به گزارش ایسنا، سال ۲۰۱۴ ویکتور اوسیمن ۱۵ساله بود و برای تیمی محلی در لاگوس بازی می‌کرد یا بهتر بگوییم بازی نمی‌کرد. او به‌تازگی از تیم کنار گذاشته شده بود و نمی‌دانست باید گام بعدی را در زندگی چگونه بردارد. سپس یک استعدادیاب به نام شیرا آیلا (برادر یوسف آیلا، بازیکن سابق نیجریه) که بازی اوسیمن را دیده بود از او دعوت کرد تا در تمرین‌های تیم زیر ۱۷ سال تست دهد.

تمرین‌ها در ابوجا، پایتخت نیجربه، انجام می‌شد و اوسیمن پیش از این هرگز لاگوس را ترک نکرده بود و نمی‌توانست بلیت هواپیما بخرد. بنابراین او و پنج نفر دیگر سوار ماشین آیلا شدند و ۱۰ ساعت تمام رانندگی کردند تا به آنجا برسند.

در تمرین صدها نفر حضور داشتند؛ به طوری که به هر بازیکن فقط ۱۵ دقیقه زمان داده می‌شد تا نشان دهد چه کاری می‌تواند انجام دهد. امانوئل آمونیکه، مهاجم سابق بارسلونا و یکی از اعضای کلیدی تیم برنده مدال طلای المپیک ۱۹۹۶ نیجریه، مربی و مردی بود که باید همه این بازیکنان را غربال می‌کرد تا ستاره‌ای را کشف کند. هدف از این تمرین‌های دسته‌جمعی گردآوری یک تیم برای جام ملت‌های آفریقا زیر ۱۷ سال و جام جهانی زیر ۱۷ سال بود که به ترتیب در نیجر و شیلی برگزار می‌شد.

آمونیکه درباره آن روز می گوید: «چیز زیادی ندیدم اما همکارانم پیش من آمدند و گفتند: مربی! آن پسری که پیراهن سبز پوشیده را انتخاب کنیم. گفتم: باید دوباره او را ببینم. روز بعد وقتی او را تماشا کردم، جدای از توانایی‌های فوتبالی‌، شخصیتش را هم دوست داشتم. او میل زیادی به گلزنی و درخشش داشت.

اگر این بازی و ویژگی‌های فیزیکی اوسیمن بود که توجه مربیان را به خود جلب کرده بود، مغز اوسیمن بود که توجه آمونیکه را به خود معطوف کرد. آمونیکه به‌صراحت گفت: خیلی به بازی او علاقه نداشتم. بیشتر به هوش این بازیکن علاقمند بودم.

او با زدن چهار گل در پنج بازی در جام ملت‌های زیر ۱۷ سال آفریقا بهترین گلزن بود اما در جام جهانی شیلی بود که نامش را بر سر زبان‌ها انداخت. اوسیمن در هر بازی برای نیجریه گلزنی کرد و با کفش طلا (۱۰ گل در شش مسابقه) به کارش پایان داد.

اولوسون منطقه سالمی در لاگوس نیست. این مکان به دلیل اینکه محل دفن زباله است و مواد شیمیایی سمی و بوی نامطبوع را به منطقه اطراف می‌رساند معروف است. ویکتور اوسیمن اهل این منطقه است. مبارزه با فقر و رنج و سختی در دوران کودکی، او را ساخت.  

او چند سال پیش به فرانس فوتبال گفت: وقتی به اولوسون فکر می‌کنم بیشتر یاد دوران سختی می‌افتم که آنجا داشتم. کودکان آنجا آینده چندان روشنی ندارند. در این شهر روزانه ۱۰ هزار تن زباله دریافت و دفن می‌شود که بخش قابل توجهی از این زباله‌های الکترونیکی از کشتی‌های کانتینربر است.

با این همه حدود هزار خانه در اطراف شهر وجود دارند و در یکی از آنها، ویکتور اوسیمن در ۲۹ دسامبر ۱۹۹۸ به دنیا آمد. او کوچک‌ترین فرزند از هفت خواهر و برادری است که کریستیانا و پاتریک به دنیا آوردند.

