به گزارش ایسنا، هندبال ایران در سالی که گذشت با موفقیتهای زیادی همراه بود. تیم ملی مردان ایران در مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۲۲ عربستان بعد از ۸ سال مجوز حضور در جام جهانی را گرفت. ملی‌پوشان ایران در جام جهانی توانستند برای اولین بار در تاریخ از مرحله گروهی مسابقات به دور اصلی صعود کنند. در پی همین موفقیت‌ها با سه تن از بازیکنان تیم ملی مردان به گفت و گو نشستیم و آنها در مورد موفقیت‌های این رشته، همدلی ملی‌پوشان، بهتر شدن شرایط لیگ برتر و البته بی‌توجهی مسئولان ورزش و نیاز به حمایت بیشتر از سوی آنها سخن گفتند.

گفت‌وگوی ۹۰ دقیقه‌ای خبرنگار ایسنا با علی رحیمی کازرونی دروازه‌بان، مهدی موسوی بازیکن پست بغل چپ و محمد غلامی بازیکن پست خط زن تیم ملی هندبال مردان ایران را در ادامه می‌خوانید.

خودتان را معرفی کنید و بگویید چطور پا به ورزش هندبال گذاشتید و به آن علاقه‌مند شدید؟

علی رحیمی کازرونی: متولد ۱۳۷۰ هستم. دبستان بودم که به مسابقات بین مدارس والیبال رفتیم. آقای مرتجز هم آنجا بود من را که دید گفت به هندبال می‌آیی؟ ما هم فقط برای چند جلسه تمرین رفتیم اما در هندبال ماندگار شدیم.

محمد غلامی: من هم متولد سال ۱۳۶۶ و بازیکن پست خط‌زن هستم. در مدرسه هندبال و والیبال بازی می‌کردم و بالاخره بعد از یک دوره مسابقه مدارس حس کردم علاقه بیشتری به هندبال دارم. همان موقع تصمیم گرفتم به هندبال بروم. در این رشته ثبت نام و به طور حرفه‌ای ورزش را شروع کردم.

مهدی موسوی: ۳۳ سال دارم. قبل از اینکه هندبال را شروع کنم در مدرسه فوتبال هپکو بودم. چون فوتبال این باشگاه ضعیف بود و در هندبال هم تیم لیگ برتری داشت به هندبال رفتم. با توجه به اتفاقاتی که رخ داد وارد مدرسه هندبال و به آن علاقه‌مند شدم و بعد به باشگاه هپکو آمدم و ادامه دادم. برای حضور در اولین دوره مسابقات نوجوانان جهان فرانسه به اردوی ملی دانش‌آموزی دعوت شدم و دیگر آن را ادامه دادم.

نظر خانواده‌های شما در مورد ورزش چه بود؟ مشکلی با آن نداشتند نمی‌گفتند درس مهمتر است؟

علی رحیمی کازرونی: از همان اول خانواده من همیشه تاکید بر درس خواندن داشتند ولی وقتی دیدند علاقه زیادی به ورزش دارم و کنار آن درسم را هم می‌خوانم با آن کنار آمدند. یک مدیر مدرسه داشتیم همیشه می‌گفت "ورزشکار باید باسواد باشد مثل علی دایی. به درست بیشتر از ورزش اهمیت بده." خودم هم وقتی به تیم ملی دعوت شدم سعی می‌کردم کنار آن خوب هم درس بخوانم. همین هم شد که فوق لیسانس تربیت بدنی را گرفتم.

مهدی موسوی: خانواده من به جز پدرم که از قشر کارگر جامعه بود خیلی مرا در زمان نوجوانی برای موفقیت در هندبال حمایت می‌کردند. خیلی از افراد ورزش را به عنوان شغل نمی‌شناختند و همیشه می‌گفتند یا درس و یا یاد گرفتن یک شغل فنی برای آینده بهتر است. من در حقیقت در هندبال دوام آوردم و ادامه دادم و دیدگاهم نسبت به هندبال برخلاف نظر بقیه چیز دیگری بود. به عنوان شغل به آن نگاه کردم و خداراشکر به آن چیزی هم که خواستم رسیدم.

محمد غلامی: اوایل که پا به ورزش گذاشتم خیلی به درسم آسیب زد و افت زیادی کردم. قطعا در این شرایط خانواده با آن مشکل داشتند اما در ادامه که دیدند خیلی علاقه‌مند به ورزش‌ام همیشه حامی من بودند و کمک می کردند که به هدفی که دارم برسم. من اکنون کارشناسی عمران هم دارم.

سربالایی هندبال برای شما در چه مقطعی بود یعنی در کدام زمان متحمل بیشترین سختی‌ها شدید؟

علی رحیمی کازرونی: ورزش سختی‌های خودش را دارد اما برای یک ورزشکار وقتی باشگاه‌ها به تعهدات خودشان عمل نمی‌کنند واقعا شرایط زندگی سخت می‌شود. این قضیه برای من از همه چیز مهمتر است و وقتی باشگاه به تعهداتش عمل نمی‌کند دوست ندارم سر تمرین حاضر شوم.

مهدی موسوی: از وقتی که هندبال برای من شروع شد همه‌اش سربالایی بود. این رشته در کنار سایر رشته‌های توپی آنچنان شناخته شده نبود. هر سال که می‌گذشت از شدت مشکلات و سختی‌ها شاید کمتر می‌شد اما به نظر من کسی که در هندبال مشغول است چه در رده‌های ملی یا لیگ تا زمان بازنشستگی در سربالایی خواهد بود. فشار تمرینی، دوری از خانواده و مشکلات مالی و مسائل دیگر سبب می‌شود که همیشه سختی‌ها روبروی بازیکن باشد.

محمد غلامی: برای من دقیقا زمانی بود که در اوج آمادگی آسیب دیدم. این آسیب باعث شد حتی دیرتر به تیم ملی برسم. یک آسیب سخت که برگشت از آن و رسیدن به آمادگی قبل برایم خیلی سخت بود. حتی دکتر جراحم گفته بود شاید دیگر هیچ وقت نتوانم به ورزش حرفه‌ای ادامه دهم.

می‌شود بیشتر در مورد آسیبتان بگویید:

محمد غلامی: آسیب تاندون پاتلا سخت‌ترین نوع آسیب ورزشی است که معمولا بیشتر قهرمانان المپیک یا جهانی بعد از این آسیب دیگر نتوانستند ورزش حرفه‌ای داشته باشند. این تاندون بعد از جراحی ممکن است کوتاه یا و بلند شود و به همین خاطر دیگر نمی‌شود حرفه‌ای ورزش کرد. سه سال پیش بود که آسیب دیدم و برای درمان آسیبم نزد دکتر کیهانی رفتم. به من گفت تاندون پاتلا کاملا پاره شده و باید جراحی شود. بعد هم با یک مکثی به من گفت شاید دیگر نتوانم ورزش حرفه‌ای کنم. من واقعا بغض کردم و اشک ریختم. به کیهانی گفتم هندبال یک تیم ملی به من بدهکار است. خواهش می‌کنم بهترین عمل را روی من انجام بده تا به زمین بازی برگردم. دکتر کیهانی هم در روز تعطیل خودش عملم کرد که تنها عملش من باشم. عمل هم خوب بود. ۷ ماه از عمل گذشت و کیهانی ماهی دوبار پای مرا می‌دید اما نمی‌گفت به ورزش برگردم. دیگر خسته شده بودم و از او خواستم تکلیفم را مشخص کند ببینم می‌توانم ورزش کنم یا نه اما او اجازه نداد. نزدیک لیگ که موقع قراردادها بود به من گفت MRI پایم را برایش ببرم. وقتی آن را دید آنقدر وضعیتم خوب بود که گفت از پای سالمت MRI گرفته‌ای که ورزش کنی؟ حتی جای جراحی روی آن مشخص نبود. کیهانی می‌گفت این برگشت در حد معجزه است و  با خیال راحت برو و ورزشت را آغاز کن. من به لیگ برگشتم و با همان تیم زغال سنگ که در آن آسیب دیده بودم بازی کردم. باشگاه خیلی پشتم بود و حتی گفت اگر بازی هم نکنم با من قرارداد می‌بندد. ۸ ماه که از لیگ گذشته بود مانوئل مربی شد و من هم به تیم ملی دعوت شدم و به آن چیزی که می‌خواستم رسیدم. 

