به گزارش ایسنا، مدودف که سابقا رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر روسیه هم بوده، در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «نمی‌دانم چرا ایالات متحده به عنوان یک کشور باید کانادا، گرینلند یا حتی بریتانیا را ضمیمه کند و کانال پاناما را پس بگیرد. یک راه متمدن‌تر وجود دارد؛ دونالد ترامپ و ایلان ماسک می‌توانند آن زمین‌ها را بخرند و آنها را به ملک خصوصی خود تبدیل کنند.»

ترامپ در ۱۸ دسامبر گفت امکان گنجاندن کانادا در ایالات متحده به‌عنوان پنجاه و یکمین ایالت را بررسی می‌کند و گفت چنین اقدامی می‌تواند هزینه‌های کانادایی‌ها را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.

او همچنین پیشتر به شوخی، «جاستین ترودو» نخست‌وزیر کانادا را «فرماندار ایالت بزرگ کانادا» خطاب کرده بود، در حالی که جنجال بر سر احتمال اعمال تعرفه از سوی آمریکا بر کالاهای کانادایی پس از روی کار آمدن ترامپ وجود دارد. دولت کانادا در پاسخ گفت مصمم به دفاع از منافع این کشور، با توجه به اظهارات رئیس‌جمهور آینده ایالات متحده که کانادا را «ایالت آمریکایی» خوانده، است.

ترامپ در ۲۲ دسامبر هم گفت به دلیل تعرفه‌های بالا برای عبور از کانال پاناما، خواستار بازگرداندن سریع کانال پاناما به مالکیت آمریکا خواهد شد. این سیاستمدار تاکید کرد که کانال پاناما برای تجارت آمریکا و همچنین برای استقرار سریع نیروهای دریایی آمریکا در اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام حیاتی است. پس از آن، «خوزه رائول مولینو» رئیس‌جمهور پاناما این اظهارات او را مظهر جهل تاریخی فاحش خوانده بود.

همچنین ترامپ مالکیت گرینلند را برای ایالات متحده «ضروری مطلق» خواند. در همان روز، نخست‌وزیر گرینلند به سخنان ترامپ پاسخ داد و گفت گرینلند فروشی نیست و هرگز برای فروش نخواهد بود.

اظهارات دونالد ترامپ درباره احتمال تبدیل گرینلند، کانادا و کانال پاناما به بخشی از خاک ایالات متحده، بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های جهانی داشت. این ایده که بیشتر شبیه به رؤیاهای ژئوپلیتیکی قرن نوزدهم به نظر می‌رسد، نه‌تنها باعث انتقادهای فراوانی شد، بلکه ابعاد مختلف سیاسی، اقتصادی و اجتماعی آن هم مورد بحث قرار گرفت. اما این سؤال همچنان مطرح است که چرا ترامپ چنین سیاستی را مطرح کرد و آیا می‌توان آن را بخشی از استراتژی رقابت با روسیه و چین دانست یا خیر.

این اظهارات ترامپ، اگرچه بیشتر شبیه به یک طرح بلندپروازانه است، اما می‌تواند نشان‌دهنده دیدگاه او درباره تقویت به اصطلاح «جایگاه جهانی» آمریکا باشد. این سیاست، با وجود مزایای بالقوه‌ای که ممکن است از نظر اقتصادی و ژئوپلیتیکی برای واشنگتن داشته باشد، با چالش‌های جدی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی روبه‌رو است. در عین حال، این طرح می‌تواند به‌عنوان بخشی از استراتژی رقابت با قدرت‌های بزرگی مانند روسیه و چین تفسیر شود. اما در نهایت، عملی شدن چنین ایده‌ای نیازمند اجماع بین‌المللی و داخلی است که دستیابی به آن در دنیای کنونی دشوار به نظر می‌رسد.

انتهای پیام