به گزارش ایسنا، فرانک پرتوآذر تنها رکابزن دختر ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو است. او برای دومین مرتبه حضور در بازی‌های آسیایی را تجربه می‌کند و در سال ۲۰۱۸ با بدبیاری و پاره شدن زنجیر دوچرخه اش شانس مدال را از دست داد. این رکابزن پنج سال برای محقق شدن رویای گرفتن مدال بازی‌های آسیایی صبر کرده است و در این سال‌ها با حضور در مسابقات مختلف اروپایی تلاش کرده با تجربه‌ بالاتری قدم در بازی‌ها بگذارد.

پرتوآذر در گفت‌وگو با ایسنا، در مورد اینکه فکر می‌کند تا چه اندازه برای بازی‌های آسیایی آماده باشید، بیان کرد: آماده‌سازی یک برنامه‌ریزی بسیار خوب و یک تیم بسیار قوی برای اجرای برنامه‌ها نیاز دارد. پنج سال خیلی سختی کشیدم اما با برنامه‌ریزی توانستم شرایط خیلی خوبی را برای پیشرفتم مهیا کنم. به نظرم از بازی‌های ۲۰۱۸ که مدال قطعی‌ام را به دلیل پاره شدن زنجیر از دست دادم، امروز خیلی با تجربه‌تر و قوی‌تر هستم. خدا را شکر می‌کنم که تیم بسیار خوبی هم دارم که خارج از کشور حمایتم می کنند.

تلاش کردم یک فرد تاثیرگذار در ورزش بانوان باشم

او در پاسخ به این پرسش که فکر می‌کند در این دوره بتواند تاریخ‌سازی کند و به مدال بازی های آسیایی برسد؟ گفت: هرچه باتجربه‌تر و حرفه‌ای‌تر می‌شوم، به این واقعیت بیشتر پی می‌برم که تلاش در مسیر رسیدن به هدف، از رسیدن به خود هدف مهم‌تر است. بدون شک در این چند سال گذشته، هر آنچه که در توان من به عنوان یک ورزشکار بوده انجام داده‌ام تا بتوانم به هدفم در بازی‌های آسیایی هانگژو برسم. امیدوارم در مورد موضوعات اثرگذار دیگر باتوجه به اینکه در حوزه اختیارات کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و فدراسیون است نیز با من همراهی کنند. در تمام این سال‌ها همواره تلاش کردم یک فرد تاثیرگذار در ورزش بانوان باشم و امیدوارم بتونم به مدال بازی‌ها برسم.

دختر رکابزن کوهستان ایران در پاسخ به پرسش دیگری مبنی براینکه کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش تنها به کوهستان بانوان سهمیه داد و آن را حاصل سال ها تلاش خودش می داند؟ اظهار کرد: این سوال را مسئولان کمیته و فدراسیون بهتر می‌توانند جواب بدهند. اما مسلما برای حضور در رویداد به این مهمی، معیارهایی مثل شایستگی و نتایج ورزشکار مدنظر است. خوشبختانه بنظرم هدفمند بودن و سخت‌کوشی من در این سال‌ها دیده شده است. همچنین فکر می‌کنم عملکرد قابل دفاعی که در بازی‌های آسیایی پیشین و مسابقات سال‌های گذشته داشتم، این اطمینان را به کمیته ملی المپیک داد.

مهمترین دغدغه من برای بازی های آسیایی حضور مربی‌ام است

پرتوآذر با اشاره به نیازهای خود در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ گفت: خوشحال می‌شدم اگر نمایندگان بیشتری از دوچرخه‌سواری بانوان در بازی‌ها حضور داشتند. امیدوارم نتایج این دوره باعث شود که این شرایط برای ادوار بعدی بهتر شود. مهم‌ترین دغدغه من در این روزها امکان حضور مربی شخصی‌ام و همچنین مکانیسین و دیگر اعضای ماهر در کنار خودم در بازیهای آسیایی است. من دو مدال با ارزش را در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ و قهرمانی آسیا ۲۰۲۲ از دست دادم که به دلیل مسائل فنی و عدم حضور یک همراه باتجربه در کنارم بود. بازی‌ها جایی نیست که یک سهمیه بانوان ایران بخاطر یک اشتباه یا نبودن مربی، مکانیسین و سرپرست از بین برود و ناکام بماند. امیدوارم با وجود اینکه کمتر از ۶۰ روز به آغاز بازی‌ها باقی مانده است، به عنوان تنها نماینده دوچرخه سواری زنان ایران با توجه ویژه مسئولان کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و فدراسیون دوچرخه‌سواری روبرو شوم. البته اطمینان دارم همینطور هم خواهد بود چراکه همه مسئولان دغدغه‌ای جز برافراشته شدن پرچم ایران ندارند.

با دردسر  و به تنهایی برای قهرمانی جهان ویزا گرفتم

پرتوآذر ایران در مورد حضور در مسابقات قهرمانی جهان گلاسکو که کمتر از ۱۸ روز دیگر برگزار می‌شود، گفت: در قهرمانی جهان شرکت خواهم کرد. البته با دردسر بسیار موفق شدم روادید را دریافت کنم چرا که در تمام مسیر فرایند دریافت روادید تنها بودم. این اتفاق جدیدی برای من نیست. از سال ۲۰۱۸ که اولین دختر رکابزن ایران در مسابقات قهرمانی جهان بودم، هر ساله در این رقابت‌ها شرکت کردم. حضور در مسابقاتی که معمولا هیچ دختر آسیایی دیگری در آن شرکت نمی‌کند و بزرگ‌ترین رویداد سالیانه دوچرخه‌سواری جهان است، تجربه فوق العاده برای هر ورزشکاری است. تصمیم دارم امسال تجربه جدیدی هم داشته باشم تا بتوانم به دیگر دختران دوچرخه‌سواری کمک کنم. 

امیدوارم باعث ارتقای دوچرخه سواری زنان شده باشم

دختر تاریخ ساز دوچرخه سواری زنان ایران در پاسخ به این پرسش که یکی از رویاهایش حضور در المپیک پاریس است و فکر می‌کند این رویا محقق شود؟ تاکید کرد: بدون شک. روزی ما رویای مدال در قهرمانی آسیا را هم داشتیم اما به آن رسیدیم. سال‌ها است خیلی از اولین‌ها را تجربه کردم و سعی کردم خودم را در مسیری قرار دادم که بتوانم المپین شوم. امیدوارم این اتفاق بزرگ رخ دهد. اما تنها حمایت باشگاه سوییسی‌ام که عضو آن هستم را دارم. بدون حمایت مالی و معنوی کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون به تنهایی نخواهم توانست به اوج موفقیت برسم. نقش این ارگان‌ها در موفقیت ما ورزشکاران غیر قابل انکار است. بخش زیادی از انگیزه من برای کسب این افتخارات این است که بتوانم یک الگوی موفق از ورزش بانوان را نشان بدهم. امیدوارم روزی از من به عنوان کسی که باعث ارتقا دوچرخه سواری ایران شده است، یاد شود.

انتهای پیام