با چه مشکلات و کمبودهایی در این رشته مواجه بودید؟

مهدی موسوی: هندبال به نظرم نیاز به حمایت مالی خوبی دارد. ملی‌پوشان باید بیشتر در اردوهای اروپایی باشند و دیدارهای تدارکاتی داشته باشند. باید در این رشته امکانات خود را به روزرسانی کنیم و بیشتر به سمت اروپایی‌ها برویم و ببینیم آنها چه می‌کنند. اسکان، خورد و خوراک و هر چیزی که برای موفقیت بیشتر لازم است را باید الگوبرداری کنیم. شاید نتوانیم مثل اروپا باشیم اما حداقل شبیه‌سازی و مثل آنها برنامه‌ریزی کنیم تا به موفقیت‌ها دست پیدا کنیم. فدراسیون زحمت خود را می‌کشد اما با توجه به شرایط اقتصادی و وضعیت دلار در ایران گاهی واقعا نمی‌شود کار بیشتری کرد. اینها هم نیاز به حمایت ارگان‌های دیگر دارد.

علی رحیمی کازرونی: هندبال همیشه جزو رشته‌های مظلوم بوده ولی خداروشکر چند سالی است که شرایطش خوب شده است. همین‌که در همه پایه‌ها و بخش زنان و مردان جهانی شد، مدال بازی‌های کشورهای اسلامی کسب شد کمی توجه‌ها را به خودش جلب کرد. اکنون خیلی شرایط خوب شده است.

محمد غلامی: همانطور که علی هم گفت هندبال همیشه رشته‌ای بوده که توجه کمی به آن شده است. ما خودمان در ساری همیشه مشکل زمین تمرین و توپ داشتیم. همین مشکلات باعث شد من خیلی وقت‌ها در پارک تمرین کنم. در دوره نوجوانان و جوانان که شانزده سالم بود سالن و توپ نداشتیم. بازیکنان تعدادشان کم بود و مربی نمی‌آمد چون برایش نمی‌صرفید. در آن شرایط باشگاه تعطیل بود من در پارک کنار خانه یا در پیست اسکی تمرین می‌کردم‌. یک توپ کوچک هم داشتم با چند نفر از دوستانم بازی می‌کردیم. یکی دو سال همینطور تمرین کردیم. در همین روزها اتفاقی مربی‌مان ما را دید و گفت انگیزه گرفته است. برای ما سالن گرفت و ادامه‌دار شد. از آنجا همیشه در انتخابی‌ها بودم. حالا دیگر کمتر این مشکلات وجود دارد.

چطور و چه سالی وارد تیم‌ملی شدید؟ مربی شما چه کسی بود و اولین عنوانی که کسب کردید چه بود؟

علی رحیمی کازرونی: در همان اوایل که وارد هندبال شدم با تیم استان در مسابقات نوجوانان کشوری دوم شدیم و در سال ۸۷ به اردوی تیم ملی نوجوانان دعوت شدم. اولین مربی من آقای مرتجز بود و بعد از او مربی‌های خوبی از جمله پاکدل که اکنون رییس فدراسیون است، شاملی، میرشکاری و رهسپار داشتم. مسابقات جهانی نوجوانان تونس اولین مسابقه بین المللی‌ام بود که اگر اشتباه نکنم شانزدهم شدیم.

مهدی موسوی: من از دوره نوجوانان تا حالا که در رده بزرگسالان هستم همیشه در تیم ملی بودم. مربی من در لیگ برتر ایرج رضایی بود. اولین مربی‌ام در تیم ملی نوجوانان هم استفان اهل روس بود. او خیلی از استعدادهای ایرانی مثل سجاد استکی، ایمان جمالی، سید علیرضا موسوی، سعید حیدری، علی کازرونی رحیمی و ... را به دنیا معرفی کرد. سومی جوانان آسیا و نایب قهرمان قهرمانی آسیا بزرگسالان (سهمیه قهرمانی جهان قطر)، چهارمی و پنجمی بازی‌های آسیایی، چهارمی قهرمانی آسیا در عربستان و صعود به دور دوم قهرمانی جهان را با تیم های ملی بدست آورده‌ام.

محمد غلامی: من در دوره‌های نوجوانان و جوانان همیشه در اردوهای تیم ملی بودم ولی به واسطه چند آسیب ورزشی و بدشانسی‌هایی که برایم اتفاق می‌افتاد در نهایت سال قبل توانستم با تیم ملی بزرگسالان در مسابقات قهرمانی آسیا عربستان (انتخابی جهان) بازی کنم و افتخار پوشیدن پیراهن تیم‌ ملی نصیبم شد. تنها عنوان من با تیم ملی چهارمی مسابقات آسیا و کسب سهمیه جهانی است. البته قبل‌تر به اردوهای تیم ملی دعوت می‌شدم اما همیشه نفراتی از قبل در لیست بودند. تا اردوی هشتم و نهم می‌ماندم و بعد نفرات دیگری اضافه می‌شدند و من خط می‌خوردم. در ساری واقعا هندبال غریب است. ما در کشتی و سایر رشته‌ها قوی هستیم اما هندبال اینطور نیست. من حامی هم نداشتم که پشتوانه‌ام باشد. رسیدن به تیم ملی و گرفتن حقم از رشته‌ای که دوستش دارم برای من خیلی دیر شد. اما خداراشکر که حسرت به دلم نماندم.

برسیم به مسابقات قهرمانی آسیا عربستان که مجوز حضور در قهرمانی جهان را بعد از ۸ سال کسب کردید. چه حس و حالی داشت؟ کدام بازی از همه سخت‌تر بود؟

علی رحیمی کازرونی: قبل اعزام به عربستان جزو نفراتی بودم که در تورنمنت اسپانیا کرونا گرفتم. تیم ملی عازم مسابقات شده بود و ما ۵ یا ۶ نفر بودیم که باید بعد از بازی اول دو نفر دونفر به عربستان می‌رفتیم. من و مجتبی حیدرپور روز بازی با هند رسیدیم که کمی شرایط را سخت‌تر کرد. همه بازی‌ها برای ما سختی‌های خودش را داشت اما سخت‌ترین آن بازی با کویت بود چون سرنوشت‌ساز بود. اگر می‌بردیم سهمیه جهانی را می‌گرفتیم. خداراشکر این اتفاق افتاد. کسب سهمیه جهانی واقعا حس وصف نشدنی داشت که اولین بار بود من آن را در هندبال تجربه می‌کردم.

مهدی موسوی: خیلی حس و حال خوبی بود. جو تیم سنگین و فشار روی بازیکنان زیاد بود. خیلی از بازیکنان تیم ملی تغییر کرده بودند و در این شرایط انتظار از تیم پایین بود. همه اعتقاد داشتند که تیم خیلی زود حذف شود و نتیجه نمی‌گیرد. خوشبختانه آقای مانوئل مهمترین کاری که کرد این بود که انسجام تیمی و همدل شدن بازیکنان را شکل داد. همه برای هم و با هم بازی کردیم. مفهوم "یکی برای همه" را واقعا صرف کرد و فارغ از هر مسئله حاشیه‌ای تمرکز همه روی بازی‌ها بود تا بتوانیم کسب سهمیه کنیم. بازی با عربستان که میزبان بود سخت بود. مربی آنها آقای دینارد بود که از اسطوره‌های هندبال فرانسه و دنیا است. عربستانی ها سرمایه‌گزاری کرده بودند و این کار را برای ما دشوارتر می‌کرد. بازی عربستان و کویت شرایط خاص خود را داشت و تنها چیز مشترک در این بازی‌ها سختی بود. همه بازیکنان زحمت کشیدند و از جان و دل مایه گذاشتند تا توانستیم سهمیه جهانی را کسب کنیم. می‌توانستیم مدال برنز هم بگیریم اما نشد.

