به گزارش باشگاه دانشجویان ایسنا، "راه کجاست؟" عنوان سرمقاله این شماره از نشریه است که به قلم علیرضا نجاتی شندی نوشته شده است.

"جدید و قابل‌استفادi دوباره!"، "یک بعد بیش‌تر! "، "دو واحد تاریخ"، "جوکی به وسعت شریف"، "پروژه‌هایی برای هیچ"، "عکس و مکث" و "دولت ابزار است و بس!"  از جمله مطالب و مقالاتی است که در این شماره می خوانیم.

در بخشی از متن سخن سردبیر آمده است: "... دارم پیر میشم..... انگار بهتره منم خرت و پرتاموحراج کنم یه قصر! اسبم؛ گرانه!... یه خردہ طلا، یه مشتم خرت و پرت ارزون خریده‌ام زیر قیمت می‌فروشم اولیش کتاب رویاس قابشم طلاس، بعدش امپراتوریم اینو می‌پاشم میون، همه هرکی هرچی گیرش اومد. صبر کنین بازم دارم یه ریش پیغمبری یه تخم مرغ گندیده موی سفید یه دیوونه همه‌اش مال کسی که به من اون علامتی رو نشون بده که بگه «راه از این وره».

متنی که خواندیم بخشی از نمایشنامه پر گنت» اثر هنریک ایبسن، نمایشنامه نویس نروژی، است.

چند صباحی است که مباحث و سوالات زیادی ذهنم را مشغول خود کرده اند؛ از پوچ‌گرایی بگیر تا معنای والای زندگی و یافتن مسیر زندگی و غیره.... به عنوان یک انسانی که ۲۱ سال و خرده‌ای روی این زمین خاکی زندگی کرده است. اعتراف می‌کنم کوچک‌ترین ایده‌ای ندارم که دارم چه میکنم و چه‌ها خواهم کرد همچنین متوجه شده‌ام که من تنها قربانی این سردرگمی و درگیری درونی نیستم و تمامی هم سن و سالانم کمابیش با این فکرهای تاریک شب‌ها را به صبح می‌رسانند. محمود دولت آبادی در کتاب نون نوشتن چنین می نویسد: «پیری به نظرم چیزی نیست جز بیآیندگی و اگر انسان دچار پیری زودرس می‌شود؛ برای این است که فردایی نمی بیند.» به راستی کجاست آن راه سعادت؟ آن مسیر خوشی و شادی و آینده درخشان که این همه متذکر می شوند؟ چرا دیگر حال هیچکس خوب نیست و همه پیرمردان و پیرزنان عبوس شصت هفتادساله شده اند؟ چرا همه در حال غرق شدن در دریای بزرگسالی هستیم و به تکه چوب‌های مختلف چند می اندازیم تا بلکه رهایی یابیم؟...."

نشریه دانشجویی «اوج» به صاحب امتیازی انجمن علمی دانشکده هوافضا دانشگاه صنعتی شریف و مدیرمسئولی عرفان استقامت و سردبیری علیرضا نجاتی شندی به صورت ماهنامه منتشر می شود.

انتهای پیام