به گزاش ایسنا، جماران نوشت: شهید سپهبد علی صیاد شیرازی در خاطرات خود از دیدارهای با امام خمینی (س) که در کتاب امام و دفاع مقدس به چاپ رسیده است، به روزی اشاره می‌کند که همراه فرماندهان اصلی جنگ از جمله مرحوم آیت‌الله هاشمی و آیت‌الله خامنه‌ای و دیگران برای تشکیل جلسه‌ای خدمت امام می‌رسند. خواندن این خاطره از زبان شهید شیرین تر است:
«پس از دیداری که خدمت حضرت امام (س) راجع به مساله کردستان داشتم، حوزۀ ماموریت من از کردستان به صحنۀ جنگ تحمیلی انتقال یافت. اوایل جنگ بود و در سمت فرماندهی نیروی زمینی منصوب شده بودم. زمان، زمان آماده شدن برای عملیات طریق القدس بود و شرایط چندان مناسب به نظر نمی رسید. دشمن با تمام توان و قدرت داخل خاک ما شده بود و ما هم هر چه در توان داشتیم، نیروهایی از ارتش و سپاه را در جبهه متمرکز کرده بودیم. نیرویی نبود که از نظر توان کمی و کیفی در آن زمان بتوانیم زود وارد عملیات کنیم و دشمن را دفع نماییم. این بود که خیلی با احتیاط عمل می کردیم.
برای اینکه خودمان را برای عملیات آماده کنیم، قرارگاه مشترک ارتش و سپاه به نام قرارگاه کربلا در اهواز تاسیس شد. در قرارگاه دائماً هماهنگی و هم فکری و تلاش های فراوانی انجام می شد. اولین عملیاتی را هم که طرح ریزی کرده بودیم، عملیات طریق القدس بود. از تهران هم دائماً حضرت امام (ره) پیشرفت کار را چه مستقیم و چه غیر مستقیم پی گیری می کردند.
جلسه‌ای را با حضور رئیس جمهور وقت، حضرت آیت اللّه خامنه ای (رهبر معظم انقلاب اسلامی) و آقای هاشمی رفسنجانی رئیس مجلس آن زمان و نیز نماینده امام در شورای عالی دفاع، وزیر دفاع، فرمانده کل سپاه و...، در محضر حضرت امام تشکیل دادیم. گزارش هایی که خدمتشان ارائه می شد، عموماً از سختی‌ها و کمبودها بود. بعضی اوقات هم اشاره به توان دشمن می شد که وضع دشمن چنین و چنان است!
حضرت امام خیلی دقیق گوش می دادند و به آن کسی که صحبت می کرد، خیلی با توجه نگاه می کردند و دیگر به کسی توجه نداشتند. یک دور که صحبت های ما تمام شد، صحبت هایی که همه اش آثار فشارها، کمبودها یا دلایل و عذرهای عدم شروع عملیات بود، حضرت امام فرمودند: «یادتان نرود که اگر آنها هر چه هم دارند، شما آدم دارید» و به این نکته توجه دادند. البته بقیه بیاناتشان هم تقریباً در تشریح همین مطلب بود. این جملات همین طور بود که گفتم. «توجه کنید، اگر آنها همه چی دارند، شما آدم دارید». پر واضح است که منظور از آدم، کمیت و تعداد نفرات نبود، بلکه کیفیت آدم ها یعنی رزمندگان مطرح بود. رزمندگان ما واقعاً آدم های مخلصی بودند. از همان ردۀ بالا تا پایین، از بسیجی ها تا پاسدارها، ارتشی ها همه اینطور بودند. این انسان های مخلص در دیدگاه امام یک حرمت خاصی داشتند و به آنها مباهات می کردند. این خیلی برای ما ارزش داشت و بر اساس این تفکر امام و ارزش قائل شدن برای انسان، ما نیز درس می گرفتیم. در صورتی که واقعاً روی این عامل خیلی حساب نمی شد، یعنی یک عده اصلاً غافل بودند و بیشتر روی جنبه های مادی قضیه مثل تانک و توپ و تفنگ و سلاح ها و تجهیزات دشمن حساب می کردند.
برشی از کتاب امام و دفاع مقدس؛ ص 63-65 (خاطرات سپهبد شهید علی صیاد شیرازی)
انتهای پیام
نظرات