در میان رزمندگان هشت سال جنگ تحمیلی، نقش بسیجیان روستایی بسیار پررنگ‌تر بود. همان‌هایی که بدون چشمداشت و در اوج سادگی جان خود را در طبق اخلاص گذاشتند و جان دادند تا خاک ندهند تا ناموس در آرامش باشد. اهالی روستای اردجین از توابع شهرستان خرم‌دره از این افراد بودند. روستایی که فقط در یک کاروان، همزمان ۱۷۰ جوانش را راهی جبهه‌های نبرد با دشمن متجاوز کرد.

گفت‌وگوی ایسنا با محمد فیروزی، یکی از پیشکسوتان بسیجی روستای اردجین از دلاورمردی این جوانان نشان دارد.

کمی از حال و هوای آن روزهای روستای اردجین بگویید، چه شد این حجم از علاقه برای حضور در جبهه‌های جنگ بین جوانان این روستا به‌وجود آمد؟

اهالی روستای اردجین از سال‌ها قبل از جنگ و در روزهای قبل از انقلاب، نسبت به شرایط کشور بی‌تفاوت نبودند و تعدادی از جوانان با پخش اعلامیه و کارهای از این دست، فعالیت سیاسی داشتند و معتقد بودند، نباید زیر بار حرف زور رفت. همین روحیه و فرهنگ به مرور به نسل‌های بعدی منتقل شد و در ایام جنگ تحمیلی شاهد بودیم تعداد زیادی از مردان روستا در جبهه حاضر بودند.

روستای اردجین در آن زمان چند خانوار داشت؟

در آن برهه حدود ۳۰۰ خانوار در روستا حاضر بودند؛ ولی چون پای وطن در میان بود در برهه‌ای شاهد تعداد بسیار اندکی مرد در روستا باقی می‌ماندند و جوانان و میانسالان راهی جبهه می‌شدند. این روحیه از اول بین اهالی روستا وجود داشته است. قبل از تشکیل سپاه در این روستا، انجمن اسلامی فعال بود و این نشان می‌دهند روستایی‌های اردجینی بسیار آگاه نسبت به شرایط زمان خود بودند. حتی بعد از تشکیل سپاه نیز جوانان این روستا در این بخش فعال بودند.

شور و شوق جوانان با شهادت همرزمان‌شان کاسته نشد و تعداد زیادی از جوانان این روستا به شهادت رسیده‌اند.

اتفاقاً وقتی جوانی مشاهده می‌کرد که دوستش به شهادت رسیده است بیشتر خونش به جوش می‌آمد فضای آن دوره خاص بود همه به‌دنبال این بودند که کشور حفظ شود، کمتر کسی به غیر از این فکر می‌کرد. البته حداقل در روستای ما اینگونه بود. همین فضا بود که جوانان ما را در جبهه‌ها حفظ کرد. مردم این روستا ۲۰ شهید تقدیم این نظام کرده‌اند که بیشترین تعداد شهدای روستایی در استان زنجان به‌شمار می‌آید، یعنی ۲۰ خانواده در جنگ داغدار شدند با این حال سایر فرزندان خود را نیز برای حضور در جنگ ترغیب می‌کردند. همه این‌ها نشان از ارادت به امام راحل داشت، چراکه همه مرید ایشان بودند و نمی‌خواستند روی حرف ایشان حرفی بزنند.

۲۰ شهید از ۳۰۰ خانواده آمار زیادی به‌شمار می‌آید، این در حالی است که در آن زمان نه تبلیغات به این حد بود و نه دسترسی به اخبار.

بله؛ در کنار این ۲۰ شهید باید به تعداد زیاد جانبازان این روستا نیز اشاره کرد. البته ما رزمنده اسیر نداشتیم با این حال تعدادی از جوانان اردجینی بخشی از وجود خود را در این جنگ فدا کردند. نباید به سادگی از این موضوعات گذشت. باید همه این‌ها را به جوانان این دوره منتقل کنیم. بگوییم که در یک روستا با کمترین امکانات دیدگاه مردم چگونه بود چطور شد که جوانان در این مسیر قرار گرفتند. آنها می‌توانستند به‌راحتی پی کار و بار خود بروند و کشاورزی کنند. آنها چه امکاناتی در اختیار داشتند که ترس از دست دادن آن را داشته باشند؛ ولی آنها بی‌تفاوت نبودند و نمی‌خواستند تجربه تلخ دوران طاغوت تکرار شود. آنها آگاه‌تر از هر فرد دیگری بودند و با اینکه می‌دانستند در این مسیر احتمال از دست دادن جان‌شان وجود دارد، ولی باز شجاعانه راه را ادامه دادند. اولین شهید شهرستان خرم‌دره اردجینی بود، محمدافضل گروسی شهیدی بود که در دارخوین به شهادت رسید، آن هم در روزهای نخست جنگ که او به‌صورت چریکی در منطقه حاضر بود. جوانی از یک روستا که کیلومترها با محل جنگ فاصله داشت، ولی وطن‌پرستی و بصیرت این فرد او را به دارخوین کشاند. این‌ها همه نشانه است باید این موارد بیان شود.

میانگین سنی شهدای این روستا چند سال است؟

بزرگترین شهید روستا حدود ۴۲ ساله و کمترین سن ۱۵ ساله بود، یعنی فرقی نمی‌کرد در چه سنی هستی فقط همه دوست داشتند انجام وظیفه کنند. بیشترین شهدای اردجین در شلمچه جان خود را فدای این کشور کردند. در عملیات کربلای ۵ دو نفر از جوانان این روستا به فیض عظیم شهادت رسیدند. باید مسئولان این نکات را به جوانان این دوره منتقل کنند.

وضعیت فرهنگی روستا در حال حاضر چگونه است، با توجه به این‌که تاریخ ۵۰ سال گذشته نشان می‌دهد اهالی این منطقه انسان‌های آگاه و با اطلاعات هستند؟

تربیت خانوادگی و نوع فرهنگ منطقه ما به‌گونه‌ای است که اگر بار دیگر پای وطن به میان آید، جوانان این روستا شاید شجاعانه‌تر از پدران خود وارد میدان شوند، به این موضوع نباید شک کرد؛ ولی بصیرت‌افزایی باید بیش از گذشته مورد توجه قرار گیرد و در کنار آن مسئولان نیز باید کاری کنند که شرمنده خون شهدا و خانواده آنها نشوند. رزمندگان رفتند تا خانواده‌ها در آرامش و آسایش باشند، پس این دو نکته نباید فراموش شود.

انتهای پیام