محمد غلامی: من هم جزو بازیکنانی بودم که در اسپانیا کرونا گرفتم. من و رحیمی، حیدرپور، صادقی و پویا نوروزی کرونا گرفتیم و با تیم به عربستان اعزام نشدیم. به مانوئل گفتند بازیکن جایگزین انتخاب کند چون ممکن بود تست کرونای ما چند نفر تا موقع مسابقات منفی نشود اما مانوئل قبول نکرد و گفت اگر نرسیدند بازیکن دیگر نمی‌خواهد. ما چند نفر در بازی اول مقابل استرالیا نرسیدیم. من برای بازی دوم مقابل هند رسیدم و تقریبا در همه بازی‌ها هم در زمین بودم. بازی‌های بسیار سختی را داشتیم. خیلی تیم‌ ها تغییر کرده بودند و باعث سورپرایز همه شده بودند. شرایط برای تیم ما هم خیلی سخت بود اما با تلاش بازیکنان و کادر فنی بسیار خوب توانستیم به هدف برسیم. واقعا حسی بود که نمی‌توان در مورد آن حرفی زد. بازی مقابل عربستان خیلی وحشتناک بود. آنها می‌خواستند سرگروه شوند تا به گروه بهتری بروند بازی را هم خوب شروع کردند. ما بد شروع کرده بودیم اما در نیمه دوم بازی برگشت و ما عربستان را در خاک خودش بردیم و به گروهی رفتیم که قرار بود آسان‌تر باشد اما برعکس شد. کره‌جنوبی آن تیم مرحله گروهی نبود و نیمی از بازیکنانش کرونایی شدند و فقط قطر تیم سخت آن گروه بود. اما ما با کویت، بحرین و عراقی که همه را سورپرایز کرده بود همگروه شدیم. به هر حال سخت‌ترین بازی مرحله گروهی همان عربستان بود. آخر بازی بود که بازیکن عربستانی وقتی دید بازی را از دست خواهند داد در یک صحنه با مشت به بینی من ضربه زد که باعث شکستگی شد. در دور دوم هم همانطور که علی گفت بازی با تیم کویت سخت بود. کویت تیم خیلی خوبی داشت و ما هم بازی را داشتیم از دست می‌دادیم. در نهایت با شوت ثانیه‌های آخر سجاد استکی بازی باخته را بردیم و سهمیه جهانی را کسب کردیم و برای بار دوم راهی قهرمانی جهان شدیم.

در مورد آن مشت و آسیبتان بیشتر توضیح می دهید؟

محمد غلامی: دیدار عربستان برای تعیین سرگروه خیلی مهم بود. هر تیمی که می‌برد سرگروه می‌شد. ما در نیمه اول خوب بازی نکردیم اما در نیمه دوم ورق برگشت. ما در دقایق ابتدایی نیمه دوم بازی را برگرداندیم و جلو افتادیم. عربستان یک بازیکن به اسم مهدی داشت. من چندین بار او را دفاع کردم‌. عربستان هم مدام در دفاع گیر می‌کرد و نمی‌توانست گل بزند. دیگر برد ما حتمی شده بود. نمی‌دانم در ذهن مهدی عربستانی چه گذشت که روبروی من حمله کرد و شوت زد. در ادامه شوت با مشت به بینی من زد و بینی مرا شکست. دو دقیقه به پایان مانده بود که بیرون آمدم. پوست دماغم پاره شده بود. روی آن را چسب زدم و دوباره به زمین برگشتم. داور متاسفانه آن صحنه را ندیده بود. بعد از بازی به من گفت اگر می‌دیدم آن بازیکن را دیسکالیفه می‌کردم اما متاسفم که آن صحنه را ندیدم.

چه شد که نتوانستید در بازی آخر عربستان را ببرید و سکوی آسیا را از دست دادید؟

علی رحیمی کازرونی: شرایط میزبانی خیلی تاثیر داشت. عربستان خودش میزبان بود و از طرف دیگر به نظر من داوران خوبی انتخاب نشده بودند. داوران در سطحی نبودند که بخواهند دیدار رده بندی آسیا را  سوت بزنند. از طرفی هم چند کرونایی داشتیم و اینها سبب شد که مدال نگیریم. 

محمد غلامی: مقابل هر تیمی که بازی کردیم مهمان بودیم. یعنی تماشاگران عربستان هر تیمی مقابل ما بود را تشویق می‌کردند. در این شرایط بازی کردن خیلی سخت است. قطعا عربستان نمی‌خواست ما در خاک آنها مدال برنز را از چنگشان در آوریم و همین‌ها سبب شد که با همه تلاش نتوانستیم روی سکو برویم.

مهدی موسوی: خاطره جالب من از این مسابقات هم اتاق شدن با محمد سیاوشی بود. محمد واقعا از بازیکنانی بود که از صبح تا شب چه زمان تمرین چه در اتاق چیزهایی که می‌خواست را می‌نوشت. به آن فکر می‌کرد و می‌گفت می‌شود. گاهی اوقات به او می‌گفتم شاید نشود اما او مصمم بود. از قهرمانی آسیا عربستان تا قهرمانی جهان هر چه را از خدا خواست با سعی و تلاشش بدست آورد این برای من جالب بود. خداراشکر توانستیم کسب سهمیه کنیم و یک شوک به هندبال ایران بدهیم‌. استارت از آنجا شروع شد و امیدواریم این روند ادامه داشته باشد و نتایج و اتفاقات بهتری را برای هندبال ایران رقم بزنیم.

در مورد مانوئل و مربیگری او بگویید به نظرتان چقدر به هندبال ایران کمک کرد؟

علی رحیمی کازرونی: مانوئل مربی خوبی بود و بیشتر از هرچیزی از نظر روحی به ما کمک کرد تا به خود باوری برسیم. راستش فکرش را هم نمی‌کردیم که در قهرمانی آسیا راحت سهمیه بگیریم اما کاری که مانوئل با هندبال ایران کرد این بود که روحیه از دست رفته را به ملی‌پوشان برگرداند. حس جنگجویی را در ما زنده کرد. همیشه و قبل از او که به مسابقات می‌رفتیم می‌گفتیم با بحرین و قطر بازی داریم. به خودمان تاکید می کردیم که می‌خواهیم مقابل تیم‌های سخت بازی کنیم. اما مانوئل کاری کرد که دیگر مهم نبود با چه تیمی مسابقه داریم می‌رفتیم تا ببریم و پیروز باشیم.

مهدی موسوی: مانوئل شخصیت بسیار مهربانی داشت و صادق بود. او چه در زمین چه در خارج از آن واقعا بازیکنان را دوست داشت و این همدلی را همه بازیکنان حس می‌کردند. او ثابت کرد که نباید فقط به چند بازیکن اکتفا کرد و به اکثر بازیکنان اعتماد داشت و از آنها خوب بازی گرفت. روانشناسی خوبی داشت و به نظر من در برخی بازی‌ها مثل کویت و عراق توانست با تصمیم و کوچ خوب در لحظه تیم را نجات دهد. اعتماد به نفسی که از دست داده بودیم را دوباره به ما برگرداند و تیم ملی را احیا کرد. برای او آرزوی موفقیت می‌کنم او یکی از مربیان دوست داشتنی بود که به ایران آمد.

محمد غلامی: مانوئل واقعا انسان شریف و بزرگی بود که رابطه خیلی خوبی با بازیکنان داشت. از لحاظ احساسی خیلی به ملی‌پوشان نزدیک بود و همیشه انگیزه می‌داد. با همه رفیق بود و می‌گفت ایرانی‌ها از لحاظ احساسی خیلی شبیه به خودشان هستند. او با صحبتها و کارهایی که انجام می‌داد باعث شد همه تیم یکدل شویم و برای کسب سهمیه بجنگیم. قبل از رفتن کسی واقعا فکر نمی‌کرد ما بتوانیم به جهانی صعود کنیم. همه فکر می‌کردند می‌رویم و دست خالی برمی‌گردیم.

