آرش آذرپناه در گفت‌وگو با ایسنا تاکید کرد: نظارت بر فضای مجازی به طور نادرست انجام می‌شود ولی هر فرد ناظر کارهای خویش است و می‌داند فقط باید کار تولیدی خود را ارایه کند و اگر کاری دزدی باشد افرادی وجود دارند که می‌توانند تشخیص و تذکر بدهند یا اعلام کنند.

او با اشاره به اینکه در کشورهای پیشرفته نیز چنین فضایی وجود دارد اما این امر اتفاق نمی‌افتد گوش‌زد کرد: وقتی می‌بینیم در فضای ادبی، فرهنگی و دانشگاهی سرقت‌های علمی و ادبی گسترده‌ای در مقالات پژوهشی اتفاق می‌افتد طبیعی است در فضای مجازی که ولنگ و بازتر است جعل و سرقت ادبی خیلی راحت‌تر صورت می‌گیرد و نفوذ و رواج پیدا می‌کند.

این داستان‌نویس با بیان اینکه دلیل سرقت ادبی در فضای مجازی این است که نشر آثار در این فضا نیاز به ذکر منبع ندارد خاطرنشان کرد: کسی که در فضای مجازی تولید محتوا می‌کند خود را ملزم نمی‌داند که منبع را ذکر کند و به هر متن، نثر، شعر و... دست می‌اندازد و بدون ذکر منبع از آن استفاده می‌کند.

نویسنده رمان «سوگنامه زندگان» خاطرنشان کرد: افرادی که زیاد مطالعه می‌کنند می‌دانند چه اثری جعلی یا سرقت ادبی است و نویسنده واقعی اثر را می‌شناسند. از این رو، افراد با مطالعه و جامع‌الاطراف می‌توانند آثار درست را از جعلیات تشخیص دهند.

آذرپناه با بیان اینکه در ادبیات داستانی سرقت ادبی کمتر از شعر دیده می‌شود توضیح داد: چون داستان‌نویسی، برخلاف شعر، ساختاری منظم و مفصل دارد امکان اینکه در فضای مجازی یک مجموعه کامل داستانی مورد سرقت قرار گیرد وجود ندارد و کمتر است؛ هرچند در مواقعی پیش می‌آید.

وی در عین حال تصریح کرد: برخی از کتاب‌های نظری، آماری و تالیفی از آثار بزرگان و مقاله‌های علمی و پژوهشی ارزش خاص و خلاقیتی ندارند و تکه‌وپاره‌هایی از نوشته‌های دیگرانند.

انتهای پیام