در حکمت ۶۵ نهج‌البلاغه آمده است: «فَقْدُ الْأَحِبَّةِ غُرْبَةٌ؛ از دست دادن دوستان غربت است»

حجت‌الاسلام شکیبایی در گفت‌وگو با ایسنا به تشریح حکمت ۶۵ نهج‌البلاغه امیرالمومنین (ع) پرداخته که شرح آن زیر آمده است:

روشن است که انسان در وطن علاقه‌های فراوانی دارد؛ که در مسائل مادی و معنوی از آن‌ها بهره می‌گیرد و احساس تنهایی نمی‌کند چون در وطن خویش است و در مشکلات بدون پناه نیست، آرامش خاطر دارد و احساس امنیت می‌کند؛ ولی در غربت و دوری از وطن همه اینها را از دست می‌دهد، خود را تنها، بدون یار و یاور، بی پناه و بدون آرامش می‌بیند. امام می‌فرماید: انسان اگر در وطن خویش هم باشد ولی دوستان را از دست دهد گویی در غربت و دور از وطن است.

همین مضمون در نامه ۳۱ که اندرزنامه امام به فرزند دلبندش امام حسن مجتبی (ع) است به صورت دیگری نقل شده فرمود: «الْغَریبُ مَنْ لَیْسَ لَهُ حَبیبٌ؛ غریب کسی است که دوستی ندارد».

در حدیث دیگری از مستدرک‌الوسائل از پیغمبر اکرم (ص) نقل شده است: «الْمَرْءُ کَثیرٌ بِأخیهِ؛ انسان به وسیله برادران (دینی) خود کثرت و فزونی می‌یابد».

انسان دارای روح اجتماعی است و جوامع بشری در سایه همین روح به وجود آمد. تمدن‌ها، پیروزی های علمی و پیشرفت صنایع و علوم همه مولود این روح اجتماعی است. به همین دلیل انسان پیوسته تلاش و کوشش می‌کند دوستان بیشتر و بهتری پیدا کند و آن‌ها که علاقه به انزوا دارند و از انتخاب دوست عاجزند در واقع بیمارند. حال اگر دوستانش را از دست دهد گرفتار حالتی می‌شود که گویی بخشی از وجود خود را از دست داده است.

پیام این کلام حکمت آمیز این است که هر مسلمانی باید بکوشد و دوستان بیشتری برای خود فراهم سازد ولی مسلم است که هر کسی شایسته دوستی نیست بلکه باید دوستانی انتخاب کرد که کمک بر دین و دنیا باشند.

انتهای پیام