به گزارش ایسنا، پس از برگزاری دور دوم انتخابات زودهنگام فرانسه در تاریخ ۷ ژوئیه (۱۷ تیر)، رای‌دهندگان فرانسوی شکست بزرگی را به حزب راست‌افراطی «اجتماع ملی» متعلق به «مارین لوپن» تحمیل کردند؛ شکستی که با توجه به نتایج نظرسنجی‌ها و هم‌چنین دور اول انتخابات در ۳۰ ژوئن غافلگیرکننده بود.
در دور دوم انتخابات ائتلاف چپ‌ها با ۱۹۸ کرسی اول، میانه‌روهای ماکرون با ۱۶۹ کرسی دوم و راست‌افراطی و متحدانش با ۱۴۳ کرسی سوم شدند و هر سه آنها فاصله زیادی را با کسب اکثریت ۲۸۹ کرسی در پارلمان دارند.
آنچه گذشت ...
«امانوئل ماکرون» رئیس‌جمهور فرانسه در تاریخ ۹ ژوئن پس از آنکه شعبات اخذ رای بسته شدند و پیروزی «مارین لوپن» از حزب راست افراطی «اجتماع ملی» فرانسه در انتخابات اروپا تایید شد، طی سخنانی خواستار انحلال پارلمان این کشور و برگزاری انتخابات زودهنگام شد.
این اقدام رئیس‌جمهور فرانسه جنجال‌های فراوانی را به دنبال داشت و اگرچه بسیاری از تحلیلگران، رسانه‌ها و حتی فرانسوی‌ها از سرنوشت نامعلوم این کشور می‌ترسیدند، اما ماکرون که سعی می‌کرد خونسرد باشد و به پیروزی خود ایمان داشت، از مردم خواست رای بدهند.
چه کسی حکمرانی خواهد کرد؟
روزنامه تلگراف در گزارشی می‌نویسد: «یک پارلمان سه شاخه احتمالا غیرقابل اداره و کنترل می‌باشد. چپ‌ها می‌توانند با اعمال برخی اصلاحات اعم از افزایش ۲۰ درصدی حداقل دستمزد یا توقف افزایش قیمت‌ها اداره کشور را آغاز کنند؛ اقدامی که می‌تواند پاسخ محکمی به لایحه افزایش سن بازنشستگی توسط دولت ماکرون باشد. البته باید در نظر داشت که اطلاحات همیشه می‌تواند زیر تیغ انتقادات قرار بگیرد.»
تلگراف در ادامه می‌افزاید: «این وضعیت ساختاری را تشکیل می‌دهد که "اجتماع ملی" و چپ‌ها از آن خارج و میانه‌روهای ماکرون که چپ‌ها از آنها متنفرند وارد فضای حاکم می‌شوند.»
ماکرون با اعلام انتخابات زودهنگام دست به «قماری بی‌پروا» زد و استراتژی او این بود که از پیشروی و موفقیت لوپن جلوگیری کند اما اکنون فرانسه با وضعیت «بحث‌برانگیزی» مواجه شده که در آن پارلمان این کشور معلق است.
تلگراف با اشاره به عملکرد حزب «اجتماع ملی» می‌نویسد: «بازنده بزرگ "اجتماع ملی" است و همچنان در صحنه ملی به عنوان چهره‌ای غیرقابل قبول راست پوپولیستی شناخته می‌شود.»
آنچه که دیگر اکنون شنیده نمی‌شود، «استعفا»ی ماکرون است. او درحالیکه به ویرانه‌های سیاسی خیره شده، خود را همچنان یک «برنده واقعی» می‌بیند و فکر می‌کند که شاید بتواند سوسیالیست‌ها را متقاعد کند که با او همکاری کنند و رئیس‌جمهور فرانسه این اقدام را «خوشایندتر» از همکاری با ملانشون و مارکسیست‌های اطرافش تلقی می‌کند.
انتهای پیام
نظرات