به مسابقات قهرمانی جهان برسیم. در مورد این مسابقات بگویید. قبل از اعزام احتمال صعود به دور اصلی را می‌دادید؟

مهدی موسوی: مسابقات قهرمانی جهان واقعا سطح بسیار بالایی دارد و کسی می‌تواند آن را درک کند که در آن حضور داشته باشد. به راحتی نمی‌توان در مورد آن خوب توضیح داد. تمام بازی‌ها برای ما خیلی سخت بود و بازی ساده‌ای نداشتیم. دستیار وسلین برنامه فشرده بدنسازی به ما داده بود و با آمادگی نسبی وارد این مسابقات شدیم. مقابل غول‌های جهان و دارنده مدال‌های جهان و المپیک به میدان رفتیم. اسپانیا و فرانسه حریفان ما در این مسابقات دوم و سوم همین دوره مسابقات شدند. از همان اول احتمال صعود می‌دادیم اما می‌دانستیم که شیلی با تجربه‌تر از ایران است. آنها چند دوره در مسابقات جهانی حضور داشتند. خداراشکر با درخشش محمد سیاوشی درون دروازه در لحظات آخر توانستیم ورق را برگردانیم و به این مهم دست پیدا کنیم و برای اولین بار در تاریخ ایران از گروه صعود کنیم. همه بازیکنان برای این موفقیت زحمت کشیده بودند و این برد مزد زحمتشان بود. نظر دنیای هندبال نسبت به ایران تغییر کرد. واقعا بچه‌ها خوب هندبال بازی کردند و باعث شدند هندبال ایران در دنیا شناخته‌تر شود. به نظر من هندبال ایران می‌تواند آینده خوبی داشته باشد به این شرط که این روند ادامه‌دار شود. خداراشکر پاکدل هم مجددا رئیس فدراسیون شد و مطمئنا شرایط بهتر خواهد شد. چون پاکدل تمام زحمت و تلاشش را برای هندبال ایران انجام داده و خواهد داد.

علی رحیمی کازرونی: از اول امیدوار بودیم که بتوانیم شیلی را ببریم. ۹۰ درصد برنامه را چیده بودیم که هر طور هست در بازی اول پیروز باشیم و بعد مقابل سایر حریفان گروهی مثل مونته‌نگرو و اسپانیا خوب بازی کنیم. تیم ملی ایران پتانسیل زیادی دارد اما شرایط اقتصادی هم در موفقیت تیم موثر است. باید در طول سال چند دیدار دوستانه مقابل تیم‌های خوب داشته باشیم تا با شرایط بازی با حریفان قدر آشنا شویم و برای بازی‌های سخت آماده باشیم. نه اینکه یک هفته قبل مسابقات چند دیدار دوستانه داشته باشیم و وارد جو مسابقات شویم. در این شرایط کار برای هر تیمی سخت است. بازی مقابل همه تیم‌ها خوب بود و باعث تجربه ما شد. مقابل مونته‌نگرو، اسپانیا، فرانسه، اسلوونی و لهستان هم بازی کردیم اما بازی مقابل اسلوونی خیلی سخت بود. آنها رحم و مروت نداشتند. مهم نبود که مقابل چه تیمی بازی می‌کنند.

لهستان تنها تیمی بود که احتمال برد مقابل آن را داشتید اما چه شد که نتوانستید از سد آنها بگذرید و با اختلاف کم باختید؟

مهدی موسوی: در نیمه اول بازی تدارکاتی مقابل لهستان پیروز بودیم و احتمال می‌دادیم که این تیم را در بازی اصلی هم ببریم ولی در این دیدار مصدوم زیاد داشتیم و تیم کامل نبود. با این وجود تیم خیلی خوب کار کرد. هندبال ایران خوب پیشرفت کرده اما بازی در آن شرایط آسان نیست. سالن ۱۰ هزار نفری کامل پر بود و فکر نمی‌کنم یک صندلی خالی داشت. ما در این شرایط بازی کردیم. ملی پوشان با بازی مقابل تیم‌های فرانسه، اسلوونی، اسپانیا و مونته‌نگرو به این خودباوری رسیده بودند که می‌توانند حتی مقابل لهستان خوب کار کنند و با اعتماد به نفس بالا به میدان رفتند. بدون توجه به ۱۰ هزار تماشاچی خوب بازی کردیم و اگر مصدوم نداشتیم می‌توانستیم لهستان را ببریم. اگر این روند ادامه داشته باشد و ما دیدارهای تدارکاتی بیشتری با بهترین های دنیا داشته باشیم می‌توانیم حتی لهستان را ببریم. با اختلاف خیلی کمی به لهستان باختیم.

علی رحیمی کازرونی: باید بیشتر بازی کنیم تا در مسابقات اصلی راحت‌تر باشیم. مثل والیبالیست‌ها که دیگر به سطحی رسیده‌اند که بدون استرس و با سطح فنی خوبی وارد مسابقات می‌شوند و مقابل تیم‌های بزرگ بازی می‌کنند. ما مقابل لهستان چند مصدوم هم داشتیم. شاید هم می‌توانستیم مقابل این تیم پیروز باشیم اما بازی را خوب شروع نکردیم و شرایط دست به دست هم داد که به هدفمان نرسیم. 

در مورد سرمربیگری وویوویچ چه نظری دارید؟ خواسته‌های او برای ادامه راه زمان بیشتر، مسابقه تدارکاتی بیشتر و کادر قوی‌تر است. نظر شما در مورد این ‌کمبودها چیست؟

مهدی موسوی: به نظرم او یکی از بهترین مربیان دنیا است که پاکدل او را به ایران آورد. واقعا مربی بزرگی است و خیلی هندبال ایران را تغییر داد. او خواسته‌هایی دارد که باید اتفاق بیفتد تا هندبال ایران رشد کند و بازیکنان بتوانند مقابل تیم‌های بزرگ به میدان بروند و پیشرفت کنند. باید کم کم خودمان را به هندبال اروپا نزدیک کنیم. مطمئن باشید که این خواسته‌ها انجام خواهد شد. پاکدل همه زحمت و تلاشش این است که این اتفاق ها بیفتد. اگر وسلین دوباره سکان دار تیم ملی هندبال ایران شوند شرایط خیلی بهتر می‌شود. بازیکنان هم باید سراپا گوش باشند و ثانیه به ثانیه از حضور این مربی استفاده کنند تا نتیجه خوبی بگیریم و هندبال ایران چند پله صعود کند.

علی رحیمی کازرونی: وویووویچ یک مربی بزرگ، با فکر بزرگ و یک آدم حرفه‌ای کامل است که همه دوست داریم دوباره برگردد. او حرفه‌ای فکر می‌کرد و می‌گفت برای مسابقه آمده‌اید و باید فقط تمرین و بازی کنید و فقط به آن فکر کنید. حضور سرمربی خوب مثل ریاست فدراسیون باید متداوم باشد تا به یک نتیجه برسد و تغییر و تحولی رخ دهد. ما خوشحال هستیم که پاکدل باز هم رییس فدراسیون شد. با این روند رو به جلویی که هندبال دارد اگر رئیس عوض می‌شد همه برنامه‌ها متوقف بود. در مورد وسلین هم همین نظر را دارم. اگر حضورش متداوم باشد مطمئن باشید هندبال صعود خواهد کرد. وویوویچ معتقد است پتانسیل خوبی داریم و تنها به دنبال زیر ساخت های بهتر است. قطعا هندبال ما برای بهتر شدن نیاز به این زیرساختها دارد.

آقای غلامی نظر شما در مورد وویوویچ چیست؟ چرا به قهرمانی جهان اعزام نشدید؟

محمد غلامی: در مسابقات باشگاه‌های آسیا قرار بود به عنوان کمکی برای تیم مس کرمان بازی کنم اما شرایط طوری شد که با درخواست فدراسیون هند من، رحیمی و موسوی در این مسابقات برای تیم هند بازی کردیم. خیلی بازی‌های خوبی را پشت سر گذاشتم و انتظارم این بود که در لیست وویوویچ باشم. اما متاسفانه برای کشورهای اسلامی دعوت نشدم. شاید وویوویچ بازی‌ها را ندیده بود و نمی‌دانست من هم هستم. البته چون در آستانه بازی‌های آسیایی و جهانی، بازی‌های لیگ و باشگاه‌های آسیا بودیم خیلی از این بابت ناراحت نشدم. شروع کردم برای لیگ انفرادی بدنسازی کردم و گفتم این مدت را استراحت می‌کنم. بعد برای اردوهای قهرمانی جهانی دعوت شدم. همه تلاش خودم را هم کردم اما انگار دلیل انتخاب نشدنم فنی بود. از وسلین پرسیدم که چرا خط خوردم به من گفت فنی است و من هم دیگر ادامه ندادم. مربیگری سلیقه‌ای است. یک مربی از تیپ بدنی و مدل بازی یک بازیکن خوشش می‌آید یکی دیگر نه. مانوئل خیلی به من اعتماد داشت و به من موقعیت داد اما وویوویچ اینطور نبود. حتی بعد از اینکه اسمم از لیست تیم ملی خط خورد مانوئل به من پیغام داد که "برایت ناراحت شدم، ورزش همین است و یک روز هستی و یک روز نه. ادامه بده و امیدوار باش." این پیغام برای من خیلی ارزشمند و دلگرم‌کننده بود.

