موضوع اینجاست که این مجموعه در زمان گذشته به علت قرار داشتن در محدوده بیرونی شهر همدان مزاحمت خاصی را برای ساکنان آن ایجاد نکرده و با وجود برخی ناهنجاری ها، باعث بروز نگرانی حاد نمی شد اما امروزه دیگر این داستان به کلی فرق کرده و گسترش مناطق مسکونی شهر تا دیوار به دیوار آن نه تنها باعث شده تا این فضای پرتحرک و حاشیه ساز در بطن شهر قرار گیرد بلکه به دلایل متعدد و در رأس آن عدم نظارت و مدیریت توانمند مولد و پمپاژگر آسیب ها و مشکلات فراوانی هم برای شهر و هم ساکنان پیرامونی خود شود.

موضوعی که انتظار می رفت مسئولان امر با درک حداقلی شرایط و پس از گذشت نزدیک به چند سال از تصویب این جابه‌جایی، بیشتر از دست چرخانی پرونده و عقد قراردادهای دوره ای برای اجاره دادن پروژه ای نیمه کاره و یا ترشی انداختن مجدد این موضوع برای انتخابات بعدی یک بار برای همیشه با قاطعیت هر چه تمام این مطالبه عمومی معطله را به نتیجه رسانده و نه فقط به خواسته شهروندان احترام بگذارند بلکه موجبات ارتقاء سلامت و آرامش بخشی از شهر را نیز فراهم کنند.

اما حالا و پس از سال‌ها کش و قوس بی نتیجه اکنون نه فقط صحبتی از جابه جایی این مجموعه پرحاشیه نمی شود بلکه حتی بعضاً از فهوای کلام و اظهارنظرهای برخی مسئولان اینگونه برمی آید که ظاهراً فعلاً اراده قوی و نزدیکی برای این کار نیست و در نظر است تا سرنوشت میدان‌بار همدان در مدیریت جدید شهر دوباره‌خوانی شود، با این علت که مسئولان فعلی برخلاف صاحب منصبان قدیمی شهر معتقدند برای یک طرح باید تمام جوانب به ویژه رفاه مردم، هزینه و تبعات آینده آن در نظر گرفته شود البته علت دیگر این امتناع نیز آن است که روند ساخت میدان بار جدید نیز که در سال ۹۵ بین شهرداری همدان و کنسرسیومی که مسئولیت ساخت و ساز آن را بر عهده داشته هم تاکنون پیشرفت مناسبی نداشته بنابراین فعلاً امکانی برای این جابه جایی وجود ندارد. 

البته این دست مسئولان نواندیش برای توجیه این تصمیم و با این استدلال که به دنبال ساماندهی میدان بار بوده و درنظر دارند تا با تشکیل کارگروه های ترافیکی، زیست محیطی، انتظامی، ایجاد پارکینگ خودروهای سبک و احداث فضای سبز به دنبال حل مشکلات و کاهش آسیب های این منطقه باشند، به هر علت نمی خواهند و یا نمی توانند اعتراف کنند که در پس پرده داستان میدان بار ظاهراً دستان به مراتب متنفذتر و قدرتمندتری هم نسبت به تمام مردم یک شهر وجود دارد که چه از سر منفعت و چه سیاست اجازه تحقق این امر را نمی دهد.

در حالیکه همه می دانیم تعیین تکلیف مصوبات و تلاش در جهت تمام پروره ها علاوه بر اینکه موجب ارتقاء بهداشت و سلامت جسمی و روحی شهروندان می شود می تواند موجبات سرعت گرفتن چرخه تولید پیشرفت و ایجاد اشتغال نیز شده و حتی بخشی از مشکلات اقتصادی منطقه را هم مرتفع سازد.

