به گزارش ایسنا و به نقل از اینسایدر، وویجر ۱ به همراه دوقلوی خود وویجر ۲ در سال ۱۹۷۷ برای مطالعه مشتری، زحل، اورانوس، نپتون از فاصله نزدیک و قمرهای مربوطه آنها به فضا پرتاب شد. طول عمر در نظر گرفته شده برای این دو کاوشگر پنج سال بود.

پس از گذراندن نزدیک به ۴۵ سال در فضا، هر دو فضاپیما هنوز در حال فعالیت هستند. در سال ۲۰۱۲، وویجر ۱ اولین جسم ساخته شده توسط انسان بود که از مرز نفوذ خورشید که به هلیوپاوز (heliopause) معروف است، گذر کرد و وارد فضای بین ستاره‌ای شد. این فضاپیما اکنون حدود ۱۴.۵ میلیارد مایل از زمین فاصله دارد و داده‌ها را از فرای منظومه شمسی ارسال می‌کند.

سوزان داد(Suzanne Dodd)، مدیر پروژه ماموریت وویجر در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، به اینسایدر گفته است: هیچ کس فکر نمی‌کرد که(کاوشگر) برای این مدت دوام بیاورد، اما آورد.

کشف اسناد قدیمی فضاپیما

وویجر ۱ در اوایل دهه ۱۹۷۰ طراحی و ساخته شده است و این موضوع تلاش‌ها برای عیب‌یابی آن را پیچیده‌تر می‌کند.

اگرچه مهندسان کنونی وویجر برخی از اسناد یا مدارک حاوی جزئیاتی در مورد طراحی و رویه‌های این فضاپیما متعلق به روزهای اولیه مأموریت را در دست دارند، با این حال ممکن است اسناد مهم دیگر گم شده یا جابه‌جا شده باشند.

به گفته داد، در طول ۱۲ سال اول ماموریت وویجر، هزاران مهندس بر روی این پروژه کار کردند. وی افزود: از آنجایی که آنها در دهه ۷۰ و ۸۰ بازنشسته شدند، فشار زیادی برای ایجاد یک مجموعه از اسناد پروژه وجود نداشت.

تعدادی از اسناد و نمودار در خارج از محل آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا ذخیره شده‌اند که داد و بقیه گردانندگان وویجر می‌توانند درخواست دسترسی به این سوابق را بدهند. با این حال، این کار می‌تواند چالش برانگیز باشد و داد می‌گوید که دریافت این اطلاعات مستلزم این است که بفهمید چه کسانی در آن منطقه بر پروژه مورد نظر کار می‌کنند.

مهندسان ماموریت برای رفع آخرین اختلالی که برای وویجر ۱ به وجود آمده است باید به طور خاص به دنبال اسنادی باشند که متعلق به مهندسانی است که به طراحی سیستم کنترل موقعیت کمک کرده‌اند. داد افزود: این یک فرآیند زمان‌بر است.

منبع اختلال

سیستم کنترل موقعیت فضاپیما، که داده‌های سنجش از راه دور را به ناسا می‌فرستد، جهت‌گیری وویجر ۱ را در فضا نشان می‌دهد و "آنتن بهره بالا"(high gain antenna) این فضاپیما را به سمت زمین نگه می‌دارد و آن را قادر می‌سازد تا داده‌ها را به خانه ارسال کند.

داد می‌گوید: داده‌های سنجش از راه دور اساساً وضعیت سلامت سیستم را نمایش می‌دهند. اما بازخوانی داده‌های سنجش از راه دور که کنترل‌کننده‌های فضاپیما از سیستم دریافت می‌کنند، مخدوش هستند، به این معنا که آنها نمی‌دانند که آیا سیستم کنترل موقعیت به درستی کار می‌کند یا خیر.

داد می‌گوید: تاکنون مهندسان وویجر نتوانسته‌اند دلیل اصلی این مشکل را پیدا کنند، زیرا قادر به تنظیم مجدد سیستم نبوده‌اند. داد و تیمش معتقدند که علت بروز مشکل می‌تواند پیر شدن فضاپیما باشد. او گفت: هیچ‌چیزی تا ابد به کار خود ادامه نمی‌دهد، حتی در فضا.

مشکل وویجر همچنین ممکن است به دلیل موقعیت آن در فضای بین ستاره‌ای ایجاد شده باشد. به گفته داد، داده‌های فضاپیما نشان می‌دهد که ذرات باردار پرانرژی در فضای بین‌ستاره‌ای وجود دارند. داد می‌گوید: بعید است که این ذرات به فضاپیما برخورد کنند، اما اگر این اتفاق بیفتد، آسیب بیشتری به وسایل الکترونیکی آن وارد می‌شود.

به رغم این مشکلات، وویجر ۱ همچنان در حال دریافت و اجرای دستورات از زمین است و آنتن آن همچنان به سمت سیاره ما قرار دارد. داد می‌گوید: ما هیچ کاهشی در قدرت ارسال سیگنال‌ها مشاهده نکرده‌ایم.

سفر وویجر ۱ ادامه دارد

به عنوان بخشی از تلاش‌های مداوم برای مدیریت انرژی که در سال‌های اخیر افزایش یافته است، مهندسان، سیستم‌های غیرفنی کاوشگرهای وویجر، مانند بخاری‌های ابزار علمی آن را خاموش می‌کنند، به این امید که دو کاوشگر کار خود را تا سال ۲۰۳۰ ادامه دهند.

از کشف قمرها و حلقه‌های ناشناخته گرفته تا اولین شواهد مستقیم از هلیوپاوز که نتایج ماموریت‌های وویجر هستند، به درک بهتر کیهان کمک کرده‌اند. داد می‌گوید: ما می‌خواهیم این مأموریت تا جایی که امکان دارد، ادامه یابد، زیرا داده‌های‌ علمی آن بسیار ارزشمند هستند.

وی افزود: هر دو فضاپیما هنوز به خوبی کار می‌کنند و این داده‌های ارزشمند را ارسال می‌کنند.

انتهای پیام