به گزارش ایسنا، سید ناصر نعمتی کارشناس رسانه در یادداشتی نوشت: اگر قبول کنیم که «آدم به امید زنده است» پس جامعه به امیدواری زندگی می‌کند و شاید در برخی نقاط که نشانه حیات در گفت و شنودهای اجتماعی دیده نمی‌شود، امیدی از دست رفته است!

واقعیت آن است که این خطوط از یک «تجربه زیسته» حکایت دارد، تجربه‌ای از دنیای رسانه و فضای روابط عمومی. میان این دنیا و آن فضا برخی سوءتفاهم‌ها وجود دارد و به نظر می‌رسد چالش میان رسانه‌ها و روابط عمومی‌ها به تفاوت در ارزش‌های خبری آنها برمی‌گردد.

ارزش های هفتگانه خبری زاویه نگاه و یا حتی ابزار سنجش خبرنگار در رویدادهاست و براساس اینکه یک رویداد یا خبر «ارزش خبری» دارد یا نه، خبرنگار تصمیم می گیرد به آن چطور توجه کند و آن را انتشار دهد. به قول سردبیرها؛ ارزش های خبری معیارِ دروازه بانی خبر است.

شاید نتوان این ارزش های خبری را برای رسانه ها و روابط عمومی ها در یک چارچوب مشترک جمع کرد اما می توان با رفتار، عملکرد و ایجاد شرایط حرفه ای فهم مشترک ایجاد و در نقاط امیدزا، هم افزایی کرد.

ناگفته پیداست که دوران پنهان کردن، سکوت و فرار از پاسخگویی در روابط عمومی ها گذشته است اما امروز نیز دیگر فرصتی برای نوشته های مخرب، رویکردهای ماجراجویانه و حمله های ژورنالیستی نیست. مردم از هر دو انتظار دیگری دارند؛ پاسخگویی مسئولانه می خواهند همانگونه که نقد مسئولانه را بهتر می پسندند، پنهان کردن خبرها را برنمی تابند همانطور که رویکردهای ماجراجویانه را دوست ندارند.

به تعبیر دیگر رفتار حرفه ای، اخلاقی و مسئولانه هم در رسانه و هم در روابط عمومی ها در شرایط کنونی جامعه لازمه امیدافزایی است و به هر میزان که از آن ها فاصله گرفته شود به «سیاه نمایی» نزدیک می شود.

"امید" نباید قربانی ماجراجویی ژورنالیستی در رسانه ها و پنهان کاری در روابط عمومی ها شود. امید محصول یک همکاری مشترک است زمانی که مسئولانه و براساس اعتماد فرایند گفتگو با مردم، نوشتن و راویت برای آنها تقویت شود. باید قبول کنیم که «آدم به امید زنده است».

انتهای پیام