درجهٔ شهرداری‌های کشورمان معیاری برای درجه‌بندی یا طبقه‌بندی شهرداری شهرهای ایران براساس شاخص‌های معین است که توسط وزارت کشور صورت می‌گیرد. برای نخستین بار، این رتبه‌بندی در قانون شهرداری‌ها مصوب سال ۱۳۳۴ براساس درآمد آن‌ها با انگیزه تعیین حقوق شهرداران مطرح شد.

درجه شهرداری‌ها باتوجه به سه شاخص درآمد مستمر و خالص شهرداری، جمعیّت شهر و موقعیت شهر از لحاظ تقسیمات کشوری به شهرداری‌ها تعلق می‌گیرد و به ترتیب صعودی رتبه میان ۱ تا ۱۲ است که مراکز استان‌های ایران، رتبه ۱۱ و ۱۲ را دارند و به شهرداری‌های تازه تأسیس رتبه ۱ و ۲ است.

در سال ۱۳۴۳ طبقه‌بندی (درجه‌بندی فعلی) شهرداری‌ها براساس جمعیت صورت می‌گرفت و شهرداری‌ها به پنج طبقه تقسیم می‌شدند. در سال ۱۳۵۳ نیز با تصویب هیئت وزیران، آیین‌نامه حقوق و مزایای شهرداران تصویب شد و شهرداری‌های کشور به ۱۲ درجه تقسیم‌بندی شدند که این درجه‌بندی تا سال ۱۳۶۶ ملاک عمل بوده‌است.

درجه‌بندی شهرداری‌ها همچنین شاخصی است که بر اساس آن حقوق و مزایای شهردار و کارکنان شهرداری تعیین می‌شود و ملاکی است تا دولت بر اساس آن میزان اعتبارات عمرانی مورد نیاز برای اجرای پروژه‌های شهری از جمله تامین بودجه، تجهیزات و ماشین آلات لازم را پیش‌بینی کند.

با توجه به موضوعات بیان شده می‌توان گفت درجه شهرداری شاخصی برای تعیین میزان توسعه شهر است و از سوی دیگر هر چه شهری توسعه‌یافته‌تر باشد به دلیل درجه بالاتر اعتبارات بیشتری دریافت می‌کند. 

با توجه به اینکه سلطانیه یکی از شهرهای تاریخی ایران محسوب می‌شود بنا به درخواست استانداری زنجان و موافقت وزیر کشور، شهرداری سلطانیه به درجه ۶ ارتقا یافت که این ارتقای درجه می‌تواند گامی رو به جلو در توسعه و عمران شهری این شهر باشد.

انتهای پیام