در طول سال‌ها، وویجرها با مشکلات رایانه‌ای، اشکالات ارتباطی، مشکلات پیشرانه‌ها و سایر چالش‌ها مواجه شده‌اند، اما بزرگترین و آنچه که در نهایت کاوشگرها را نابود می‌کند این است که ژنراتورهای رادیو حرارتی (RTG) که به آنها برق می‌دهند تا سیستم‌هایشان را راه‌اندازی کنند و آنها را از یخ زدگی محافظت می‌کنند، رو به اتمام است.

با کاهش عرضه پلوتونیوم ۲۳۸، ژنراتورها سالانه چهار وات خروجی خود را از دست می‌دهند. در سال ۱۹۷۷، آنها ۴۷۰ وات انرژی تولید کردند. در سال ۲۰۲۳، این میزان به ۲۵۰ وات کاهش یافت. این امر، سهمیه بندی نیروی باقی مانده را در اولویت اصلی مهندسان ناسا در آزمایشگاه پیشرانه جت قرار می‌دهد.

در ابتدا، هر وویجر علاوه بر سیستم‌های ارتباطی و پشتیبانی، ۱۰ آزمایش در دست انجام داشت. در طول دهه‌ها، این سیستم‌ها مجددا پیکربندی شده یا به طور کامل خاموش شده‌اند. به گفته آژانس فضایی ناسا، آزمایش زیرسیستم پرتوهای کیهانی روی وویجر ۱ در روز ۲۵ فوریه ۲۰۲۵ تعطیل شد و ابزار ذرات باردار کم انرژی در وویجر ۲ در ۲۴ مارس خاموش خواهد شد. با این کار تنها سه آزمایش همچنان در حال اجرا هستند که شامل مغناطیس‌سنج و زیرسیستم امواج پلاسما در هر دو فضاپیما، با یک زیرسیستم پرتو کیهانی اضافی در وویجر ۲ می‌شود که قرار است در سال ۲۰۲۶ تعطیل شوند.

با روش‌های جدید مدیریت انرژی، امید می‌رود که عمر وویجرها تا سال ۲۰۳۰ یا حتی فراتر از آن افزایش یابد که این یک شاهکار چشمگیر خواهد بود.

انتهای پیام