پروانه حلوسی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: سعی زنان داستان‌نویس بیشتر بر این است که در مقابل اتفاق‌هایی که در جامعه می‌بینند و به نفع زنان نیست واکنش نشان دهند و منفعل نباشند. زنان نویسنده در سال‌های اخیر توانسته‌اند در شناساندن عواطف، توانایی‌ها و دغدغه‌های زندگی همجنسان خود به جامعه کمک کنند.

پروانه حلوسی دارای مدرک دکتری زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه شهید چمران اهواز و عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی این شهرستان است.

وی یادآور شد: علاوه بر نویسندگان دهه ۶۰ همچون سیمین دانشور، گلی ترقی و... زنان دیگری نیز در دهه‌های بعد از جمله زویا پیرزاد که در نوشته هایش از دغدغه‌های زنان و دل‌مشغولی‌های آنان در اجتماع می‌نوشت نیز وارد عرصه داستان‌نویسی شدند.

او معتقد است: در این سال‌ها نویسندگان زن در داستان‌هایشان با جسارت بیشتری درباره زنان و مشکلات آنان می‌نوشتند و از این‌که یک زن را به عنوان قهرمان آثارشان انتخاب کنند و جزییات زندگی او را برای مخاطبانشان به تصویر بکشند واهمه‌ای نداشته‌اند.

حلوسی خاطرنشان کرد: در زمانی عموم نویسندگان داستان و رمان مرد بودند و زنان نویسنده در مقایسه با نویسندگان مرد حضور بسیار کم‌رنگی در این حوزه داشتند.

«مقایسه مولفه‌های سبک رئالیستی و مدرنیستی (با تاکید بر داستان‌های کوتاه احمد محمود و مصطفی مستور)»، «تاثیر عامل جغرافیای اقلیم‌گرای شهری و طبیعی بر داستان کوتاه نویسندگان خوزستان (با تاکید بر داستان‌های بهرام حیدری)» و «کیفر مقدس؛ تحلیل بوم‌گرایانه رمان "آخرین سفر زرتشت" نوشته فرهاد کشوری» از جمله مقاله‌های تحقیقی حلوسی است.

او توضیح داد: در داستان‌نویسی خاص زنان تلاش می‌شود تا راه‌های اعتلای اجتماعی زنان بیان و مشکلات پیش روی آن‌ها بازگو شود تا در آخر نتیجه گرفته شود که چگونه می‌توان با برطرف کردن این مشکلات کاری کرد تا زنان به جایگاه اصلی خودشان که در واقع اعتلای جایگاه واقعی آن‌ها است دست یابند.

انتهای پیام