پیش بینی شما از بازی‌های آسیایی هانگژو چیست؟ به نظرتان می‌توانیم روی سکو باشیم؟

محمد غلامی: شرایط در بازی های آسیایی برای کسب سکو قطعا سخت خواهد بود ولی همه بازیکنان تلاششان را خواهند کرد تا بهترین نتیجه کسب شود. برای این منظور هم به اردوهای تدارکاتی و انسجام بیشتر نیاز داریم. 

مهدی موسوی: دو دوره در این مسابقات حضور داشتم. بازی‌های آسیایی درست است که آسیایی است اما تیم‌های قدری مثل کره، ژاپن، بحرین، عربستان و قطر در آن حضور دارند. واقعادر مسابقات جهانی هم دیدید که این تیم‌ها خوب کار کردند. اینکه تیم ملی هندبال ایران بخواهد روی سکوی بازی‌های آسیایی برود خیلی سخت است و باید دیدگاه بلندمدت تری داشته باشیم. اولین رویداد پیش روی ما بازی‌های آسیایی است و به نظرم باید یک برنامه طولانی مدت داشته باشیم. نمی‌گویم انتظار مدال نباید داشته باشیم اما شرایط خیلی سخت است.

علی رحیمی کازرونی: می‌توانم بگویم در هندبال به خودباوری خوبی رسیده‌ایم و امیدواریم با کمی چاشنی شانس حضور در فینال را داشته باشیم. اگر از همین امروز به فکر باشیم دور از دسترس نیست. اما اینکه قرار باشد یک یا دو ماه قبل از مسابقات شروع کنیم کار سخت می‌شود. همه تیم‌ها برنامه دارند، تمرین می‌کنند، دیدارهای تدارکاتی دارند. در حال حاضر سخت‌ترین حریفان ما در آسیا قطر و بحرین هستند. در هر سه چهار دوره‌ قبلی که با تیم ملی بودم مقابل بحرین نتوانستیم پیروز شویم.

اگر وویوویچ باز هم هدایت تیم ملی را برعهده بگیرد می‌توانیم حداقل روی سکوی سوم بازیهای آسیایی باشیم؟

علی رحیمی کازرونی: چرا نشود. در بازی‌های کشورهای اسلامی در بازی با قطر حقمان را خوردند. با این حال با یک اختلاف شکست خوردیم، کار خیلی بزرگی است که با یک اختلاف مقابل قطر ببازیم. وویوویچ شناخت خوبی از تیم ایران دارد، هشت ماه کنار ما بوده و شرایط ما را می‌داند. اگر بخواهد دوباره مربی جدیدی بیاید کار سخت می‌شود. تا او بازیکنان را بشناسد و بازیکنان با او هماهنگ شوند زمان زیادی می‌طلبد.

در یک سال اخیر با تیم ملی دو بار به موفقیت رسیدید. یکبار در قهرمانی آسیا عربستان بعد از کسب سهمیه جهانی و یکبار در قهرمانی جهان لهستان بعد از صعود به دور دوم. چه تصوری از فرودگاه و برگشتتان داشتید؟ منظورم این است که فکر می‌کردید چه افرادی برای استقبال بیایند؟ 

علی رحیمی کازرونی: در هر دو بار تنها عوامل فدراسیون به فرودگاه آمدند. ما منتظر بودیم حداقل یکی از معاونان وزیر به استقبال ما بیاید اما نیامدند. حداقل یک خسته نباشید به ما می‌گفتند. شاید برایشان مهم نیستیم. فکر می‌کردم برگشت ما برای وزارت ورزش مهم باشد ولی متاسفانه همیشه کم لطفی داشتند.

محمد غلامی: همیشه در این سالها نامهربانی‌های زیادی به هندبال شده است. وقتی از قهرمانی آسیا برگشتیم از نبودن مسئولان وزارت ورزش ‌سورپرایز نشدیم. نگاه مسئولان به این ورزش همیشه کم بوده اما امیدوارم با اتفاقات خوبی که هم در بخش زنان و هم مردان افتاد نگاهها عوض شود. باید بتوانیم با تیمهای بزرگ دنیا بیشتر بازی کنیم و اردوهای تدارکاتی خوبی داشته باشیم که این نیاز به حمایت وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک دارد.

مهدی موسوی: ما انتظار بیشتری داشتیم و فکر می‌کردیم با استقبال گرمتری روبرو شویم اما متاسفانه با کم لطفی برخی مسئولان خیلی غریبانه برگشتیم. درست است که تیم ملی در قهرمانی جهان فقط یک برد داشت اما صعود به دور دوم کار بزرگی بود. باید سطح توقعات را از هندبال کمی پایین آورد. بازیکنان انتظار بیشتری داشتند و خیلی سرد برگشتیم. فقط اعضای فدراسیون آمده بودند. این برای هندبال خوب نبود و امیدواریم که هندبال دیده شود و دید دیگری نسبت به این رشته پیدا کنند. ما هم مثل فوتبال از جام‌جهانی برگشتیم. مقایسه نمی‌کنم اما چرا نباید هندبال دیده شود و آنقدر سرد رفتار شود. این جای گله دارد و انتطارات بیشتری از مسئولان هست که در آینده این اتفاق رخ ندهد.

در آخرین اردوی قبل از قهرمانی جهان وزیر از اردو بازدید کرد و قول حواله خودرو داد. چه شد؟ به کجا رسید؟

علی رحیمی کازرونی: امیدوارم که وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک بیشتر از هر وقت دیگری هندبال را ببینند و به آن بها دهند. باید به پاکدل کمک شود تا بتواند بدون دغدغه مالی همه توانش را برای تیم‌های ملی بگذارد. امیدواریم که وزارت ورزش نه تنها هندبال بلکه همه رشته‌ها را مثل فوتبال ببیند. همه ورزش ایران فوتبال نیست. از ۲۰ سال گذشته عملکرد و مدال‌های رشته‌های انفرادی و تیمی را ببینید عملکرد فوتبال را هم ببینید. نباید فقط به فوتبال توجه کرد. باید حداقل در کنار آن بقیه رشته‌ها هم دیده شود. هندبال در این وضعیت اقتصادی کشور باید خیلی از سمت وزارت و کمیته حمایت شود تا نتیجه بگیرد. با بودجه فدراسیون نمی‌شود این همه اعزام به مسابقات داشت و در کنارش تورنمنت خارجی هم شرکت کرد. هر اعزام 40 - 50 هزار یورو هزینه دارد. باید وزارت و ورزش و کمیته بیشتر از قبل حمایت کند.

مهدی موسوی: برخی از هندبالیست ها بعد از ۲۰ سال حرفه‌ای کار کردن هنوز یک ماشین خوب ایرانی ندارند. البته باید ماشین خارجی داشته باشند که به کنار. به ما قول دادند که پیگیری می‌کنند و خداراشکر این اتفاق هم افتاده است. با پیگیری‌های که خودم دارم فکر می‌کنم مراحل نهایی آن است. شرایط طوری است که این موضوع درخواست زیادی هم نیست. امیدوارم این اتفاق بیفتد و بازیکنان به پاداش و قولی که آقای وزیر دادند برسند. وزیر هم پیگیری کرده و در حال انجام است.

هندبال بعد از جهانی شدن چه شرایطی دارد و به چه حمایت هایی نیاز دارد. چقدر شرایط هندبال بهتر شده و چقدر روی لیگ و قراردادها تاثیر گذاشته است؟ آیا حالا هندبال می تواند مثل والیبال خود را بالا بکشد و شرایطش را از هر لحاظ بهتر کند؟

 علی رحیمی کازرونی: مسابقات جهانی تجربه جدیدی بود که قطعا به پیشرفت تک تک بازیکنان کمک زیادی خواهد کرد. امیدواریم که این روند و حضور در مسابقات قهرمانی جهان ادامه داشته باشد. باید بتوانیم هر دوره با حضور در این مسابقات هندبال ایران را بالا بکشیم. ما پتانسیل داریم اما باید بیشتر بازی کنیم تا بتوانیم مقابل تیم‌های قدر بهتر بازی  کنیم. اکنون خداراشکر هندبال بیشتر از قبل دیده شده و قطعا در فصل آینده روی لیگ و مبلغ قرارداد ها تاثیرگذار خواهد بود. هندبال هم اگر مثل والیبال حمایت شود قطعا می‌تواند بیشتر از قبل بدرخشد.

