ایسنا پلاس- کبریا حسین‌زاده:«به شوهرم گفتم تا وارد استادیوم نشم و روی صندلیم نشینم باورم نمیشه. وقتی رسیدم هیچی از نیمه اول نفهمیدم و فقط داشتم اشک می ریختم» این ها را که می گوید آهی از ته دل می‌کشد و در رنگ سبز چمن های زمین غرق می شود. 

کیلومترها راه آمده اند تا خودشان را به بازی تیم محبوبشان یعنی استقلال برسانند. یکی از بندرعباس با برادرش و دیگری از یزد با پدرش همراه شده تا برای اولین بار مسابقات فوتبال لیگ برتر ایران را از نزدیک و در استادیوم آزادی ببینند.

بعضی هنوز هم باورشان نمی شود وارد استادیوم آزادی شده اند و دخترانی هم پیدا می شوند که بعد از عبور از تونل سجده می کنند و اشک شوق می ریزند.

آشنایی با ممنوعه‌های استادیوم

بانوان برای حضور در استادیوم آزادی و تماشای یکی از مسابقات لیگ برتر ایران (استقلال تهران و مس کرمان) باید از شش گیت بازرسی عبور کنند که سه گیت آن بازرسی بدنی است.

اولین گیت، درِ ورودی پارکینگ است که بلیت را چک می کنند. گیت بعدی فقط بررسی بلیت است و بلافاصله بعد از آن اولین گیت بازرسی بدنی؛  ورود لوازم آرایش، بطری یا ظرف مخصوص آب، دستمال کاغذی، پاوربانک، شارژر و حتی کاغذ و خودکار ممنوع است و کسانی که این وسایل را آورده اند باید تحویل صندوق امانات بدهند که مسئولیتش با خودشان است و آنانی که با ماشین شخصی آمده اند باید تا پارکینگ بروند، وسایل اضافی را بگذارند و دوباره برگردند.

سلام به استادیوم آزادی

 بعد از عبور از اولین گیت بازرسی با نشان دادن بارکد بلیت، درهای آهنی باز می شوند. گاهی هم دو نفر خودشان را با نشان دادن یک بلیت از بین میله های آهنی یک قدم دیگر به آزادی نزدیک می کنند. یک بار دیگر بازرسی بدنی انجام می شود. نیروهای امنیتی به بهترین شکل برخورد می کنند و سعی می کنند کسی را از خود نرنجانند و تماشاچیان را به سمت اتوبوس های شرکت واحد که به صف شده اند، هدایت کنند تا آنان را جلوی تونل۲A  ببرند.

جلوی تونل یک بار دیگر بارکد بلیت ها خوانده می شود و باز هم بازرسی بدنی، این بار حتی کاغذ بلیت ها هم باید روی زمین انداخته شود. بعد از آن نیروهای امنیتی خانم برای تماشاگران آرزو می کنند تا از تماشای مسابقه لذت ببرند. برخی زنان و دختران هم بعد از پشت سر گذاشتن تونل، فریادی می زنند و به آزادی سلام می کنند.

صدای مرا به شکل زنده از ورزشگاه آزادی می‌شنوید!

برای بازی استقلال تهران و مس کرمان ۵۰۰ بلیت به بانوان اختصاص پیدا کرد و بسیاری از تماشاگران به سختی توانسته بودند بلیت تهیه کنند. در این بین برخی هم به ازای خرید هر بلیت از بازار سیاه  ۱۰۰ هزار تومان پرداخته بودند اما بارکد هیچکدام از بلیت هایشان خوانده نمی شد به همین دلیل سعی می کردند خودشان را پشت سر کسی که بلیتی با بارکد خوانا دارد به جلو هُل دهند.

بسیاری از تماشاگرانی که برای نخستین بار به استادیوم آزادی وارد شده اند، دیگران را هم در شادی خودشان سهیم می کنند. برخی تماس تصویری می‌گیرند و دوستان یا اعضای خانواده شان که موفق به خرید بلیت نشده اند در شادی خودشان سهیم می کنند، برخی دیگر به صورت زنده بازی را در شبکه های اجتماعی شان به اشتراک می‌گذارند و برخی دیگر هم دلشان می خواهد از خوشحالی زیاد پرواز کنند.

از یک تا ۶۰ سال برای تماشای فوتبال آمده اند. برخی تا جلوی در با همسر، برادر یا پسرشان همراه بوده اند و از آنجا به بعد دیگر جدا شده اند.

«برای دومین باره که اومدم استادیوم، خودم پرسپولیسی هستم اما شوهرم استقلالی، خیلی اصرار کرد که بیام استادیوم، خودشم برام بلیت خرید، منم با دختر یک سالم اومدم. تماشای بازی تو استادیوم یه چیز دیگه است. خیلی خوش میگذره.»

حضور بانوان شوک مثبت فرهنگی برای سکوها!

