«محمد زاده رحمانی» طی یادداشتی آورده است؛ «حدود دو هفته پیش بود که گزارشی از مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی منتشر شد و براساس آن رتبه استان‌های کشور در شاخص امنیت سرمایه گذاری دچار تغییراتی شده بود که البته بنا به توضیحات تکمیلی این مرکز، چون تعداد سوال شوندگان و فعالان اقتصادی که در این پرسشنامه مشارکت داشته‌اند در برخی از استان ها از جمله یزد ناکافی بوده، خروجی این گزارش نمی‌توانست قابل استناد باشد.

نکته جالب‌تر دیگر این گزارش مربوط به یکی از استان‌های جنوبی کشور بود که از رتبه اول امنیت سرمایه گذاری در زمستان ۱۴۰۰ به رتبه سی‌ام این شاخص در بهار ۱۴۰۱ تنزل پیدا کرده بود، در صورتی که اساسا چنین چیزی امکان پذیر نیست مگر این که زلزله که چه عرض کنم، یک آتشفشان، آن استان و زیرساخت‌هایش را ظرف این بازه زمانی بسیار کوتاه از بین برده باشد.

و اما اگر از شاخص امنیت سرمایه‌گذاری که خود حدود ۴۰ مولفه آماری و پیمایشی را شامل می‌شود عبور کنیم، جا دارد به میران ارزی و ریالی سرمایه گذاری نیز اشاره‌ای داشته باشیم چرا که در چند سال گذشته تعداد زیادی از نخبگان، اصحاب رسانه، جامعه دانشگاهی، ائمه جمعه و همچنین نمایندگان مردم استان در مجلس شورای اسلامی از وضعیت پیش آمده برای استان یزد که ناشی از سرمایه گذاری‌های عظیم در صنایع آلاینده و مهاجرپذیر بوده و ضمن بر هم زدن بافت اجتماعی برخی شهرستان‌ها، توسعه ناهمگونی را نیر رقم زده، ابراز نگرانی کرده و اتکای استانداری و مجموعه مدیران اقتصادی استان به سند آمایش سرزمین و تدوین برنامه های تحولی یزد نوین را ستوده‌اند چرا که این رویکرد به تغییر ریل سرمایه‌گذاری استان از صنایع مذکور به صنایع دانش بنیان و با تکنولوژی برتر (High tech) که هم پاک و سبز بوده و هم به جای به کارگیری از کارگران یدی فاقد مهارت به استفاده از تکنیسین‌ها و تحصیل‌کردگان می پردازد و هر طرح را ملزم به داشتن پیوست‌های فرهنگی و زیست محیطی می‌کند.

بنابراین، قبل از هر اظهارنظر و انتقاد باید به نکته واقف باشیم که هیچ گاه حجم سرمایه گذاری در یک یا حتی چند صنعت دانش بنیان با این رقم در یک کارخانه فولادسازی یا کاشی و سرامیک برابری نمی‌کند ولی ایجاد و توسعه صنایع پاک و دانش بنیان، کارخانجات سازگار با بوم و اقلیم استان همانند نساجی، صنایع پایین دستی و ظریف فولاد، مس و پتروشیمی و کسب و کارهایی از این قبیل برای استانی مانند یزد لازم و اجتناب ناپذیر است تا هم محیط زیست آن بهبود، هم بافت اجتماعی دارالعباده حفظ و هم به جای کارگران فاقد تحصیلات و مهاجر از استان های دیگر که آسیب های اجتماعی خاص خود را به همراه دارند، نخبگان و تحصیل کردگان به کار گرفته شوند و گرنه چنانچه صرفا بخواهیم به کمیت سرمایه گذاری توجه و اهمیت دهیم، کافی است فقط یک ماه به تقاضاهای پر تعداد سرمایه گذاران در محور مهریز تا عقدا پاسخ مثبت داده تا رقم سرمایه گذاری در استان نجومی شده ولی در عوض، با این کار، محور و پهنه‌ای که به اصطلاح عامیانه خفه شده است را به حالت بحرانی تبدیل کنیم.»

انتهای پیام