مهدی موسوی: هندبال ایران اکنون شناخته شده و به نظر من خوب پیشرفت کرده است. حالا هندبال بین تیم‌های قدر آسیایی و حتی جهانی جا باز کرده و می‌تواند کسب عناوین بیشتری نسبت به قبل داشته باشد. قطعا ما هم می‌توانیم مثل والیبال خود را بالا بکشیم اما نیاز به حمایت وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک داریم. باید آن‌ها دیدگاه نسبتا خوبی به هندبال داشته باشند. مطمئن باشید که نتیجه آن را هم خواهند دید. چه بسا در سال گذشته هندبال در همه رده‌ها خوب درخشید. به نظر من هندبال بیشتر از این نمی‌تواند خود را اثبات کند و اگر حالا حمایت شود واقعا مثل سایر رشته‌های توپی می‌تواند جایگاه خود را پیدا کند.

محمد غلامی: نتایج درخشان در مسابقات باعث می‌شود ما اسپانسرهای خوبی پیدا کنیم که قطعا به بالا رفتن سطح کیفی لیگ کمک می‌کند و سبب می‌شود قراردادهای ما بهتر شود. در این شرایط حداقل دیگر دغدغه مالی نداریم و همه تمرکزمان را روی ورزش می‌گذاریم. 

اولین تیم باشگاهی شما چه بوده است و اکنون در چه تیمی بازی می‌کنید. نظرتان در مورد لیگ ایران چیست؟ چرا هنوز مشکلات مالی در برخی تیم‌ها وجود دارد و آنها وسط لیگ کنار گذاشته می‌شوند؟

علی رحیمی کازرونی: از سال ۸۷ در لیگ بازی کردم و آن موقع قراردادم ۲ میلیون بود. آن موقع می‌شد با آن در شهرستان زمین خرید. با آن یک موتور خریدم که ۳۰۰ هزار تومان بود و به محل تمرین می‌رفتم. بقیه‌اش را هم خرج زندگی کردم. من بچه بزرگ خانواده بودم. البته الانم قراردادها همان است (باخنده) فقط صفرهایش بیشتر شده و به ۲ میلیارد رسیده است اما دیگر الان نمی‌توان با آن زمین خرید. قراردادهای ما قبل شروع فصل خوب به نظر می‌رسد و فکر می‌کنیم کمی رشد کرده اما وقتی وارد فصل می‌شویم و تا مبالغ قرارداد را بگیریم‌ می‌بینیم تورم و وضعیت اقتصادی از ما جلوتر است. ما تا نیم فصل تنها ۵۰ درصد قرارداد را می‌گیریم. فدراسیون قانونی گذاشته که اگر هر تیمی تا نیم فصل مبلغ ۵۰ درصد را پرداخت نکند بازیکنان آزاد هستند و این خیلی خوب است. امسال در تیم نیروی زمینی شهید شاملی بازی می‌کنم. لیگ خوبی داریم ولی امیدوارم باشگاهای بیشتری به لیگ اضافه شوند. حضور تیم‌ها بدون پشتوانه مالی سبب می‌شود وسط راه جا بزنند. مثل دشتستان که دیگر توان مالی نداشت از ادامه لیگ کنار رفت. با شرایط موجود اقتصادی حتی باشگاه‌های خصوصی هم فشار مالی زیادی را متحمل می‌شوند. از ۹۸ دو سال در نیروی زمینی سرباز بودم و دو فصل هم بازیکن آزاد همین تیم هستم. سه سال ثامن مشهد بودم که دو سال دوم و یک سال سوم شدیم. یکسال با منیزیم فردوس بودم که قهرمان شدیم. سال ۹۵ هم مس کرمان بودم که روی سکو نرفتیم. ۹۶ نفت و گاز و ۹۷ سپاهان بودم که باز هم قهرمان شدیم.

محمد غلامی: تقریبا در ۱۸ سالگی به لیگ رفتم و اولین قراردادم با شهرداری کرمان بود. شهرداری زرند، ستاره فروغ، مس کرمان، نیروی زمینی هم بازی کردم. اولین قراردادم ۶ میلیون بود. البته آن‌موقع زمان ریاست رحیمی قراردادهای هندبال عجیب و غریب بود. تعداد باشگاه‌ها محدود بود اگر حقت را می‌گرفتی گرفته بودی اگر هم نه دستت به جایی بد نبود. فدراسیون هم خیلی خود را به خاطر بازیکن مقابل باشگاه قرار نمی‌داد. من کلا ۴۵ درصد آن قرارداد را گرفتم. آن زمان پراید هم ۵.۵ یا ۶ میلیون بود. فوتسالیست‌ها آن زمان قهرمان آسیا بودند و قراردادشان ۲۰ میلیون بود. برای هندبال هم ۶ میلیون کم نبود اما همیشه نیمی از آن را باشگاه‌ها می‌دادند. برای خودم خرید کردم یک سیم‌کارت دائمی و گوشی خریدم. بیشتر به خودم رسیدم. ذوق داشتم چون قرارداد اولم بود. فکر آینده را نمی‌کردم. امسال هم در تیم مس کرمان بازی می‌کنم. شرایط لیگ هم امسال به نسبت سال قبل بهتر و تیم‌ها همه نزدیک به هم هستند. ما همیشه درگیر مشکلات مالی بودیم و به واسطه نبود اسپانسرهای خوب قراردادهای متفاوت‌تری نسبت به سایر رشته‌ها داریم. امیدوارم با ورود اسپانسرهای خوب شرایط عوض شود و ما دیگر درگیر مشکلات مالی نباشیم.

مهدی موسوی: در حال حاضر با محمد در تیم مس کرمان که از بزرگترین تیم‌ها و باشگاه‌های ایران است هستیم. مشکلات مالی هنوز هم گریبانگیر برخی از تیم‌های لیگ برتری هست که در اوایل یا اواسط لیگ به خاطر مشکلات مالی کنار گذاشته می‌شوند که این برای لیگ هندبال ایران خوب نیست. امیدواریم اسپانسرهای قویتری وارد لیگ ایران شوند. امسال فکر می‌کنم آلومینیوم اراک و پلیمر خرم آباد دو تیم هستند که شرایط مالی بهتری دارند و قرار است به لیگ اضافه شوند. امیدوارم بافق یزد هم به لیگ راه پیدا کند تا بتوانیم از اسپانسرهای قوی در لیگ برتر استفاده کنیم و با مشکلات این‌چنینی که سبب منحل شدن تیم‌ها هستند مواجه نشویم. از نظر من امسال قراردادهای هندبال بهتر شده ولی خب هنوز به آن نقطه‌ای که باید نرسیده‌ایم. شرایط بد اقتصادی و تورم به شکلی است که هرچقدر مبلغ قراردادها بالا می‌رود تاثیری در زندگی بازیکنان ندارد. البته نسبت به چند دوره قبل لیگ هندبال به لحاظ فنی و قراردادها رشد خوبی داشته و به نظرم مورد رضایت همه هم باشد. 

لژیونر بوده‌اید؟ آیا برای لژیونر شدن پیشنهادی ندارید؟ 

علی رحیمی کازرونی: پارسال شرایطی شد که می‌توانستم لژیونر شوم اما به خاطر شرایط خانوادگی نرفتم. اگر شاید خوب باشد دوست دارم لژیونر شوم و در یک تیم خوب اروپایی بازی کنم.  

محمد غلامی: لژیونر نبودم ولی یک دوره به عنوان بازیکن کمکی در باشگاه‌های آسیا برای تیم تی اسپورت هند به میدان رفتم.

مهدی موسوی: پیشنهاد لژیونر شدن چندین سال پیش داشتم. این اواخر هم در تیم پلیس عراق یک فصل بازی کردم اما اگر شرایط پیش بیاید که عالی باشد به آن هم فکر می‌کنم. 

