پژوهشگران گفتند: افرادی که با دوچرخه به محل کار خود رفت‌وآمد می‌کنند، روزهای مرخصی کمتری ثبت خواهند کرد و خطر غیبت طولانی‌مدت به دلیل بیماری را کاهش می‌دهند.

در مقایسه با رفت‌وآمد غیرفعال - با ماشین یا وسایل نقلیه عمومی – دوچرخه‌سواری به مسافت ۶۱ کیلومتر یا بیشتر در هفته با ۸ تا ۱۲ درصد خطر کمتر ابتلا به بیماری و روزهای مرخصی به دلیل آن و همچنین ۱۸ درصد احتمال غیبت کمتر برای حداقل ۱۰ روز به دلیل ناخوشی مرتبط بود.

به‌طور متوسط، فعال‌ترین افراد، ۴.۵ روز بیماری کمتر از افراد غیرفعال و یک دوره بیماری طولانی کمتر در هر دهه داشتند.

در حال حاضر شواهد تحقیقاتی در مورد مزایای سلامتی و زیست‌محیطی رفت‌وآمد فعال وجود دارد، اما برای مثال، ارتباط آن با خطر غیبت‌های طولانی‌مدت بیماری، مورد مطالعه قرار نگرفته است.

در حالی که محققان سایر عوامل بالقوه موثر بر آمار بیماری ازجمله جنسیت، سن، مصرف الکل و وضعیت اجتماعی و اقتصادی را در نظر گرفتند، داده‌ها علت و معلولی مستقیم بین دوچرخه‌سواری و بیماری را نشان نمی‌دهند و فقط بیانگر ارتباطی قوی هستند.

این یافته‌ها با نتایج پژوهش‌های پیشین در مورد رفت‌وآمد با دوچرخه مطابقت دارد، اگرچه دلیل دقیق این رابطه همچنان حدس و گمان است اما فعال بودن یکی از بهترین راه‌ها برای سالم ماندن محسوب می‌شود، بنابراین می‌توان گفت، کسانی که تناسب اندام را حفظ می‌کنند کمتر در معرض خطر بسیاری از بیماری‌های رایج هستند. از سوی دیگر، شرایط سلامتی که احتمال نیاز به مرخصی را افزایش می‌دهد، ممکن است چرخه روزانه را برای برخی سخت‌تر کار کند.

محققان همچنین دریافتند، دوچرخه‌سواری برای کاهش روزهای بیماری بهتر از پیاده‌روی خواهد بود، هرچند که این تفاوت‌ها فقط برای کسانی است که بیشترین مسافت را با دوچرخه طی می‌کنند.

نتایج تحقیق منتشرشده در سایت ساینس نشان داد، این امکان وجود دارد که پیاده‌روی به اندازه کافی فعالیت سختی برای بدن نباشد، یا افرادی که با دوچرخه‌ به مدت طولانی‌ به محل کار خود می‌روند، مزایای دیگری نیز داشته باشند، به این معنی که کمتر بیمار شوند.

محققان اظهار کردند: علاوه بر تعداد کمتر کیلومترهای طی شده با پیاده‌روی، شدت پیاده‌روی نیز ممکن است ناکافی باشد به همین دلیل آنان پیشنهاد کردند که راه رفتن با سرعت بالاتر می‌تواند مهم‌تر از دفعات پیاده‌روی باشد.

دوچرخه‌سواری برای همه افراد یک گزینه‌ نخواهد بود و در مناطق شهری می‌تواند استرس‌زا باشد اما به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از سایر اشکال رفت‌وآمد نیز کمک می‌کند.

با دانستن اینکه فقط نیمی از جمعیت بزرگسال بر اساس توصیه‌ها ورزش می‌کنند، رفت‌وآمد با پای پیاده یا با دوچرخه می‌تواند راه مفیدی برای افزایش ورزش‌های ارتقادهنده سلامت باشد.

نتایج این مطالعه دلایل بیشتری برای تشویق و سرمایه‌گذاری در سبک رفت‌وآمد فعال و به ویژه رفت‌وآمد با دوچرخه ارائه می‌دهد.

نتایج مقاله «بررسی وضعیت سلامت عمومی ورزشکاران دوچرخه‌سوار» منتشرشده در اولین کنفرانس بین‌المللی دوچرخه شهری نشان داد، سلامت عمومی دوچرخه‌سواران با مدت فعالیت ورزشی آنان ارتباط معنی‌داری دارد بنابراین می‌توان بیان کرد هرچه مدت فعالیت‌های ورزشی بیشتر باشد میزان افزایش سلامتی عمومی دوچرخه‌سواران نیز بیشتر خواهد شد.

انتهای پیام