یافته‌ها نشان می‌دهد در حالی که مزایای سلامتی برای هر ۲ نوع رفت‌وآمد فعال (با دوچرخه یا پیاده) مشاهده شد، قوی‌ترین مزایای سلامتی برای دوچرخه‌سوارانی مشاهده شد که در میان آنان خطر مرگ به هر دلیلی ۴۷ درصد کمتر بود. به گفته محققان، رفت‌وآمد فعال به‌عنوان یکی از عملی‌ترین و پایدارترین راه‌ها برای افزایش فعالیت بدنی روزانه در نظر گرفته می‌شود و شواهد زیادی در مورد مزایای سلامتی مرتبط با آن وجود دارد.

آنان اظهار کردند اما مجموعه شواهد موجود به‌دلیل دوره‌های کنترل کوتاه، گروه‌های سنی محدود و پیامدهای محدود سلامت با مشکل مواجه شده است.

در تلاشی برای جبران این کاستی‌ها، محققان از داده‌های ملی مطالعه طولی اسکاتلند استفاده کردند که بر اساس ۵ درصد از جمعیت اسکاتلند برگرفته از بازده‌های سرشماری در سال‌های ۱۹۹۱، ۲۰۰۱ و ۲۰۱۱ است.

محققان روی افراد ۱۶ تا ۷۴ ساله در سال ۲۰۰۱ تمرکز کردند که برای کار یا تحصیل به بریتانیا سفر کردند. پس از حذف برای داده‌های ناقص، تجزیه‌وتحلیل نهایی بر اساس ۸۲ هزار و ۲۹۷ نفر انجام شد.

از پاسخ‌دهندگان سرشماری خواسته شد که انتخاب کنند از کدام روش رفت‌وآمد برای طولانی‌ترین بخش از مسیر رفت‌وآمد معمولی خود استفاده می‌کنند. رفت‌وآمد فعال به‌صورت پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری و تمام روش‌های رفت‌وآمد دیگر به‌عنوان «غیرفعال» تعریف شد.

پاسخ‌ها به بستری شدن در بیمارستان ملی به‌دلایل مختلف، بیماری‌های قلبی عروقی، سرطان و تصادفات جاده‌ای، مرگ‌ومیر ناشی از همه اینها و نسخه‌هایی برای مسائل مربوط به سلامت روان (آرامبخش‌ها، داروهای ضد اضطراب و داروهای ضد افسردگی) از سال ۲۰۰۱ تا پایان ۲۰۱۸ مرتبط بود. عوامل مختلف بالقوه تأثیرگذار ازجمله سن، جنس، شرایط سلامتی قبلی و همچنین عوامل اجتماعی-اقتصادی و فاصله تا محل کار یا تحصیل در نظر گرفته شد.

بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۸، تعداد ۴۲۷۶ شرکت‌کننده(کمی بیش از ۵درصد از گروه مورد تحقیق) جان خود را از دست دادند که حدود نیمی از آنان به‌دلیل سرطان (۲۰۲۳؛ ۲.۵ درصد) درگذشتند.

حدود ۵۲ هزار و ۸۰۴ فرد(کمی بیش از ۶۴ درصد) در بیمارستان بستری شدند که از این تعداد ۹۶۶۳ (۱۲ درصد) به‌ دلیل بیماری قلبی عروقی، ۵۹۳۹ (کمی بیش از هفت درصد) به‌دلیل سرطان و ۲۶۶۸ (کمی بیش از ۳درصد) پس از  تصادف جاده‌ای بستری شدند.

در مجموع، بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۸، برای ۳۱ و ۶۶۶ شرکت‌کننده (۳۸.۵ درصد) داروی مرتبط با بیماری‌های قلبی عروقی و برای ۳۳ هزار و ۷۷۱ نفر (۴۱ درصد) دارویی برای سلامت روان ضعیف در مدت مشابه تجویز شد.

در مقایسه با افراد غیرفعال، کسانی که پیاده به محل کار یا تحصیل می‌رفتند، به احتمال زیاد زن و جوان‌تر بودند، آنان به‌صورت شیفتی کار می‌کردند، در مسافت‌های کوتاه‌تری رفت‌وآمد می‌کردند و در شهر زندگی می‌کردند. همچنین احتمال کمتری داشت که فرزندان وابسته داشته باشند و تمایل به داشتن درآمد خانوار کمتر و سطح تحصیلات پایین‌تری داشتند.

