علی مستوفیان در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، با اشاره به برگزاری جلسه مشترک با فعالان تولید آبنبات در خراسان شمالی، گفت: با توجه به اینکه آبنبات به‌عنوان سوغات شاخص مرکز استان شناخته می‌شود و سابقه تاریخی دارد، معرفی آن در سطح ملی ضروری است.

وی اظهار کرد: ضرورت پرداختن به موضوع آبنبات به‌عنوان یکی از سوغات‌های اصلی استان که در سال‌های گذشته در فهرست میراث ناملموس ملی به ثبت رسیده است، ایجاب می کند تا با مشارکت بخش خصوصی نسبت به راه‌اندازی موزه آبنبات در مرکز استان اقدام شود.

وی تخصصی شدن موزه‌ها را یکی از راه‌های مهم معرفی و شناخت ظرفیت‌های استان در حوزه‌های مختلف ارزیابی و بیان کرد: امیدوارم با مشارکت بخش خصوصی از جمله تولیدکنندگان و پیشکسوتان صنعت آبنبات‌سازی به زودی موزه آبنبات راه‌اندازی شود.

به گزارش ایسنا، مردم بجنورد مانند دیگر ایرانیان از دیرباز با خواص گیاهان آشنا بوده و از دم‌کرده و جوشانده آن‌ها نوشیدنی‌های دارویی تهیه می‌کرده‌اند. پس از سال ۱۲۵۸ شمسی برای اولین بار توسط یکی از خویشان سردار مفخم بجنوردی دو سماور از روسیه به این شهر آورده شد و دیری نگذشت که این پدیده جدید مورد استقبال واقع شد و با ورود انواع سماور آتشی و قوری و وسایل مربوطه از عشق‌آباد و روسیه نوشیدن چای با قند رواج گرفت.

در عصر قاجار مردم بجنورد مانند دیگر شهرهای مرزی شمال خراسان در ازای صدور محصولات کشاورزی از عشق‌آباد کشور ترکمنستان انواع کالاها ازجمله سماور، چای و قند کلوخه‌ای و شکر وارد می‌کردند.

در دوره محمد علیشاه قاجار و حدود سال ۱۲۸۴ شمسی نوعی قند به نام مام‌پزه از عشق‌آباد به بجنورد وارد شد که موردپسند عموم قرار گرفت، دیری نپایید که چند تنی از اهالی بجنورد با آوردن استادکار از عشق‌آباد چگونگی تهیه مام‌پزه را که در حقیقت آبنبات اولیه بود را آموختند و نخستین کارگاه‌های محلی ساخت مام‌پزه در این شهر تأسیس شد.

در آن زمان، قند کلوخه‌ای و شکر مصرفی در قنادی‌ها با شتر از عشق‌آباد به بجنورد حمل می‌شد و از انبار تجار توسط باربر یا چهارپا به کارگاه‌ها انتقال می‌یافت و کار پخت آبنبات آغاز می‌شد. پس از آماده شدن کار، خمیر آبنبات نیمه گرم را کارگران با دست به شکل لوله باریک می‌کشیدند و با قیچی‌های بزرگ دستی به‌ سرعت می‌بریدند. آبنبات‌های تولیدشده در آن دوره به آبنبات قیچی معروف بود.

انتهای پیام