یکی از پیشکسوتان فوتبال فارس در گفت و گو با ایسنا، در خصوص مساله بومی گرایی صحبت هایی انجام داده است.

مرتضی جعفری که در دوران اوج برق شیراز یکی از مربیان آن تیم بود، اعتقاد دارد که میل یا بی میلی یک باشگاه نسبت به بومی گرایی، چیزی است که استراتژی باشگاه، آن را تعیین می کند.

جعفری در این باره گفت: برخی باشگاه های جهان، استراتژی شان بر اساس بیزنس است. یعنی یک باشگاه عربستانی آن قدر پول دارد که می تواند کریستیانو رونالدو را بخرد و در ادامه می تواند از طرق مختلف، همان مقدار یا بلکه چندبرابر آن مقداری که برایش هزینه کرده را دوباره به دست بیاورد. اما آیا فوتبال ایران هم توانایی چنین کاری را دارد؟

مربی فوتبال پایه فارس افزود: متاسفم که باید بگویم بیش از نیمی از اتفاقاتی که در خرید و فروش بازیکن در فوتبال کشورمان انجام می شود، ناشی از زد و بندهایی است که به واسطه مسائل مالی اتفاق می افتد.

وی در ادامه به بحث مهم "نتیجه گرایی" اشاره کرده و افزود: وقتی از اهمیت استراتژی باشگاه در مواجهه با بومی گرایی حرف می زنیم، باید در ابتدا به این توجه کنیم که در فوتبال، نه تنها در ایران بلکه در همه جهان، گرفتن نتیجه اصل مهم و اساسی محسوب می شود. بنابراین طبیعی است که همه تیم ها به سراغ خرید بهترین بازیکنانی می روند که در توانشان است. اما این به این معنی نیست که به طور کامل بی خیال سرمایه های خودشان شوند و آنها را از دست بدهند.

مربی پیشین برق شیراز با مثالی در خصوص باشگاه بزرگ بارسلونای اسپانیا گفت: این تیم اگر هزینه زیادی کرده و ۲ بازیکن بزرگ می خرد، در کنار آنها ۵ بازیکن هم از آکادمی خودش پرورش می دهد و به تیم بزرگسالان می رساند. چون در رده های پایه، اصل را بر سازندگی گذاشته است اما با کمال تاسف در شهر خودمان می بینیم که حتی تیم های پایه هم می روند بازیکن از بیرون می آورند! آن وقت بازیکن شهر خودمان در سنین نوجوانی و جوانی، باید برود در تیم های شهرهای دیگر بازی کند!

جعفری با دادن اطمینان نسبت به اینکه تیم ها با استفاده از بازیکنان بومی می توانند علاوه بر کاهش هزینه ها، در امر نتیجه گیری نیز موفق عمل کنند، افزود: همه چیز بستگی به این دارد که هدف یک مربی یا مدیر چیست. آیا فقط به بُعد مالی فوتبال فکر می کند یا به فکر سازندگی هم هست؟ متاسفانه در شهر ما، بُعد سازندگی نادیده گرفته شده یا خیلی کمرنگ است. در حالی که به جرات می توانم بگویم بالای ۵۰ بازیکن از رده سنی جوانان و امید استان فارس، بازیکنان اصلی تیم هایی از استان های دیگر هستند! آیا نمی توان اینها را آورد و در استان خودمان از وجودشان بهره برد؟

این مربی و پیشکسوت فوتبال فارس در پایان گفت: بازیکن بومی به شهر خودش عِرق دارد، با فرهنگ اینجا آشناست، نزدیک خانواده اش است و با پولی به مراتب کمتر از بازیکن غیربومی، حاضر است در شهر خودش بازی کند. طبیعی است که کارایی بیشتری هم خواهد داشت اما اینکه چرا باشگاه ها این مسائل را کمتر مد نظر قرار می دهند را باید در مسائل دیگری جستجو کرد.

تیم های فوتبال شیراز هم چندسالی است که از بومی گرایی فاصله گرفته اند. در سال های اخیر، تعداد بازیکنان غیربومی تیم های بزرگ فارس، بیشتر از بازیکنان بومی بوده اند. آیا مسئله این است که ما دیگر مثل گذشته بازیکن خوب نداریم؟ این فرضیه را نمی توان به شکل دقیقی اثبات کرد. بیشتر اهالی فوتبال عقیده دارند که فارس همچنان معدن استعداد است اما برخی مربیان جوان نیز عقیده دارند که فوتبال فارس از لحاظ پرورش استعدادها، چه کمی و چه کیفی، نسبت به گذشته افت فاحشی کرده است.

به گزارش ایسنا، مساله بومی گرایی یکی از نقاط اختلاف بین مربیان و کارشناسان فوتبال است. اکثر مربیان، بومی گرایی را یک امر منسوخ شده در فوتبال جهان می دانند اما بیشتر کارشناسان عقیده دارند که بومی گرایی از جهات مختلف، اتفاق خوبی محسوب می شود و باید شرایط برای این امر آماده شود.

انتهای پیام