به‌طور مشابه، دوچرخه‌سواران به احتمال زیاد مرد، جوان‌تر و کارگر شیفتی بودند و در شهر زندگی می‌کردند و احتمال کمتری داشت که صاحب‌خانه یا مراقب باشند. پس از محاسبه عوامل بالقوه تأثیرگذار، رفت‌وآمد فعال با خطرات کمتر مرگ و بیماری روانی و جسمی در مقایسه با رفت‌وآمد «غیر فعال» همراه بود.

به‌طور خاص، رفت‌وآمد با دوچرخه با ۴۷ درصد کمتر خطر مرگ، ۱۰ درصد کمتر از هر نوع بستری در بیمارستان و ۲۴ درصد خطر کمتر از بستری شدن در بیمارستان برای بیماری‌های قلبی عروقی همراه بود.

همچنین با ۳۰ درصد کمتر خطر تجویز دارویی برای درمان بیماری‌های قلبی عروقی، ۵۱ درصد کمتر خطر مرگ بر اثر سرطان و ۲۴ درصد خطر کمتر بستری شدن در بیمارستان به‌دلیل این بیماری و همچنین ۲۰ درصد خطر کمتر تجویز دارو برای مشکلات سلامت روان همراه بود.

اما دوچرخه سواران ۲ برابر بیشتر از افراد غیرفعال در بیمارستان پس از تصادف جاده‌ای بستری شدند.

رفت‌وآمد عابران پیاده با ۱۱ درصد کمتر خطر بستری شدن در بیمارستان به‌هر دلیلی و ۱۰ درصد خطر کمتر بستری شدن در بیمارستان برای بیماری‌های قلبی عروقی همراه بود. همچنین به‌ترتیب با ۱۰ و ۷درصد خطرات کمتر تجویز داروهایی برای درمان بیماری‌های قلبی عروقی و مشکلات سلامت روان همراه بود.

این یک تحقیق مشاهده‌ای است و به این ترتیب، هیچ نتیجه‌گیری قطعی در مورد عوامل علّی نمی‌توان گرفت. محققان محدودیت‌های مختلفی را برای تحقیقات خود تصدیق می‌کنند. برای مثال، پاسخ‌های سرشماری فقط یک نقطه از زمان را منعکس می‌کنند و سطوح کلی فعالیت بدنی را شامل نمی‌شوند. داده‌های نسخه‌ای فقط از سال ۲۰۰۹ به بعد در دسترس بود.

آنان خاطرنشان کردند داده‌های سرشماری، سفرهای چندوجهی را نیز نشان نمی‌دهد که منجر به همپوشانی بالقوه بین افراد فعال و غیرفعال می‌شود.

اما با این وجود آنان نتیجه گرفتند این تحقیق شواهدی را تقویت می‌کند که رفت‌وآمد فعال دارای مزایای سلامتی در سطح جمعیت است و می‌تواند به کاهش عوارض و مرگ‌ومیر کمک کند. اینکه رفت‌وآمد دوچرخه‌سواران و عابران پیاده با خطرات کمتر تجویز دارو برای سلامت روان ضعیف مرتبط است، یافته مهمی محسوب می‌شود.

این یافته‌ها شواهد مستقیمی از مزایای سلامتی رفت‌وآمد فعال ارائه می‌هد و از سیاست فعلی حمایت می‌کند. این تحقیق ارتباط جهانی گسترده‌تری با تلاش‌ها برای کاهش انتشار کربن و تغییر روش‌های سفر فعال‌تر و پایدارتر دارد اما آنان هشدار دادند یافته ما مبنی بر اینکه دوچرخه‌سواران در مقایسه با افرادغیرفعال، ۲ برابر خطر آسیب‌دیدگی ترافیک جاده‌ای دارند، نیاز به زیرساخت دوچرخه‌سواری ایمن‌تر را تقویت می‌کند.

این یافته‌ها با نتایج تحقیقات قبلی مطابقت دارد و بر اهمیت ترویج سفر فعال برای بهبود سلامت عمومی تاکید می‌کند. افزایش فعالیت بدنی ناشی از رفت‌و آمد فعال به‌طور قابل توجهی به این نتایج مثبت سلامت کمک می‌کند.

نتایج این تحقیق در مجله سلامت عمومی BMJ منتشر شده است.

منابع

https://medicalxpress.com

https://www.news-medical.net

انتهای پیام