به گزارش ایسنا، این پزشک انگلیسی در مقاله‌ای برای روزنامه گاردین نوشت: «هرگز در طول فعالیتم به عنوان یک جراح در بزرگترین بیمارستان لندن چنین صحنه‌هایی را که در غزه شاهد بودم، ندیدم. یکی از روزهای جنگ در غزه باید یک کودک ۸ ساله را از مرگ حتمی ناشی از خونریزی نجات می‌دادم اما پرستارها به من‌ گفتند که دیگر گاز استریل در دسترس نیست. در بیمارستان ناصر غزه وقتی به عنوان پزشک داوطلب برای سازمان "کمک پزشکی برای فلسطینی‌ها" همکاری می‌کردم، مجبور شدم برای بند آوردن خونریزی این کودک، دستم را روی زخم فشار دهم. احساس کردم کودک زنده نمی‌ماند اما خوشبختانه او زنده ماند اما مادرش این شانس را نداشت.

از وزارت بهداشت انگلیس بازنشسته شده بودم برای همین تصمیم گرفتم به غزه بروم چون می‌دانستم که آنجا به کمک جراحی به شدت نیاز دارند و من این مهارت را داشتم. من به عنوان جراح متخصص پیوند در لندن این تبحر را داشتم که اعمال جراحی خیلی سخت انجام بدهم. اما حضور در غزه و کمک به جنگ‌زدگان تجربه متفاوتی بود.

با خودروی کاملا زرهی سازمان ملل وارد نوار غزه شدیم و راننده که یک مرد سوئدی بود به ما گفت: فقط تلاش کنید زنده بمانید. کشته نشوید. زندگی یک تجربه به شدت عجیب و غربی از ناملایمات است.

در همین اثنا بود که ارتش اسرائیل به خودروی ما شلیک کرد. غزه خطرناکترین محل برای کار در جهان است و از آغاز جنگ بیش از ۳۰۰ امدادگر و ۱۰۰۰ نیروی بهداشت و درمان کشته شدند.»

پزشک انگلیسی نوشته است: «مسافتی که به سمت جنوب غزه در حرکت بودیم بیشتر شبیه به تصاویر بازمانده از هیروشیمای ژاپن پس از انفجار اتمی بود. همه ساختمان‌ها برای چند مایل کاملا با خاک یکسان شده بود و کسی نبود.

با ورود به بیمارستان ناصر در خان یونس با صحنه‌ای غیرقابل تصور و آشفتگی عجیبی روبرو شدیم. انگار در قرون وسطی بودیم.

بخش‌های بیمارستان بیش از حد پر بود از مجروحان و اجساد و تخت‌ها در اتاق‌ها و راهروها به هم چسبیده بودند و اصلا نمی‌شد از بینشان رد شد. حتی تخت‌ها را به بالکن‌ها کشانده بودند تا افراد بیشتری بستری شوند. خیلی‌ها روی ملحفه‌های کثیف و چرک روی زمین خوابیده بودند و اعضای خانواده‌ها به پرستاران کمک می‌کردند.

وضعیت بهداشتی بسیار وخیم بود. اجازه ورود صابون، شامپو و ژل‌های تمیزکننده را به غزه نمی‌دادند و تجهیزات پزشکی هم محدود بود.

در بسیاری از مواقع، عفونت‌های زخم را بررسی و حشره‌های زنده را داخل زخم‌ها پیدا می‌کردم. در یکی از موارد همکارانم در بخش مراقبت‌های ویژه مجبور شدند حشره‌ها را از گلوی یک کودک بیرون بیاورند، وقتی متوجه شدند که حشره‌ها راه دستگاه تنفس مصنوعی را مسدود کرده‌اند. در بخش‌های مختلف دستکش، روپوش و گازهای استریل ما تمام شده بود.

هر روز شاهد بمباران بیمارستان بودیم. بیمارستان‌های دیگر هم هدف بمباران قرار می‌گرفتند طوریکه در نتیجه بمباران فوریه ۲۰۲۴، چندین نیروی امدادی و بیمار کشته شدند. هر روز شاهد بمباران و حملات از سوی اسرائیل بودیم و بخش‌های بیمارستانی پر می‌شد از اجساد و کودکانی که اعضای خانواده خود را از دست داده بودند. معمولا ۱۰ تا ۱۵ کشته و ۲۰ تا ۴۰ زخمی داشتیم.

هر ساعت از شبانه روز مجروحان و کشته‌هایی داشتیم که باید پذیرش می‌شدند و برخی اوقات بیش از ۲۴ ساعت عمل‌ها طول می‌کشید.

نگرانی از بمباران در نزدیکی بیمارستان‌ها و هدف قرار گرفتن ما وجود داشت و خوابیدن و استراحت کردن مشکل بود.

و هرگز نیرویی از حماس در داخل یا خارج از بیمارستان را ندیدم.

اکثر زخمی‌ها و کشته‌ها را کودکان و زنان تشکیل می‌دادند و کودکان جراحاتی مشابه داشتند؛ شلیک به سر که مشخص بود از سوی یک تک تیرانداز است.

در این میان، ۳۰ پزشک و پرستار انگلیسی که سال گذشته میلادی در غزه و در بحبوحه جنگ در این باریکه فعال بودند، در اوت به کر استارمر، نخست وزیر انگلیس نامه نوشته و گفتند هر روز شاهد هدف قرار گرفتن عمدی کودکان در غزه هستند. همچنین ۹۹ نیروی امدادی آمریکایی نیز در نامه‌ای مشابه به جو بایدن، رئیس جمهور وقت آمریکا در اکتبر ۲۰۲۴ همین مساله را عنوان کردند.»

این جراح افزوده است: «من در چندین منطقه جنگی حاضر بودم اما هرگز شاهد چنین تخریب گسترده و تلفات غیرنظامی نبودم. این جنگ در غزه با هر جنگ دیگری متفاوت بود.

وقتی سپتامبر گذشته برگشتیم، احساس گناه می‌کردم که می‌توانم به زندگی آرامم برگردم درحالیکه میلیون‌ها نفر سر گرسنه بر بالین می‌گذارند و نگرانند که شب هنگام خانه‌هایشان و محل اقامتشان بمباران شود.

همینطور احساسی از شرم و خجالت دارم که دولت انگلیس، دولت کارگر که من حامیش بودم، اسرائیل را بابت جنایات جنگی در غزه محکوم نکرد و همچنان به این رژیم سلاح می‌دهد.

قدرت سیاسی ممکن است مستلزم سازش و داد و ستدهای پشت پرده باشد، اما برخی از خطوط قرمز اخلاقی وجود دارد که صرف نظر از هزینه سیاسی، هرگز نباید از آنها عبور کرد. به نظر من، نسل کشی در غزه آزمون اساسی شجاعت اخلاقی رهبران در قرن بیست و یکم است و تاکنون، رهبران ما شکست خورده‌اند. بمباران ممکن است در حال حاضر متوقف شده باشد، اما ضرورت بازخواست کسانی که مرتکب جنایت شده‌اند، ضروری است.»

انتهای پیام