بازیکنان هر دو تیم وارد زمین بازی می شوند. بیشتر جایگاه ها را هواداران استقلال پر کرده اند. هواداران اندک مس کرمان هم جایگاه کوچکی در طبقه دوم آزادی نصیبشان می شود. سوت شروع بازی به صدا در می آید و تشویق تماشاگران یک لحظه هم قطع نمی شود. شعار نا مربوطی داده نمی شود، کسی توهین نمی کند و همه سعی می‌کنند تماشاگران خوبی باشند تا جایی که سینا کلهر- معاون فرهنگی و ورزش همگانی وزارت ورزش و جوانان هم توئیت کرد:« اتفاق مثبت حضور بانوان در ورزشگاه آزادی، بهبود چشم گیر فضای فرهنگی به خصوص شعارهای هواداران بود. باشد که حضور و حرمت بانوان در فرهنگ ایرانی بتواند شوک مثبت فرهنگی برای سکوها و فرهنگ هواداری باشد.»

بین رنگ های آبی، یک دسته دختر جوان که بلوزهای قرمز پوشیده اند وارد می شوند و نظر هواداران را به خود جلب می کنند، تیم نوجوانان ملی فوتبال هستند که آمده اند بازی را از نزدیک ببینند.

من اولین نفر بلیت خریدم!

کمی دورتر زن سالخورده ای با نیروهای امنیتی بحث می کند. از اینکه تماشاچیان ایستاده تیم محبوبشان را تشویق می کنند کلافه شده است و دوست دارد در مسیر رفت و آمد بازی را دنبال کند که این اجازه را به او نمی دهند:« به محض اینکه سایت فروش باز شد، بلیتمو خریدم. فکر کنم من اولین کسی بودم که بلیت بازی رو خریدم. آخه میدونی خودم فوتبالیست بودم و از همون اول طرفدار استقلال، حالا هم اومدم بازی رو از نزدیک ببینم.»

تلفنش زنگ می خورد:« بابا، اینجا همه اومدن عکس بگیرن، هیچکی بازی رو نمی بینه که، کلافه شدم». تلفنش را که قطع می کند به سمت بوفه می رود تا آب بخرد.

قیمت های تنها بوفه ویژه بانوان هم تماشایی است. خوراکی های بوفه به آبمیوه پاکتی، آب معدنی های لیوانی، تخمه، کلوچه و ساندویچ خلاصه می شود. هر لیوان آب ۱۰ هزار تومان، هر پاکت آبمیوه کوچک ۲۵ هزار تومان.

سری هم به دستشویی های استادیوم می زنم که تابلو ویژه بانوان هم دارد! درهایش خراب است و هیچکدام بسته نمی شوند.

از بندرعباس تا آزادی ۲۴ساعت ناقابل!

نیمه اول بدون رد و بدل شدن گل بین دو تیم تمام می شود و گروه سرود شهید فرجی و ۳۱۳ هر کدام یک شعر می خوانند. هوادارن سعی می کنند به قسمت هایی که ورودشان آزاد است سرکی بکشند. برخی از تمام زوایا عکس می گیرند. مریم سعی می کند از خودش سلفی بگیرد، تا من را می بیند خواهش می کند عکسی از او بگیرم. به محض اینکه گوشیش را دستم می دهد، شارژش تمام می شود. با گوشی خودم چند عکس از او می گیرم و شماره اش را می دهد تا عکس ها را برایش ارسال کنم. ۲۲ ساله است و ۲۴ ساعت در راه بوده تا خودش را از بندرعباس به تهران برساند. با برادرش آمده تا بازی تیم محبوبشان را از نزدیک دنبال کنند. شب را در هتل می مانند و بعد به سمت شهرشان بر می‌گردند.

فاطمه هم با مادر، دختر و همسرش از اهواز آمده است: « چند روزه که تهرانیم. شوهرم گفت بمونیم تا بازی رو ببینیم و بعد برگردیم. ما خانوادگی عاشق استقلالیم چه اهواز باشه چه تهران. حالا هم دارم به آشناها زنگ میزنم و جای تک تکشونو خالی می کنم. ما اولین باره که اومدیم استادیوم و خیلی کیف داره. شوهرم نمی دونست و برای همه مون بلیت جایگاه آقایونو خریده بود و رامون نمی دادن. جلوی در کلی خواهش کردیم تا گذاشتن بیایم تو.»

زهرا هم همراه پدرش از یزد آمده تا بازی را ببیند. هشت ساعت راه آمده اند و با عشق زیاد بازی را دنبال می کند و کلاه استقلالیش را روی سرش محکم تر می کند.

بازی تمام شده، سکوی دختران خالی نمی‌شود!

بازی با یک گل به نفع استقلال تمام می شود، زنان و دختران دلشان نمی خواهد ورزشگاه را ترک کنند چرا که برادران، پدران و همسرانشان هم آنان را برای حضور در استادیوم آزادی همراهی کرده اند. حتی مردان هواداران هم با تشویق بانوان حضورشان را در استادیوم تایید می کنند. بازیکنان هم برای قدردانی از تشویق هواداران به سمت جایگاه بانوان می آیند. همه امید دارند این روزها تکرار شود و ادامه پیدا کند. به نظر می رسد تیم هایی برای بررسی زیرساخت های ورزشگاه ها در شهرهای مختلف تشکیل شده اند تا اگر شرایط مهیا باشد حضور زنان در ورزشگاه ها بیشتر و بیشتر و فضایی خانوادگی برای تماشای فوتبال ایجاد شود.

انتهای پیام/