حالا این بماند که در این بین برخی مطلعان و آگاهان نیز با نامگذاری این پروژه های نیمه تمام عمرانی و مصوبات معطله به پروژه های انتخاباتی معتقدند متأسفانه برخی نمایندگان مجلس، شورای شهر و شهردار در یک روند کاری غیرحرفه ای فقط در هنگام انتخابات و برای جمع آوری رأی مردم به آنها گریز زده و بدون اشاره به سهم خود در تاریخچه اقدام و تصویب آنها در یک تغییر چهره جدید و با طرح مسائلی مثل اینکه این پروژه ها بدون هیچ گونه مطالعات کارشناسی یا پیش بینی بودجه مورد نیاز شروع، بنابراین بعد از اجرا در نیمه راه یا حتی با پیشرفت های حداقلی رها و تبدیل به پروژه های نیمه تمام عمرانی شده، در سخنرانی های آتشین تبلیغاتی خود دائماً از این معضل دیرپا به عنوان یک مستمسک تبلیغاتی پررنگ و لعاب و دهان پر کن استفاه کرده و ضمن بزرگنمایی مشکلات ادامه فعالیت این مرکز اعلام می کنند که قصد دارند در صورت انتخاب شدن وضعیت این مجموعه را سروسامان داده و یا جابه جا کنند اما در نهایت و بعد از انتخابات چیزی جز ادامه و تشدید همان مشکلات قبلی عایدی برای رأی دهندگان خود برجای نمی گذارند.

روایت گرفتاران در یک معضل چند ساله ...

چرا با وجود اطلاع کامل از حاشیه و مشکلات، عزم جزمی از سوی مسئولان برای درمان این مسأله وجود ندارد؟ در نهایت این مجموعه پرحرف و حدیث و مشکل چه زمان قرار است از شهر خارج شود؟ در حال حاضر تکلیف مردم با مشکلات، مسائل، معضلات و بسامدهای منفی ماحصل از ادامه فعالیت این مرکز چیست؟

تاوان این مسامحه و مصالحه را چه کسی باید بپردازد؟ چه چیز باعث می شود تا تحقق یک مصوبه شهری در گیر و دار تضاد و تنش میان مدیران و تصمیم گیران شهری گرفتار شود؟ در پشت پرده این تعلل و ممانعت از اجرای مصوبه دست چه کسانی پنهان است!

مسئولانی که عادت کرده اند از پشت عینک مصلحت سنجی و منفعت طلبی به موضوعات شهری بنگرند یا مالکان و تجاری که با فرصت طلبی به دنبال تحمیل خواسته های دولا پهنای خود به پشت نظام شهری هستند؟ و البته این سوالات شاید تنها یک مشت از خروار مطالبات و ابهاماتی است که اکنون اذهان بسیاری از مردم و به ویژه ساکنان این منطقه را به خود مشغول کرده در حالیکه نه پاسخی می یابند و نه پاسخگویی.

در در ادامه گفتگوهای صورت گرفته از سوی ایسنا با تعدادی از ساکنان کوچه های نظام، واقع در جوار میدان بار همدان و نیز شاغلان، کسبه و رانندگان حاضر در این مجموعه در زمینه بازخوانی مشکلات و معضلات و نیز پیامدهای ادامه فعالیت این مجموعه آمده است.

خانم «م.ه» با اشاره به تجربه سکونت چند ساله در محله نظام اظهار می کند که نخستین مسأله ای که باید بدان به صورت جدی پرداخته شود حضور معتادان، موادفروشان و افراد کارتن خواب و ناهنجار است که رسماً امنیت منطقه را تهدید می کنند.

همراه او خانم «عزیزی» با اشاره به تماس های مکرر اهالی با پلیس در زمینه برخورد با این افراد، معتقد است که این اقدامات تنها به صورت مسکن های موقتی عمل می کند و باید برای این مسأله فکر و چاره ای اساسی کرد.

او با اشاره به حضور پررنگ موادفروشان و معتادان متجاهر در این منطقه تصریح می کند که ظاهراً مسئولان امر با هر علت و استدلال علاقه چندانی به ایمن سازی این منطقه ندارند.

«حجت امامی» نیز در زمینه وضعیت زیست محیطی این منطقه به ایسنا اعلام می کند که وجود کپه کپه پسماندهای سریع الفساد در قالب تره بار و میوه به ویژه در فصل تابستان و متعاقباً ایجاد برکه‌های شیرابه پساب میدان بار باعث انتشار بوی نامطبوع و آزار ساکنان می شود، حالا بحث آتش زدن کاه و کلش ها هم به جای خود و این در حالیست که شهرداری هم در تخلیه و جابه جایی این پسماندها بسیار تعلل کرده و کُند عمل می کند.

