به گزارش ایسنا و به نقل از ناسا، مهندسان ناسا برای حل کردن مشکل یکی از سه رایانه آنبرد کاوشگر «وویجر ۱»(Voyager 1) کار می‌کنند که «سیستم داده پرواز»(FDS) نام دارد. وویجر ۱ در حال دریافت و اجرای دستورات ارسال‌شده از زمین است. با وجود این، رایانه FDS به درستی با یکی از زیرسیستم‌های کاوشگر به نام «واحد مخابرات»(TMU) ارتباط برقرار نمی‌کند. در نتیجه، هیچ داده علمی یا مهندسی به زمین ارسال نمی‌شود.

رایانه FDS برای جمع‌آوری کردن داده‌های ارسال‌شده از تجهیزات علمی و همچنین داده‌های مهندسی در مورد سلامتی و وضعیت کاوشگر طراحی شده است. سپس، این اطلاعات را در یک مجموعه داده ترکیب می‌کند تا توسط TMU به زمین ارسال شود. داده‌ها به صورت یک و صفر یا کد باینری هستند. ترکیب‌های مختلف این دو عدد، بنیان همه زبان‌های رایانه‌ای است.

اخیرا TMU انتقال یک الگوی تکراری از یک‌ها و صفرها را طوری آغاز کرد که گویی گیر افتاده است. پس از رد احتمالات دیگر، گروه ماموریت وویجر تشخیص دادند که منبع این مشکل FDS است. آنها آخر هفته گذشته تلاش کردند تا FDS را مجددا راه‌اندازی کنند و آن را به حالت پیش از آغاز مشکل بازگردانند اما کاوشگر هنوز داده‌های قابل استفاده را نمی‌فرستد.

ممکن است چندین هفته زمان ببرد تا مهندسان یک طرح جدید را برای رفع کردن این مشکل ایجاد کنند. وویجر ۱ و دوقلوی آن وویجر ۲ که در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شد، دو کاوشگر با قدمت طولانی هستند. یافتن راه‌ حل‌ برای چالش‌هایی که کاوشگرها با آنها روبه‌رو می‌شوند، اغلب مستلزم مراجعه کردن به اسناد اصلی با قدمت چند دهه‌ است که مهندسان هنگام نوشتن آنها، مشکلات امروز را پیش‌بینی نکرده‌اند. در نتیجه، زمان می‌برد تا گروه درک کنند که برای جلوگیری کردن از پیامدهای ناخواسته، چگونه یک فرمان جدید بفرستند و بر عملیات کاوشگر تأثیر بگذارند.

علاوه بر این، ۲۲.۵ ساعت زمان می‌برد تا فرمان‌های صادرشده از کنترل‌کننده‌های ماموریت روی زمین به وویجر ۱ برسد که در حال کاوش در مناطق بیرونی منظومه شمسی در فاصله بیش از ۲۴ میلیارد کیلومتری زمین است. این بدان معناست که گروه مهندسی باید ۴۵ ساعت منتظر بمانند تا پاسخی را از وویجر ۱ دریافت کنند و بفهمند که فرمان آنها نتیجه مورد نظر را داشته است یا خیر.

انتهای پیام