هندبال ایران از حضور و یا حتی غیبت لژیونرهایش آسیب دیده است؟

محمد غلامی: خب قطعا آسیب می‌بیند،‌ ولی‌ قطعا لژیونرها هم مشکلات و دغدغه‌های خود را دارند و خیلی جاها هم باشگاه‌ها اجازه حضور آنها در تیم ملی را نداده‌اند.

مهدی موسوی: در مقاطعی لژیونرها خیلی خوب می‌توانستند به تیم ملی کمک کنند که شرایط مهیا نشد و اتفاق نیفتاد. الان تیم ملی به نقطه‌ای رسیده است که مختص به نفر خاصی نیست. یک تیم است و هر کسی بهتر باشد در آن جای دارد. مطمئن باشید آینده هندبال ایران بهتر خواهد شد.

علی رحیمی کازرونی: ما بازیکنای خوبی داریم که در لیگ‌های معتبر بازی می‌کنند که مسلما بودنشون به تیم ملی هم کمک می‌کند اما نمی‌خواهم بگویم بازیکنانی که در لیگ داخلی بازی می‌کنند پتانسیل ندارند. تیم ملی مثل موتور ماشین است که همه باید سر جای خود باشند. ما بازیکنان خوب زیادی در لیگ ایران و لیگ‌های اروپایی داریم که اگر کنار هم بازی کنند تیم خیلی قوی خواهیم شد. اما خب گاهی لژیونرها شرایط حضور در اردوها یا مسابقات را به دلایلی ندارند. با این وجود بازیکنان خوب و جوانی زیادی داریم که اکنون در لیگ بازی می‌کنند و می‌توانند پشتوانه خوبی برای آینده هندبال ایران باشند. همیشه شرایط طوری بود که بازیکنان داخل لیگ ایران با روحیه به اردوی تیم ملی نمی‌آمدند. چون در اردو بودند و تمرین می‌کردند و در نهایت نزدیک مسابقات خط می‌خوردند. اما بعد از مانوئل و با توجه به شرایطی که فدراسیون ایجاد کرد هر بازیکنی که به اردو می‌آمد جدا از بحث داخلی و خارجی اگر خود را ثابت می‌کرد راهی مسابقات می‌شد. در این شرایط به بازیکنان ثابت شد که اگر خوب باشند و بجنگند خط نمی‌خورند. همین باعث شد که تیم ملی شرایط بهتری پیدا کند و هر بازیکنی ۱۰۰ درصد توانش را داخل زمین بگذارد در تیم ملی جای داشته باشد.

مردم از ملی‌پوشان چه انتظاراتی دارند؟ در خیابان شما را می‌بینند چه تقاضاهایی از شما می‌کنند؟ اصلا چقدر شما را می‌شناسند؟

علی رحیمی کازرونی: نمی‌دانم واقعا همین که در شهر خودم باعث تشویق بچه‌های کوچک‌تر باشم که به سمت ورزش بیایند خوشحال می‌شوم. همشهریانم واقعا به من لطف دارند.

مهدی موسوی: مردم خیلی هندبال را نمی‌شناسند و کسانی هم که آن را دنبال می‌کنند می‌دانند که هندبال ایران با هندبال فرانسه یا اسلوونی متفاوت است. می‌دانند که شرایط آنها خاص است و خیلی قوی‌تر هستند. در جریان مسابقات قهرمانی جهان دیدم که مردم انتظارات آنچنانی ندارند و خودشان درک می‌کنند و این برای من خیلی جالب بود. امیدوارم به درجه‌ای برسیم که نتایج قابل قبولی برای مردم داشته باشیم. مردم واقع بین هستند و انتظارات بالایی از ملی‌پوشان هندبال ایران ندارند.

بهترین مربی که تاکنون با او کار کرده اید؟ 

علی رحیمی کازرونی: اکثر مربی‌هایی که به ایران آمدند واقعا خوب بودند. دوره‌ای که در نوجوانان بازی می کردم استفان مربی تیم ملی بود. او خیلی به هم‌دوره‌ای های من مثل سجاد استکی، ایمان جمالی، سعید حیدری، سلامان بربط و احسان ابویی کمک کرد. حضور او خیلی اهمیت داشت. البته اکنون سطح دانش مربیان ایرانی خیلی رشد کرده و نسبت به قبل بهتر شده است و مربیانی خوبی چون مجید رحیمی‌زاده، قشقایی و اکبرآبادی که با تیم زنان است داریم و شاید خیلی نیاز به مربی خارجی حس نشود.

مهدی موسوی: هر مربی خارجی که با آن کار کردم متد خاص خود را داشته است. مربی‌های خوبی هم وارد ایران شدند اما به نظر من وسلین واقعا مربی بسیار خوب و طراز اولی است که می‌تواند به هندبال کمک کند.

محمد غلامی: مربیان خوب زیادی داشتم که با آنها کار کرده‌ام. اگر بخواهم نام یک نفر را بیاورم در حق بقیه اجحاف می شود.

برنامه‌ریزی و هدفتان برای آینده چیست؟ به مربیگری فکر می‌کنید؟

علی رحیمی کازرونی: امیدوارم با کمک مسئولان شهرم بتوانم کار ثابتی در کنار ورزش داشته باشم. مدتی است اقدام کرده‌ام که در یک ارگانی کارمند شوم. منتظرم ببینم چه می‌شود. امیدوارم مسئولان شهر بیشتر توجه کنند و این اتفاق بیفتد. مربیگری را زیاد دوست ندارم. مربیگری سخت است و مسئولیت زیادی دارد. فکر نکردم که روزی مربی شوم. حالا شاید بعدا به آن فکر کنم.

مهدی موسوی: در حال حاضر در لیگ هستیم. بعد از آن مسابقات باشگاه‌های هندبال آسیا و بازی‌های آسیایی است. همه در آخر بعد از اینکه هندبال برایشان تمام شود به دنبال مربیگری خواهند رفت‌ من هم به این نقطه خواهم رسید. وقتی بازیکنان از هندبال بازنشسته می‌شوند مسلما به مربیگری هم فکر می‌کنند من هم به این شغل فکر می‌کنم. امیدوارم بتوانم در آینده به این نقطه هم برسم. 

محمد غلامی: فعلا به مربیگری فکر نمی کنم. بیشتر دوست دارم اگر هم قرار باشد مربیگری کنم در بخش پایه این اتفاق بیفتد.

در هندبال چند بار مصدوم شده اید؟

علی رحیمی کازرونی: خداراشکر مصدومیت جدی نداشتم.

مهدی موسوی: زیاد در هندبال آسیب ندیدم ولی متاسفانه در قهرمانی جهان از ناحیه پا آسیب دیدم و خیلی از دیدارهای مهم را از دست دادم. اما آسیب‌ها جدی نبود. 

محمد غلامی: من ۲ بار آسیب شدید داشتم. چندین بار هم شکستگی بینی و آسیب کوچک دیگر.

اگر هندبالیست نمی‌شدید به چه رشته ورزشی دیگری می‌رفتید؟ همه شما در ابتدا والیبال یا فوتبال بازی کردید. الان فکر نمی کنید اشتباه کرده‌اید؟

علی رحیمی کازرونی: نمی‌دانم نمی‌شود گفت در والیبال موفق‌تر بودم. به هر حال فرد در هر رشته به اندازه توانش می‌تواند موفق شود. اما باز هم می‌گویم هندبال را انتخاب می‌کردم. همیشه می‌گویم خداراشکر که آقای مرتجز من را به این رشته آورد.

محمد غلامی: احتمالا والیبالیست.

مهدی موسوی: فوتبال را دوست داشتم اما متاسفانه نشد.

الگوی شما در این رشته چه کسی بوده است؟

علی رحیمی کازرونی: الگوی من از بچگی احمدرضا عابد زاده بود و به همین خاطر هم گلر شدم.

محمد غلامی: الگوی من در پست خودم در ایران آقای محسن طاهری و آقای پیمان صادقی و در جهان خط زن تیم ملی فرانسه فابرگاس است.

مهدی موسوی: دانیل نارسیس بغل چپ فرانسه خوب بازی می‌کرد. جذاب است و خیلی دوستش دارم و یکی از الگوهای من او بود.
 

