به گزارش ایسنا، نورنیوز نوشت؛ نشست موسوم به «صلح سوئیس» در شرایطی برگزار می‌شود که روسیه به عنوان یک سوی جنگ، در این اجلاس حضور ندارد؛ این در حالی است که به اعتقاد ناظران، قاعده اصلی و اساسی هر نشستی با این فلسفه و ماهیت ذاتی، این است که طرفین منازعه حضور داشته و دیدگاه‌ها و نظرات خود را مطرح و در نهایت میانجی‌گران با رایزنی‌ میان طرفین درگیری زمینه پایان منازعات را فراهم کنند. بر این اساس بسیاری از ناظران و کارشناسان اعلام کرده‌اند نشست صلح بدون روسیه هیچ معنا و مفهمومی ندارد.

«ولادیمیر پوتین»، رئیس‌جمهور روسیه در واکنش به این کنفرانس گفت: «روند صلح بدون روسیه نمی‌تواند اتفاق بیفتد». این در حالی است که پیش از او، «سرگئی لاوروف»، وزیر خارجه روسیه با تاکید بر اینکه کنفرانس صلح اوکراین به میزبانی سوئیس یک تقلید مسخره و بی‌معنی از یک کنفرانس واقعی با مذاکرات جدی و تاثیرگذار است، عنوان کرده بود: «هیچ یک از سیاستمداران کشورهای غربی و اوکراین برای مذاکره جدی با روسیه آماده نیستند».

 «دیمیتری مدودف»، معاون شورای امنیت ملی روسیه نیز با اشاره به دعوت‌ نشدن مسکو به نشست صلح اوکراین در سوئیس، گفت: این نشست «بی‌معنی» نتیجه‌ای در پی نخواهد داشت.

تناقض دیگر نام این نشست با ماهیت آن، این است که « ولودیمیر زلنسکی» رئیس‌جمهور اوکراین فرمانی را امضا کرده که این کشور را از هرگونه مذاکرات صلح با روسیه تا زمانی که «ولادیمیر پوتین» عهده‌دار سمت ریاست‌جمهوری این کشور باشد، منع می‌سازد که با توجه به انتخاب مجدد پوتین به ریاست‌جمهوری تا 6 سال عملا اوکراین در مسیر صلح قرار نمی‌گیرد.

نکته قابل تأمل دیگر رویکرد اوکراین در رد طرح‌های متعدد و متفاوت همچنین راهکارهای سیاسی برای پایان جنگ است. از جمله توافقنامه تجاری استانبول میان اوکراین و روسیه که با میانجی‌گری ترکیه و سازمان ملل منعقد شده بود، اما نه تنها به راهکار سیاسی ختم نشد، بلکه اوکراین به تعهدات خود ذیل همان پیمان نیز عمل نکرد و توافقنامه بدون هیچ نتیجه‌ای منقضی شد.

پکن نیز یک طرح 12 ماده‌ای برای پایان جنگ اوکراین ارائه داده بود که به اذعان همگان طرحی میانه بدون جهت‌گیری خاص بود که می‌توانست زمینه‌ساز صلحی موثر و پایدار شود؛ حال آنکه اوکرین، اروپا، آمریکا و ناتو با ادعای اینکه چین نمی‌تواند هم با روسیه رابطه داشته باشد و هم طرح صلح ارائه دهد، این طرح را مردود دانسته و عملا مانع از تحقق صلح شدند. برزیل نیز پس از آن طرح صلحی ارائه داد که بار دیگر غرب با آن مخالفت کرد و به گزینه ادامه جنگ رای داد.

نگاهی بر سوابق چنین نشست‌هایی نشان می‌دهد این جلسات بر خلاف عنوان‌شان، راهی برای تأمین مالی و تسلیحاتی برای ادامه جنگ یا مشارکت سیاسی کشورهای دیگر در درگیری هستند. شعار معروف امریکایی‌های حامی اوکراین این است که «برای صلح، باید جنگید» و حال باید دید آیا این تئوری بر فضای اجلاس حاکم خواهد شد؟

انتهای پیام