به نقل از ویفروم، جنگل‌های مینیاتوری شهری که با استفاده از روشی که توسط گیاه‌شناس ژاپنی در دهه ۱۹۷۰ اختراع شدند، در حال رشد هستند.

جنگل‌های مینیاتوری میاواکی، تنوع زیستی را ایجاد و دی‌اکسیدکربن بیشتری جذب می‌کنند.

احیای جنگل بخش کلیدی راهبردهای مقابله با بحران آب و هواست. جنگل‌های مینیاتوری در بخش‌هایی از زمین‌ در مناطق شهری در سراسر جهان رشد می‌کنند که اغلب توسط گروه‌های محلی با استفاده از روشی الهام‌ گرفته از معابد ژاپنی کاشته می‌شوند.

ایده ساده است؛ مناطق را انتخاب کنید، آنها را به صورت متراکم با طیف گسترده‌ای از نهال‌های بومی بکارید و اجازه دهید با کمترین مداخله رشد کنند. نتیجه، بر اساس گفته طرفداران این روش، اکوسیستم‌های پیچیده‌ای است که کاملاً با شرایط محلی مناسب است و تنوع زیستی را بهبود می‌بخشد، به سرعت رشد می‌کند و دی اکسیدکربن بیشتری را جذب می‌کند.

این روش بر اساس کار گیاه‌شناس ژاپنی آکیرا میاواکی است. وی دریافت که مناطق حفاظت‌شده اطراف معابد، زیارتگاه‌ها و گورستان‌ها در ژاپن حاوی طیف گسترده‌ای از پوشش گیاهی بومی است که برای تولید اکوسیستم‌های انعطاف‌پذیر و متنوع با هم وجود دارند.

جنگل‌های میاواکی می‌توانند تنها در ۲۰ سال به اکوسیستم‌های بالغ تبدیل شوند و این رقم در مقابل با ۲۰۰ سالی که ممکن است یک جنگل به تنهایی بازسازی شود.

عملکرد آنها در تنوع زیستی است و تا ۲۰ برابر گونه‌های جنگلی غیربومی و مدیریت شده را پشتیبانی می‌کنند. گرده‌افشان‌های محلی و دوزیستان از جمله موجوداتی هستند که با تنوع غذایی و سرپناه بیشتری رشد می‌کنند.

محبوبیت جنگل‌های میاواکی با ابتکارات در هند، آمازون، اروپا و ایالات‌متحده در حال افزایش است.

جنگل‌های شهری مزایای بسیاری را برای جوامع به ارمغان می‌آورند که فراتر از تأثیرشان بر تنوع زیستی است. فضاهای سبز می‌توانند به بهبود سلامت روان افراد، کاهش اثرات مضر آلودگی هوا و حتی مقابله با پدیده جزایر گرمایی در شهرها کمک کند که وسعت بتن و آسفالت باعث افزایش غیرطبیعی دما می‌شود.

ظرفیت کمک به مبارزه با بحران آب و هوایی است که جنگل‌های میاواکی را به گزینه‌ای جذاب برای بسیاری از دوستداران محیط زیست تبدیل می‌کند. احیای جنگل بخش مهمی از راهبردهای محدود کردن افزایش دمای جهانی به ۱.۵ درجه سانتی‌گراد است.

گروه‌های حفاظتی تاکید می‌کنند که جنگل‌های میاواکی نباید به‌عنوان جایگزینی برای حفاظت از جنگل‌های بومی موجود در نظر گرفته شوند. مناطق جنگلی کوچک و نامرتبط هرگز نمی‌توانند جایگزین بخش‌های بزرگ جنگلی شوند که برای بسیاری از گونه‌ها، حیاتی هستند اما اگر در جامعه محلی خود یک زمین بایر دارید، جنگل میاواکی می‌تواند یکی از راه‌های کمک به محیط زیست باشد.

تخمین زده می‌شود که جنگل‌های جدید یا بازسازی شده می‌توانند تا سال ۲۰۵۰ تا ۱۰ گیگاتن معادل دی اکسیدکربن را از بین ببرند.

انتهای پیام