به گزارش ایسنا، «چشم ها را باید شست افق ها را دورتر باید دید» عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم جواد شاملو است که در ادامه می‌خوانید:

دفاع مقدس گفتمان مقاومت را غنا بخشید، فرهنگی مصفا و زیبا را از خود به یادگار گذاشت، صنایع نظامی ایران را خودبنیاد و مقتدر ساخت و ایران را وارد مسیری مبارک به نام بازدارندگی کرد. دفاع مقدس باعث شد ایران در اوج بحران های غرب آسیا جزیره ثبات و امنیت باشد و از این بالاتر، بر فتنه داعش مهر ابطال بکوباند و علاوه بر خود، منطقه را نیز امنیت ببخشد. چرا این اتفاق رخ داد؟ چون نگاه کسانی که با بحران جنگ هشت ساله درگیر بودند صرفا معطوف به آن نبود؛ بلکه آن ها فردای بحران را هم می نگریستند.

شهید حسن طهرانی مقدم که در ایام شهادت او به سر می بریم افق نگاهش تهیه موشک برای زدن بغداد نبود؛ بلکه از ابتدا به پایه گذاری یک صنعت فکر می کرد. نام عملیاتی که در آن خرمشهر به پیروزی رسید چه بود؟ إلی بیت المقدس.

افق رزمندگان دفاع مقدس افق بلندی بود و از همین رو است که جنگ تمام شده اما ما هنوز سر سفره آن نشسته ایم. مدافعان حرم را کسانی فرماندهی کردند که قبلا در دانشگاه فکه و شلمچه و طلاییه آموزش دیده بودند. پهپادها و موشک های پیشرفته امروز را کسانی ساختند که قبلا در ایام جنگ با هزار مشقت از لیبی و کره شمالی موشک وارد کرده بودند و خود ساخته بودند. صدام می خواست تهران را بگیرد؛ اما رزمندگان ما از همان موقع به بیت المقدس می اندیشیدند و آزادی بیت المقدس یعنی آغاز آزادی تمام جهان. هنوز مرزهای ایران درگیر جنگ بود که فالانژها متوسلیان و یارانش را در لبنان ربودند. آن ها صدام را داخل آدم نمی دانستند؛ تا چه رسد که دشمن اصلی به حسابش آورند. بحران هایی که پدید می آید صرفا یک دل مشغولی تازه نیست، بلکه بار دیگر اهمیت افق های اصلی را به ما یادآوری می کند و تلاش برای رسیدن به آن ها را مضاعف. این گونه است که تهدیدها تبدیل به فرصت می شوند. می بینیم که در قضیه فلسطین و اسرائیل رهبر انقلاب مدام با لنز دوربین کار می کنند و مدام آن را گسترده تر می سازند. به قول اهل تصویر، ما به زوم اوت نیاز داریم تا صحنه را هرچه بیشتر از بالا ببینیم. ماجرای فلسطین و اسرائیل فقط ماجرای عملیات طوفان الاقصی که نیست؛ ماجرای آمریکا و استکبار است با کل جهان اسلام و مستضعفان. اگر این دید گسترده را داشته باشیم، شاید دیگر به نظرمان نرسد چرا مثلا صحبت های سیدحسن نصرالله آنطور که ما دلمان می خواست سرآغازی بر یک طوفان دیگر نشد یا چرا ایران مداخله مستقیم نمی کند و دمار از روزگار غده سرطانی درنمی آورد. رهبر انقلاب در روز قدس سال ۱۴۰۰ اسرائیل را نه یک کشور، بلکه یک پادگان نظامی عنوان کردند. همان گونه که عین الاسد و التاجی در عراق پادگان های آمریکایند، اسرائیل هم نام یکی از پادگان های آمریکاست. از همین روست که از ابتدای جنگ اخیر ایشان همگان را به دست آمریکا در ماجرا توجه می دهند و مجرم اصلی را ایالات متحده می دانند. نه ما با اینکه دشمن مان را تنها رژیم صهیونیستی بدانیم خود را کوچک می کنیم و نه غرب لحظه ای دست از حمایت از پادگان خود می کشد. همه غرب پای اسرائیل می ایستد و ما رویاروی تمام غرب می ایستیم. جنگ فلسطین و رژیم غاصب جنگی نیابتی است میان دو تمدن و دو تاریخ. برای پیروزی در این جنگ، راهبرد همان است که در سال ۹۸ از مناره های مصلی تهران پخش شد: «ما باید قوی شویم». قوی شدن، توسعه پیدا کردن و ترمیم اقتصاد و اجتماع پیش نیاز آن رویارویی بزرگ است. شاید اگر طرف حساب ما فقط رژیم منحوس بود، دیگر قوی شدن کافی بود اما طرف حساب ما یک تمدن است و برای جنگ با تمدن ها باید به سلاح توسعه و انسجام اجتماعی، ثبات ملی و کارآمدی مجهز بود. چریک های حماس و جهاد اسلامی و حزب الله از پس اسرائیل به تنهایی برمی آیند؛ اما جبهه گسترده تر است. همان گونه که انتقام حاج قاسم فقط قصاص ترامپ نیست. سردار را یک تمدن کشت نه یک شخص. تمدنی که سردمدارش یعنی آمریکا، غرب آسیا را حیاط خلوت خود می داند و اگر کشوری اندک تلاشی برای استقلال خود انجام دهد فورا محور شرارت خوانده می شود. قاتل سردار نه فقط یک شخص، بلکه هژمون و امپریالیسم کشوری است که معلوم نیست ناوهایش در خلیج فارس و دریای عمان چه غلطی می کنند. دشمن به عنوان یک ساختار توسعه یافته با ما می جنگد؛ ما نیز باید با نهادهای سیاسی و اقتصادی و فرهنگی قدرتمند با او بجنگیم.

سال ۹۸ آقا در خطبه های نماز جمعه آن دی ماه فراموش نشدنی، مشت های گره کرده مردم در تشییع سردار را سوخت موشک هایی خواندند که چشم دشمن را کور کرد. اما باید دانست مشکلات متعدد اقتصادی و اجتماعی ممکن است این مشت ها را متزلزل کند و دشمن به این امید بسته است. امید دشمن این است که تورم لبنان و عراق و ایران مردم این کشورها را از همراهی با محور مقاومت دلسرد سازد؛ این اتفاق نمی افتد چراکه ملت ها درهرحال مقصر اصلی سختی هایشان را کاخ سفید می دانند. اما این مشکلات تاثیر خود را بر تاب آوری و فرآیند قوی شدن این کشورها می گذارد. ما باید ضمن حمایت های دائمی از مقاومت، امروز و اینجا را درست کنیم. وعده نمازخواندن در مسجد الاقصی را که به ما داده اند، محقق نمی شود مگر در سایه اراده فتح کاخ سفید.

انتهای پیام