به گزارش ایسنا، شکست ارتش اوکراین در نبردهای شرقی این کشور و تصرف بخش هایی از خارکیف، آودیوکا و باخموت توسط روسیه، مولد بحران های پایداری علیه زلنسکی و ناتو بوده است. در این میان، برخی اعضای ناتو و در راس آنها انگلیس و فرانسه در صدد بسط میدان جنگ و اطاله آن تا سال ۲۰۲۵ میلادی هستند. به عبارت بهتر، راهبرد پاریس و لندن، فرسایشی تر کردن جنگ و خرید زمان با هدف افزایش هزینه های روسیه در این نبرد است. اما بر خلاف سیاستمدارانی مانند مکرون رئیس جمهور فرانسه و سوناک نخست وزیر انگلیس که ناتو را مجموعه ای هوشمند و آسیب ناپذیر تلقی می کنند، برخی سیاستمداران دیگر مانند اولاف شولتس صدر اعظم آلمان نسبت به ماجراجویی بی حد و حصر جدید غرب در جنگ اوکراین دیدگاهی محتاطانه تر دارند! ژرمنها در عین تمایل به تشدید نبرد با روسها، قدرت خود و دیگر اعضای ناتورا در این خصوص محدود ارزیابی می کنند.

واقعیت امر این است که در ماه های ابتدایی وقوع جنگ اوکراین، هنری کسینجر استراتژیست حوزه سیاست خارجی آمریکا خطاب به ناتو تاکید کرد که فرجام جنگ اوکراین به سود پیمان آتلانتیک شمالی نبوده و تنها راه باقیمانده برای غرب، تن دادن به پیمان صلح کی یف -مسکو، حتی در ازای از دست رفتن بخشی از خاک اوکراین خواهد بود. با این حال آمریکا و ۲۸ عضو اروپایی ناتو اصرار داشتند که هدف مشترک ضد روسی آنها در عرصه میدانی و فرامتنی به ثمر خواهد نشست. اکنون بیش از دو سال از جنگ اوکراین سپری شده و نه تنها نشانه ای دال بر پیروزی زلنسکی و همراهانش در جنگ مشاهده نمی شود، بلکه هر روزه دامنه شکست عملیاتی اوکراینی ها افزایش می یابد. در چنین شرایطی ناتو قطعا باید میان دو گزینه تصمیم بگیرد: تن دادن به شکست در نقطه کنونی نبرد یا فرسایشی ساختن بیشتر جنگ و البته تحمل عواقب و تبعات آن!

به نظر می رسد برخی اعضای ناتو بر روی گزینه ادوم اصرار دارند. ملاحظه راهبردی مهمی که در این خصوص وجود دارد، معطوف به ناتوانی ناتو در مدیریت بحرانهای خودساخته و بیرونی است. نباید فراموش کرد که در سال ۲۰۰۱ میلادی، زمانی که متعاقب اشغال افغانستان توسط دولت جرج واکر بوش ماموریت مشترک آتلانتیکی ها در این کشور جنگ زده اغاز شد، سران ناتو معتقد بودند به زودی علاوه بر افغانستان،بر حوزه شبه قاره هند و مناسبات کلان امنیتی -سیاسی آن تسلط خواهند یافت. با این حال در سال ۲۰۲۱ میلادی، شاهد عقب نشینی اضطراری ناتو از کابل و دیگر شهرهای افغانستان بودیم. در پرونده افغانستان، ناتو بحران را خلق کرد؛ اما در مدیریت آن دچار مشکل شد و در نهایت بازی را به بدترین نحو ممکن باخت! این قاعده در خصوص جنگ اوکراین نیز صادق است. ماجراجویی های اخیر لندن، ورشو و پاریس در قبال روسیه، قطعا تبدیل به مصدری جدید جهت تولید بحران های پایدار در محیط پیرامونی  مسکو  خواهد شد؛ اما آنچه در اینجا مجهول خواهد ماند، پاسخ روسیه به این کنش جدید غرب است. این پاسخ، پاشنه آشیل اعضای پیمان آتلانتیک شمالی در اوکراین و حتی برخی مناطق اطراف آن خواهد بود...

انتهای پیام