وقتی ویکتور اوسیمن سن و سال زیادی نداشت، مادرش درگذشت؛ ضایعه‌ای ویرانگر برای ویکتور جوان. سپس چند ماه بعد پدرش شغلش را از دست داد. بچه‌ها باید کار می‌کردند تا خانواده را سیر کنند. اندرو، برادر بزرگ‌تر، روزنامه‌ها را در کنار جاده در اوجوتا، محله کناری اولوسون، می‌فروخت و ساعت چهار صبح از خواب بیدار می‌شد تا بتواند برود و روزنامه‌ها را جمع‌آوری کند و در ساعت شلوغی به موقع در خیابان باشد.

زمانی که اوسیمن به سن کافی رسید در خیابان آب می‌فروخت. او اساساً هر کاری را که می‌توانست انجام می‌داد. او برای مردم محله آب جمع‌آوری می‌کرد و مدتی در یک مغازه کامپیوتری کار کرد. پدرش می‌خواست پسرش پزشک شود اما ویکتور جوان ایده‌های دیگری داشت. او می‌خواست مثل دیدیه دروگبا شود. هدف بزرگ او این بود که روزی به عنوان بهترین فوتبالیست سال آفریقا انتخاب شود؛ جایزه‌ای که اسطوره چلسی دو بار آن را به دست آورد.

ویکتور و برادرانش به جای توپ با بطری‌های آب خردشده بازی می‌کردند. او از میان تپه‌های زباله در محل دفن زباله رشد کرده و به ستاره بزرگی تبدیل شده است. پس از گل‌هایی که اوسیمن در جام جهانی زیر ۱۷ سال به ثمر رساند، بسیاری از باشگاه‌های بزرگ اروپایی به دنبال او بودند. بارسلونا، آژاکس، اتلتیکو مادرید، اینتر و آرسنال همگی علاقه‌مند بودند او را به خدمت بگیرند. او در نهایت ولفسبورگ را انتخاب کرد تا راهی بوندسلیگا شود. او در این تیم آلمانی در کنار یولیان دراکسلر و ریکاردو رودریگز قرار گرفت ولی مصدومیت و شروع نه‌چندان خوب باعث شد تا اعتمادها به این مهاجم کمرنگ شود.

کاوه رضایی که در ۳۹ بازی ۱۶ گل به ثمر رسانده بود، مورد توجه بروخه قرار گرفت و سران این تیم تصمیم گرفتند به خاطر مشکلاتی که در معاینات پزشکی اوسیمن دیده شده بود، روی کاوه رضایی سرمایه‌گذاری کنند و در عوض اوسیمن راهی شارلوا شد تا جانشین رضایی شود. شارلوا او را رایگان با بند خرید سه میلیون یوروریی به خدمت گرفت و اعتنایی به هشدارهای تیم پزشکی نداشت.

اوسیمن در ۳۶ بازی ۲۰ گل زد و شارلوا خیلی سریع بند دائمی‌سازی قرارداد این بازیکن را با سه میلیون یورو فعال کرد و در ادامه او را با ۱۵ میلیون یورو به لیل فرانسه فروخت. ادامه داستان اوسیمن را می‌دانید. او ۱۸ گل برای لیل به ثمر رساند و با ۷۰ میلیون یورو به ناپولی پیوست و با این تیم قهرمان سری آ شد و پیامد آن مرد سال آفریقا شد؛ همان‌ جایزه‌ای که الگویش، دروگبا، قبلا دو بار کسب کرده بود.

حالا جام ملت‌های آفریقا برگزار می‌شود و اوسیمن در ترکیب تیم ملی نیجریه است تا بتواند عنوان قهرمانی را به دست بیاورد. حالا همان پسربچه‌ای که در خیابان‌های محلات فقیر و دورافتاده نیجریه به دنبال فروش بطری آب بود، امید اول درخشش کشورش در جام ملت‌های آفریقاست.

منبع: اتلتیک

انتهای پیام