به گزارش ایسنا، روزنامه ایران نوشت: «هفدهم ربیع‌الاول مصادف با طلوع دو نور پاک بر پهنه هستی است؛ دو نوری که دریچه‌های سعادت ابدی را به روی بشریت گشوده و مفهوم انسان و انسانیت را تا اوج اعلی علیین معنا بخشیدند. بشریت نیازمند ولادت چنین شخصیت‌هایی بود تا در پرتو این ارواح بلند، طعم انس و صفا و مودت را یافته و با آگاهی و شعور خود را از گرداب آشفتگی و عصبیت و اضطراب دور کند. وجود مقدس حضرت محمد(ص) محور حیات ابدی و سرشار از نور بینایی است؛ نوری که بر هر دیده بنشیند. بصیرت بخشیده و آراسته به وحی است و همچون خورشید بر بلندای آسمان به هر جانب دامن می‌گسترد و چراغ این جهان و آن جهان است.
گوهر وجود امام جعفر صادق(ع) نیز زینت بشریت و اسوه کمال و کمال‌جویی است که رویدادها و وقایع روزگار از درخشش آن نمی‌کاهد و همچون درخت پرثمری در هر شرایط و زمانی می‌توان از میوه‌های سرشار آن بهره‌مند شد؛ چراکه او مصداق عینی درخت طیبه‌ای است که شاخ و برگ آن تا رحمت مطلق الهی کشیده شده و شجره آن هویت و هستی‌بخش است و انسان را از آفات و کاستی‌ها عبور می‌دهد.
ولادت حضرت محمد(ص)، ولادت صراط مستقیمی است که به نعمت‌های جاوید منتهی می‌شود. «انک علی صراط مستقیم». خداوند سبحان با خلق محمد مصطفی (ص) سرچشمه فیض ربوبی را به روی بشریت گشود تا باران رحمت واسعه انسان را دربرگیرد.
از این رو ولادت باسعادتش سرآغاز راه سعادت و بامداد نیکبختی و کمال بشری است. راهی که برای دستگیری گمراهان آمده و نجات نوع انسان از سقوط در دره‌های هولناک مادیت و نفس‌پرستی و جهل را نوید می‌دهد. بر این اساس میلاد آن حضرت هدیه‌ای است الهی که انسان را از خاک تا افلاک رهنمون بوده و امکان سیر ملکوتی و تکامل آدمی را فراهم می‌آورد.
آن حضرت با جهل و نادانی و سمبل آن بت‌پرستی مبارزه کرد و آیینی جهانی و راهگشا برای بشریت به ارمغان آورد و در طول تاریخ انسان‌ها را به هماوردی طلبید. خداوند آنچه لازم بود به او وحی کرد و کتاب و حکمت به او آموخت و وی را مشعلی فروزان و حجت و فرستاده‌ای بیانگر دستورات الهی و پنددهنده‌ای امانتدار، شخصیتی یادآوری‌کننده و مژده‌دهنده مقرر داشت. خداوند به وی شرح صدر عطا نموده و او را برای پذیرش وحی و پرداختن به وظیفه ارشاد در جامعه‌ای که تعصب و خودخواهی بر آن سایه افکنده بود، مهیا کرد. آن وجود مقدس برجسته‌ترین راهنما و پیشوا به شمار می‌آید که بشر در تبلیغ دعوت و تعلیم وتربیت سراغ دارد.
وجود مبارکش ظرفیتی سترگ و شگرف بود که مهبط حقیقت کلام الهی است. چه اینکه رسول‌الله و کلام‌الله هر دو از پیشگاه حضرت حق فرود آمده‌اند و مترادف یکدیگرند «و لما جائهم رسول من عندالله»، «واتبعو النور الذی انزل معه...» از همین رو کلام تدوین (قرآن صامت) نمایانگر رسول تکوین (قرآن ناطق) شده است چه اینکه «کان القرآن خلق نبیاً» رحمت مطلق و دامن گستر الهی که قرآن او را اینگونه می‌ستاید «و ما ارسلناک الا رحمة للعالمین». همان رحمتی که با رحمت واسعه الهی قرین و به نور بینش و دانش مزین است: «یا ایهاالذین آمنوا اتقوالله و آمنو برسوله یؤتکم کفلین من رحمته و یجعل لکم نورا تمشون به و یغفر لکم» او به‌راستی همان هدیه و رحمت الهی است که جهان و انسان از ریشه هستی او سرچشمه دارد. «لولاک لما خلقت الافلاک» محمد (ص) تحفه‌ای الهی است که در آفرینش مثل و مانندی ندارد و مظهر «لیس کمثله شیء» است. اگر در دنیا فضیلتی هست پرتوی از وجود و حضور او در جهان است؛ چرا که او سرآمد تمامی آفریده‌های ازلی و نخستین جلوه کامل ذات ابدی است که «اول ما خلق الله نوری ابتدعه من نوره و اشقه من جلال عظمه».»
انتهای پیام
نظرات