به گزارش ایسنا، عصر ایران در یادداشتی به قلم نهال موسوی نوشت: سعید راد درگذشت و طبق معمول سیل پیام‌های تسلیت و ناراحتی از این فقدان از همه طرف جاری شد اما واقعیت این است که زنده یاد سعید راد حدود ۹ ماه در بستر بیماری بود و در آن زمان نه هیچ خبری از این قضیه منتشر شد و نه کسی سراغی از او گرفت. فقط دقیقا ۲ روز قبل از فوت بود که خبر نامساعد بودن حال سعید راد در فضای رسانه‌ای و مجازی کشور منتشر شد.

هوشنگ گلمکانی (منتقد سینما) در همین چند روز که خبر مساعد نبودن حال سعید راد منتشر شد در صفحه اینستاگرام مجله فیلم امروز نوشت: «روز پنجم فروردین که با جواد طوسی به عیادتش رفتیم، بیش از شش ماه از آغاز وضعیت وخیمش می‌گذشت و تازه رضایت داده بود که دخترش به ما خبر بدهد. 

بس که مغرور است و دلش نمی‌خواست کسی او را در آن حال ببیند. تا پیش از آن، صبح‌ها (سحرخیز بود) روزی یک ساعت می‌دوید، اهل سیگار و مشروب نیست و می‌کوشید سلامت و تناسب اندامش را حفظ کند. به‌سختی می‌پذیرفت نقش یک پدر را بازی کند و همیشه به کارگردان‌ها اصرار می‌کرد یک سکانس اکشن برایش در نظر بگیرند.

[...] سعید رادی که آن روز روی تخت دیدم، شباهتی با آن‌چه که حتی از سال‌های اخیرش به یاد داریم نبود. دلم نمی‌خواهد وضعیت او را در آن روز توصیف کنم، حتی اگر نتوانم فراموش کنم.

پس از آن چند بار در تماس با آن آسایشگاه حالش را پرسیدم که شاید به عنوان یک پاسخ کلیشه‌ای گفتند (خوب است، بد نیست.) اما هفته گذشته که مسعود کیمیایی و جواد طوسی به عیادتش رفته بودند، از جواد خبر حال سعید راد را گرفتم. گفت از آن روزی که با هم به دیدارش رفتیم بدتر است!»

واقعیت این است که بر اساس همین نوشته ۲ فعال رسانه‌ای با سابقه سینمای ایران از ۵ فروردین در جریان مریضی و کسالت سعید راد بوده‌اند پس طبیعتا بسیاری افراد دیگر هم از این قضیه خبر داشته‌اند.

خانه سینما، صنف بازیگران، وزارت ارشاد و سازمان سینمایی، انجمن هنرمندان پیشکسوت و ... در زمان بیماری سعید راد کجا بوده‌اند و چرا هیچ اقدامی صورت نگرفته است؟ یا اگر هم کمکی انجام شده چرا هیچ کسی از آن خبر ندارد؟ 

حال که  انواع و اقسام پیام‌های تسلیت و عکس‌های دونفره، سلفی و ... را دیدیم قطعا در مراسم تشییع و خاکسپاری تعداد بسیار زیادی با پیراهن‌های مشکی و عینک‌های دودی  هم ظاهر خواهند شد، ولی واقعیت این است که تمام این اتفاقات بعد از فوت سعید راد است.

ای کاش قبل از کوچ ابدی او چنین حضور پررنگی داشتیم.

متاسفانه این رویه بسیار تکراری شده است و فقط برای تسلیت گفتن و آه و افسوس خوردن است که حاضر هستیم، در زمان بیماری و احتیاج هر کسی درگیر زندگی خودش و مشکلات خودش است.

واقعا اصناف هنرمندان در این کشور کم نیستند ولی به اندازه تعدادی که به شکل رسمی و ثبت شده وجود دارند به هنرمندان هم کمک می‌کنند و یا حواسشان به اوضاع و احوال هنرمندان است؟ 

تازه این سعید راد بازیگر بسیار نام آشنای کشور بود که تا ۲ روز قبل از فوتش هیچ خبری از او نبود، وای به حال تعداد بسیار زیاد هنرمندانی که از معروفیت و شناخته شدن کمتری برخوردار هستند.

دوباره می نویسم: فقط برای پیام تسلیت گفتن و آه و افسوس خوردن زرنگیم ...

انتهای پیام