چند آقا از ساکنان منطقه نظام در پاسخ به این سوال که آیا شاهد حضور و سرکشی مسئولان شهری به این منطقه بوده اید و نتیجه آن چه بوده؟، با اشاره به برخی حضورهای دوره ای و تبلیغاتی مسئولان معتقدند که این سرکشی ها به تنهایی اثری ندارد بلکه تنها راهکار اصلی جابه جایی منبع و مولد مشکل یعنی میدان بار است که ظاهراً نیز اراده ای برای این کار نیست.

«علی.ک» از دیگر ساکنان محل با اشاره به ترافیک پرحجم و حضور دائمی کامیون ها در این منطقه بیان می کند که وجود این خودروهای سنگین به اضافه توقف طولانی مدت آنها در اطراف و اکناف دیگر نه یک مسأله ترافیکی بلکه یک بحران حاد است که برای درک آن کافیست تا در ساعات پیک ترافیک یا روزهای تعطیل سری به این منطقه بزنید تا ببینید دنیا دست کیست؟

«جانانی» بازنشسته دولتی نیز با اشاره به لزوم رسیدگی به وضعیت زیست محیطی این منطقه معتقد است که اگر طرح جابه جایی میدان بار به بیرون شهر کلید بخورد، تقریباً ۹۰ درصد مشکلات اجتماعی، بهداشتی و ترافیکی این منطقه حل خواهد شد چراکه دیگر زاویه پنهان و کوری برای پنهان شدن افراد مشکل دار و متعاقباً رصد و پایش مسئولان باقی نخواهد ماند.

از دیدگاه سه نوجوان حاضر در گفت‌وگو حضور افراد بزهکار، معتاد و کارتن خواب در این منطقه باعث شده تا آنها نتوانند با خیال راحت نه فقط در در ابتدا و انتهای روز بلکه در ساعات میانی روز هم در محله تردد کرده و به ناچار موقع رفتن به مدرسه باید با یکی از والدین عموماً مادران تا قدری از مسیر را طی طریق کنند.

آقای «جوانشیری» هم با اشاره به استعداد زمین میدان بار برای ایجاد فضای سبز، مراکز خرید و مرکز تفریحی می گوید که اگر این منطقه در مسیر کاربری بیفتد شاهد شکوفایی و متعاقباً کاهش مشکلات خواهیم شد البته همه مسئولان این را به خوبی و حتی بهتر از همه ما می دانند، حال چرا آنقدر تعلل کرده و امروز، فردا می کنند، جای سوال دارد.

این شهروند همدانی معتقد است که بدترین بسامد فعالیت میدان بار در این منطقه ایجاد یک نمای زشت بصری و متضاد با مفهوم زیباشناسی و فرهنگی از شهر در انظار و دیدگاه مردم و به ویژه مسافران عبوری است.

خانم «م.روزبه» با نقل قول از یکی از مسئولان که مدتی قبل و در جمع ساکنان عنوان داشته بود به زودی این میدان بار جابه جا خواهد شد، این سوال را مطرح می کند که مگر سلامت، امنیت و آرامش مردم بازیچه دست سلیقه بازی افراد و گروه هاست که در هر دوره و با انتخاب یک گروه یا فرد جدید شاهد تغییر در مصوبات شورا و مدیریت شهری قبلی باشیم.

از منظر این شهروند، ظاهراً هنوز مدیریت شهری همدان تکلیف خود را با مردم و مصوبات خودش روشن نکرده است.

و پایان سخن اینکه حضور پررنگ معتادان متجاهر، موادفروشان، کارتن خواب ها، زنان و مردان ناهنجار، انباشت گسترده پسماند و ضایعات میوه و تره بار، بوی بد و تعفن، فقدان زهکشی و پراکنده شدن گسترده گل و لای به خاطر عدم آسفالت و یا ساماندهی، ترافیک خودروهای سنگین، تردد شبانه روزی و بی موقع خودروهای سنگین باری، حضور سگ های ولگرد، فقدان و یا کم بودن روشنایی های مسیر و محوطه و ایجاد خدشه بر ظاهر شهر و تضاد با مفهوم زیباشناسی و سیما و منظر شهر و همه و همه آیا وجود این مشکلات کافی نیست تا برخی مسئولان و متولیان شهری کمی به خود آمده و به دنبال حل آنها برای محقق شدن نخستین شرط زندگی شهری یعنی سلامت، آرامش و امنیت شهروندان باشند؟

تهیه گزارش و تصاویر: از عباس سریشی، خبرنگار ایسنا

انتهای پیام