محسن بابادی در گفت و گو با ایسنا، اظهارکرد: در راس تمام معضلاتی که از پیشرفت فوتبال خوزستان جلوگیری می کند، باید به گرانی شهریه مدارس فوتبال و کرایه زمین های چمن و سالن های فوتسال اشاره کرد. سال ها با رشد و گسترش مدارس فوتبال در اقصی نقاط خوزستان دل مان خوش بود که در تک تک آن مناطق بازیکنان و علاقه مندان بدون هیچ گونه مشکلی، اوقات فراغت را سپری و در مدارس فوتبال که مورد تایید هیات فوتبال بودند و از مربیان مدرک دار و با دانش سود می برند، آموزش می دیدند.

وی ادامه داد: اما به مرور و بر اثر تورم بیش از حد، هزینه ثبت نام در مدارس فوتبال نیز رشد چشمگیری داشت، به گونه ای که پرداخت این هزینه ها از توان خانواده ها خارج شده است. به عنوان مثال خانواده ای که دو فرزند دارد و بخواهد آن ها را به مدرسه فوتبال بفرستد، به جز وقت و زمانی که پدر و مادر برای رفت و آمد فرزند سپری می کنند، ماهیانه باید حدود  ۲ میلیون تومان برای شهریه، ایاب و ذهاب، تغذیه پس از تمرین، خرید البسه ورزشی و ... هزینه کند که در شرایط اقتصادی فعلی، دور از ذهن خواهد بود. از طرفی با افزایش هزینه ها، تنها کسانی که متضرر شده و کمترین بهره را از این سفره رنگین برده اند، مربیان هستند که در زمان تعطیلی مدارس فوتبال از دستمزد و حق خود محروم مانده اند، در حالی که مدارس فوتبال، شهریه زمان تعطیلات را هم پیشاپیش از خانواده ها دریافت می کنند.

این کاشناس فوتبال عنوان کرد: اگر از مدیران این مدارس بپرسند که چرا این قدر شهریه ها افزایش یافته است، دلایل خاص خود را دارند که برخی از آن ها نیز منطقی هستند اما در هر صورت و با تمامی دلایل موجود، نباید از انصاف گذشت که درآمد مدارس فوتبال قابل توجه است زیرا در کنار شهریه، فروش تغذیه، البسه ورزشی، برگزاری مسابقات دوستانه، فستیوال ها و... درآمد های خوبی عایدشان می شود. اما آن چه از صحبت های آن ها منطقی به نظر می رسد، افزایش بی رویه کرایه چمن های مصنوعی و خصوصا طبیعی است که معمولا هزینه چمن طبیعی از یک میلیون تا دو میلیون تومان بسته به شرایط و کیفیت زمین برای هر سانس دو ساعته متغیر است. این مساله هم کمر مدارس فوتبال، تیم های محلات و باشگاه های خصوصی را شکسته و هم تمرینات پیشکسوتان و مسابقات رده های پایه و باشگاهی در سطوح مختلف را در حد تعطیلی و انحلال پیش برده و هیچ نظارتی هم بر آن نمی شود.

وی عنوان کرد: بیشتر خانواده ها از استطاعت مالی مناسبی برخوردار نیستند و به خاطر عشق و علاقه فرزندان خود و دوری آن ها از آسیب های اجتماعی، هزینه های سنگین را به جان می‌خرند تا فرزندشان به فوتبال بپردازد. در این شرایط این سوال پیش می‌آید که مگر نه طبق قوانین کشور، دولت باید در سرانه بودجه سالیانه، مبالغ قابل توجهی بابت سلامت، رفاهیات و ورزش مردم اعم از کودکان، نوجوانان، بزرگسالان و پیشکسوتان پیش بینی و تخصیص دهد، پس چرا جور آن هزینه ها را تنها بازیکنان و خانواده های آن ها باید بکشند و هیچ نظارتی روی موارد یاد شده و اجاره بهای اماکن ورزشی نمی شود؟

بابادی با بیان این که در شرایط فعلی اجاره زمین چمن تبدیل به رویا شده است، گفت: اگر از متولیان آن ها پرسیده شود، قطعا خواهند گفت هزینه آب، برق و حفظ و نگهداری زمین بسیار زیاد شده که این دلیل هم در نوع خود قابل توجه و منطقی است و مشاهده می شود همه چیز در یک جامعه به هم ربط دارد. پس چه نهادی متولی و مسئول پیگیری بر این مورد است تا مردم به راحتی بتوانند به فعالیت ورزشی و فوتبال بپردازند؟ با این شرایط در آینده ای نزدیک تیم داری و ورزش در رشته‌های مختلف رو به انحلال و سقوط خواهد رفت و باید فاتحه سلامت روحی و جسمی افراد جامعه را خواند. لذا از مسئولان و متولیان امر که این صحبت ها را می شنوند، عاجزانه درخواست دارم حداقل فکری به حال کرایه زمین های ورزشی کنند و بسته به کیفیت و شرایط آن ها، میزان و مبلغ کرایه در هر سانس را با تعرفه دولتی مشخص و اعلام کنند تا در این بین افرادی سوءاستفاده نداشته باشد و سبب دلسردی ورزشی ها، انحلال یا عدم تیم داری ها نشوند. در غیر این صورت به زودی با زلزله ای ویرانگر به اسم کاهش رویکرد مردم به ورزش که باعث فروپاشی سلامت جامعه و بالطبع آن افزایش آسیب های اجتماعی می شود، مواجه خواهیم بود.

انتهای پیام