دکتر جواد شریعتی در آیین تجلیل از خانواده‌های اهداکننده عضو در خوزستان (جشن نفس) که شامگاه چهارشنبه (۱۰ خردادماه) برگزار شد، اظهار کرد: در کنار تک تک این عزیزان اشک ریختیم و از طرفی تلاش مضاعفی داشتیم تا عضو عزیزان‌شان را اهدا کنند؛ صحبت با این افراد سخت است.

به گزارش ایسنا، وی افزود: تمام حجت من از خداباوری و عشق، اینجا است. اگر درمان خوزستان، مسجدی برای شفای بیماران است، "پیوند" محراب این مسجد است. باورکردنی نیست و هنوز در ذهن من نمی‌گنجد که تیم ما به خانواده‌ای می‌گوید جوان‌شان دچار مرگ مغزی شده و از دست رفته است. ما بدترین، شکننده‌ترین و غمبارترین خبر را به این خانواده‌ها می‌دهیم و بعد، از آن‌ها سخاوت می‌خواهیم.

آن‌ها در غم عزیز می‌نشینند و جان می‌بخشند

شریعتی گفت: به خانواده‌ای می‌گوییم عزیزت از دست رفته و بعد به آن‌ها می‌گوییم قلب، کلیه و دیگر اعضایش را می‌خواهیم. سخاوت را چگونه می‌توان تصویر کرد و عشق این افراد را چگونه می‌توان تفسیر کرد؟

رئیس مرکز هماهنگی و فراهم‌آوری پیوند اعضای دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز گفت: سال‌ها می‌گفتیم مگر می‌شود از عشق و ایثار حرف زد؟ مگر می‌شود عزیزی جان دهد و جان بخشید؟ کدام ایثاری در این حد است؟ وقتی کسی غرق می‌شود دو نجات غریق نجاتش می‌دهد، همه هورا می‌کشند که این افراد این فرد را نجات دادند اما این خانواده‌ها در زمانی که در غم عزیزشان نشسته‌اند، جان چند نفر را نجات دادند.

شریعتی عنوان کرد: این خانواده‌ها با این کارشان چراغی در مسیر آخرت این عزیزان‌شان روشن کرده‌اند که بسیاری از ما توفیق نداریم آن را روشن کنیم.

نذر آقای دکتر برای قلب یک پدر

وی با اشاره به یکی از خاطرات خود افزود: روزی بنا بود قلب پدری را دربیاوریم و قلب اهدایی یکی از عزیزان مرگ مغزی را جایش بگذاریم. زمانی که نیروها برای خون‌گیری رفتند گریان برگشتند و گفتند آقای دکتر، بیمار گیرنده دست‌هایش یخ زده است. این بیمار گفت "فکر کردی از مرگ می‌ترسم؟ میدانی انتظار چیست؟ انتظار یعنی دختر نوجوانم دم در نشسته و می‌گوید دم درب می‌نشینم تا بابام قلبش را بگیرد و برگردد؛ من نگران این دخترم".

رئیس مرکز هماهنگی و فراهم‌آوری پیوند اعضای دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز گفت: چند ساعت بعد از عمل گفتند شرایط بیمار خوب نیست. خیلی ناراحت شدم و گفتم جواب دخترش را چه بدهیم؟ نکند این قلب کار ندهد. خیلی ناراحت به منزل برگشتم و تا صبح به خود می‌پیچیدم و با خانواده که صحبت کردم گفتند نذری کن و نذر کردم. زمانی که به بیمارستان آمدم دختر منتظر دم درب اتاق عمل من را شناخت و گفت دکتر بابام را می‌خواهم. بدنم داشت می‌لرزید. گفتم دخترم اجازه بده بروم بالای سر پدرت ببینم چه خبر است؟ حال بیمار بهتر شده بود و گفتم دخترم بابات خوب می‌شود و نشود قلب خودم را به پدرت می‌دهم چرا ناراحتی؟  

اهدای اعضای کودک ۹ ماهه خوزستانی

شریعتی با اشاره به خانواده‌های اهداکننده گفت: عزیزان این خانواده‌ها از دست نرفته‌اند و به خدا این افراد زنده هستند و اعضایشان همچنان دارد زندگی می‌بخشد.

وی بیان کرد: در جمع ما خانواده‌ای وجود دارد که اعضای بچه ۹ ماهه‌اش را اهدا کرده است. من در مقابل این خانواده چه چیزی برای گفتن دارم؟ با پرواز قلب یکی از عزیزان این خانواده‌ها از خوزستان، دختر ۹ ساله‌ای که آخرین لحظات زندگی‌اش را در تهران می‌گذراند، به زندگی برگشت.

برگه استعفایی که ندادم

وی عنوان کرد: آنقدر تالمات روحی داشتم و اذیت بودم که استعفای خود را نوشتم و در جیبم بود تا استعفای خود را تقدیم کنم و بگویم این کار با روحیه من نمی‌خواند اما دختربچه‌ای را در بغل مادرش دیدم که به مادرش می‌گفت "حالا که بابام کبد گرفته دیگر خوب می‌شود و با ما غذا می‌خورد؟" آنجا مسیرم تغییر کرد و گفتم هر چه از نظر روحی آزار ببینم، ارزش دارد.

رئیس مرکز هماهنگی و فراهم‌آوری پیوند اعضای دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز گفت: از سال ۹۹ تاکنون به برکت تولد و وفات عزیزان این خانواده‌ها ۱۲ قلب در سینه دیگران می‌تپد؛ نباید فکر کرد این فرزندان از دنیا رفته‌اند، این افراد زنده هستند. 

شریعتی بیان کرد: در دوران کرونا زن جوان بارداری با دست گلی به واحد اهدای بیمارستان آمده بود و گفت "دکتر من پیوند کبد شدم و حالا ازدواج کرده‌ام و باردارم؛ آمدم تشکر کنم". گفتم "دخترم زود بیرون برو و گلت را هم نمی‌خواهم! چون دوران شیوع کرونا است و پوست‌مان کنده شده تا این کبد را برای تو پیوند کرده‌ایم!"

وی افزود: این خانواده‌ها تا زمانی که این پدر و مادرها بالای سر فرزندان‌شان هستند و خواهر و برادرها در کنار خانواده‌هایشان هستند و نسلی که از این افراد متولد می‌شود، در ثواب کار آن‌ها شریک هستند.

شریعتی گفت: یک بار به یکی از پدران گفتم فرزندت مرگ مغزی شده است. از ماشین پیاده شد و گفت "دکتر چی می‌گویی؟ من برای فرزندم موز خریده‌ام و باید موز بخورد. شما می‌گویی برنمی‌گردد؟" در آغوشش گرفتم و گریه کردم. گفت "دکتر چه کنم؟" گفتم چراغ آخرتش را روشن کن و در حقش پدری کن. بگذار چند آدم را زنده کند.

انتهای پیام