به چه چیزی فوبیا دارید؟

علی رحیمی کازرونی: به هیچ چیز.

محمد غلامی: ارتفاع.

مهدی موسوی: فوبیا ندارم

در چه کاری مهارت خاصی دارید؟

علی رحیمی کازرونی: کارهای فنی را دوست دارم.

محمد غلامی: فکر می‌کنم آشپز خوبی باشم.

مهدی موسوی: در جوشکاری دستی بر آتش دارم.

اهل آشپزی هستید و عجیب‌ترین غذایی که خوردید چه بوده است؟

علی رحیمی کازرونی: بله اهل اشپزی هم هستم. یادم نمی آید.

محمد غلامی: موقعی که خسته نباشم و حوصله داشته باشم آشپزی می‌کنم. هشت پا عجیب ترین غذایی بود که خوردم.

مهدی موسوی: اهل آشپزی نیستم ولی علاقه شدید به غذا دارم. عجیب ترین غذاها را در کره خوردم که غذای دریایی خام زیاد سرو می‌شد. صدف، خرچنگ، رابستر و چیزهای دیگر عجیب‌ترین غذاها را آنجا خوردیم.

بهترین و بدترین لحظه زندگی‌تان و یا هندبالی تان چه بوده است؟ 

علی رحیمی کازرونی: بدترین لحظه باخت است چون آدمی هستم که باخت را اصلا دوست ندارم. بهترین خاطراتم در هندبال در تیم های نوجوان و جوان بود.

محمد غلامی: بدترین لحظه زمانی بود که دکترم به من گفت شاید دیگر نتوانم حرفه‌ای ورزش کنم و بهترینش زمانی بود که لباس تیم ملی را پوشیدم و در مسابقات عربستان شرکت کردم. به آرزویم رسیدم.

مهدی موسوی: بهترین اتفاق هندبال من کسب سهمیه جهانی در خاک عربستان بود و بدترین  آن برد عربستان که سوم شد و ما نتوانستیم مدال بگیریم.

بیزینس دارید؟ اصلا هندبالیست‌ها اهل بیزینس هستند؟ چه شغل دیگری در کنار هندبال انجام می‌دهید؟

علی رحیمی کازرونی: بیزیس خاصی ندارم ولی هر از گاهی کارهای جانبی را کنار هندبال انجام می‌دهم.

محمد غلامی: بیزینسی ندارم و بیشتر وقتم صرف هندبال می‌شود.

مهدی موسوی: به آن صورت بیزینسی ندارم. در شرکت هپکو کارمند هستم. بیزینس سرمایه می‌خواهد که بچه‌های هندبالیست به آن صورت سرمایه‌دار نیستند. 

علاوه بر هندبال فعالیت ورزشی دیگری دارید؟

علی رحیمی کازرونی: کوهنوردی زیاد می روم.

محمد غلامی: خیر فقط هندبال.

مهدی موسوی: خیر.
 

اهل مطالعه هستید؟ 

علی رحیمی کازرونی: به تاریخ زیاد علاقه دارم و کتاب های تاریخی می‌خوانم.

محمد غلامی: خیر زیاد اهل مطالعه نیستم.

مهدی موسوی: اهل مطالعه اصلا نیستم.

طرفدار فوتبال هستید؟ پرسپولیسی هستید یا استقلالی؟

علی رحیمی کازرونی: هیچ کدام. فوتبال اروپا را دوست دارم.

محمد غلامی: بسیار زیاد. پرسپولیسی ۶ آتشه.

مهدی موسوی: به شدت طرفدار فوتبال اروپایی هستم. از قدیم‌ها استقلالی بودم.

ازدواج کرده اید و چند فرزند دارید:

علی رحیمی کازرونی: ۵ سال است که ازدواج کرده‌ام.

مهدی موسوی: بله یک دخترم دارم.

محمد غلامی: ازدوارج کرده‌ام اما فرزندی ندارم.

نوروز ۱۴۰۲ را چطور می‌بینید؟

مهدی موسوی: متاسفانه مردم ایران به لحاظ شرایط بد اقتصادی روزهای خوبی را نمی‌گذرانند و امسال مثل گذشته عید نوروز گرم نیست. همیشه عید نوروز نشاط آور بوده و ذوق و شوق خاص خودش را داشته و امیدوارم شرایط طوری شود که مردم بتوانند تعطیلات نوروز خود را بهتر بگذرانند. امیدوارم شرایط بهتر شود و مردم روزهای بهتری را سپری کنند. 

حس و نظرتان در مورد واژه‌های زیر بگویید:

*علیرضا پاکدل رییس فدراسیون هندبال:

علی رحیمی کازرونی: مربی، هم بازی، رفیق خوب، مدیر کاربلد و موفق و آینده دار.

محمد غلامی: مدیر، توانمند و مقتدر.

مهدی موسوی: کاربلد.

*لژیونر:

علی رحیمی کازرونی: حس جدیدی برای تجربه کردن.

محمد غلامی: حسرت.

مهدی موسوی: توانمند.

*هندبال:

علی رحیمی کازرونی: دوستش دارم.

محمد غلامی: به خاطرش از خیلی چیزها گذشتم. شاید هدف.

مهدی موسوی: زندگی

*شماره ۱۳ "مهدی موسوی":

محمد غلامی: اسنایپر. خوش قلب، حرفه ای رفیق.

علی رحیمی کازرونی: دوست و رفیق.

مهدی موسوی: ۱۳ شماره شانس من است. شاید این عدد مد نظر همه نباشد اما من از نوجوانی با همین شماره بازی کرده ام و می خواهم با همین شماره هم هندبال را تمام کنم.

*شماره ۲۲ "علی رحیمی کازرونی":

علی رحیمی کازرونی: یک شماره خاص.

مهدی موسوی: عشق.

محمد غلامی: گادفادر. صاف و صادق و بی ریا. رفیق. با مهدی چهار سال هم تیمی هستم. رابطه خوبی با علی و مهدی دارم جزو دوستانی هستیم که کنار هم هستیم و با هم ارتباط داریم. البته آنها دوستان خیلی خوبی برای من هستند.

شماره ۲۴ "محمد غلامی":

علی رحیمی کازرونی: دوست و رفیق

مهدی موسوی: محمد خوش قلب، خیلی آرام و با تجربه است. در تیم خیلی کمک کننده و ستون تیم است.

محمد غلامی: من قبلا شماره ۶۶ بودم که بعد از درمان آسیبم تصمیم گرفتم آن را عوض کنم و عدد ۲۴ را انتخاب کردم. حسم نسبت به آن خیلی خوب است و انگار بعد از آن ورق برایم برگشت.

*پدر و مادر:

علی رحیمی کازرونی: تمام زندگی من.

محمد غلامی: حامی من. خداراشاکرم به خاطر داشتنشان. آنها همیشه در مشکلات و سختی‌ها کنار من بوده‌اند و از خدا آرزوی سلامتی آنها را دارم.

مهدی موسوی: گرانبهاترین و تکرار نشدنی‌های زندگی

کلام آخر:

علی رحیمی کازرونی: امیدوارم که تمام مردم سرزمینم زندگی خوب و راحتی داشته باشند. پاینده باد ایران.

محمد غلامی: مرسی از وقتی که به ما دادید تا بیشتر از هندبال بگوییم و شاید این رشته بیشتر مورد توجه قرار بگیرد.

مهدی موسوی: تشکر می‌کنم از همسرم که در این چند سال درگیر هندبال بودم. او در کنار من شرایط را درک کرد. زندگی با یک ورزشکار خیلی سخت است. مسابقات لیگ و اردوهای طولانی مدت سخت‌ترین شرایط را برای خانواده ایجاد می‌کند. ما ورزشکاران در خیلی از مناسبت‌ها نیستیم. من حتی در بزرگترین مناسبت زندگی‌ام که به دنیا آمدن دخترم بود کامل حضور نداشتم. تشکر می‌کنم از تمام مربیان و دوستانی که به من کمک کردند و اکنون در این نقطه هستم. امیدوارم هندبال ایران به نقطه ای برسد که خود را در دنیا نشان دهد و بازیکن بیشتری را به دنیا معرفی کند. امیدوارم روزهای خوبی برای هندبال در آینده باشد.

انتهای پیام