به گزارش ایسنا و به نقل از دیجیتال‌ترندز، این کهکشان که در فاصله‌ی ۱.۵ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد، از آنجا که زیاد فلزی نیست مورد توجه قرار گرفته است. فلزی بودن به معنای مقدار فلزات موجود در یک کهکشان نیست، بلکه به معنای مقدار همه‌ی عناصر سنگین در کهکشان است یعنی هر ماده‌ای که هیدروژن یا هلیوم نباشد.

این یک عامل مهم است زیرا اولین کهکشان‌های جهان تقریبا به طور کامل از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده بودند یعنی فلزات سنگین کمی داشتند و عناصر سنگین‌تر در طول زمان در قلب ستارگان ایجاد شدند و سپس در سراسر جهان با انفجار ستاره‌ها، توزیع شدند.

این تصویر از وب داده‌های دو ابزار تلسکوپ یعنی دوربین مادون قرمز نزدیک(NIRCam) و ابزار فروسرخ میانی(MIRI) را با هم ادغام کرده است تا ویژگی‌هایی مانند ابرهای غبار که با رنگ زرد نشان داده شده‌اند و مناطق تشکیل ستاره فعال که در رنگ قرمز دیده می‌شود را نمایش دهد.

برای درک اینکه چگونه دانشمندان از طریق مشاهدات مختلف تصاویری شبیه به این می‌سازند، محققان وب نماهای منفرد ثبت شده توسط دوربین مادون قرمز نزدیک و ابزار فروسرخ میانی را نیز منتشر کردند. از آنجایی که این دو ابزار در قسمت‌های مختلف طیف نوری رصد می‌کنند می‌توانند مشخصه‌های متفاوتی را تشخیص دهند. هنگامی که این دو رصد با هم ترکیب می‌شوند، جزئیات بیشتری به نمایش در می‌آید.

این تصویر ابزار فروسرخ میانی است که مناطقی از گرد و غبار را مشخص می‌کند که در مادون قرمز میانی بیشتر قابل توجه هستند.

مناطق سردتر گرد و غبار به رنگ آبی هستند، در حالی که ابرهای گرد و غبار گرم‌تر به رنگ نارنجی دیده می‌شوند. رنگ‌های مختلف می‌تواند به تشخیص کهکشان‌های مختلف نیز کمک کند، کهکشان‌های نزدیک سبز و کهکشان‌های دورتر به رنگ نارنجی دیده می‌شوند. حتی یک حلقه نارنجی روشن در پایین و نزدیکی مرکز تصویر وجود دارد که بقایای یک ابرنواختر است.

این تصویر دوربین مادون قرمز نزدیک است که هزاران ستاره قابل مشاهده برای وب را که به سختی در تصویر ابزار فروسرخ میانی قابل مشاهده هستند، نمایش می‌دهد. در این طول موج، دوربین مادون قرمز نزدیک می‌تواند از میان غبار به درون نگاه کند و ستاره‌هایی را ببیند که در غیر این صورت پنهان بودند. درخشان‌ترین ستاره‌ها به رنگ آبی و ستارگان کم‌نورتر به رنگ قرمز دیده می‌شوند.

انتهای پیام