به گزارش ایسنا و به نقل از اس اف، گروهی از محققان دانشگاه بیرمنگام می‌گویند مردان مسنی که به طور مکرر کابوس‌های شبانه را تجربه می‌کنند، سه برابر بیشتر احتمال دارد که بعدا به پارکینسون مبتلا شوند.

این یافته‌ها امید به توسعه یک برنامه غربالگری را فراهم می‌کند که این برنامه بیماران را قادر می‌سازد زودتر درمان را شروع کنند. افراد مبتلا به بیماری عصبی ویرانگر مستعد دیدن رویاهای ترسناک هستند، اما دانشمندان تاکنون این موارد را به عنوان یک علامت هشدار در نظر نگرفته‌اند.

دکتر آبیدمی اوتایکو(Abidemi Otaiku) سرپرست این مطالعه گفت: اگرچه تشخیص زودهنگام پارکینسون می‌تواند واقعا مفید باشد، اما شاخص‌های خطر بسیار کمی وجود دارد و بسیاری از آنها به آزمایش‌های بیمارستانی گرانقیمت نیاز دارند یا مانند دیابت بسیار رایج و غیراختصاصی هستند. در حالی که ما نیاز به انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه داریم، شناسایی اهمیت رویاهای بد و کابوس می‌تواند نشان دهد افرادی که در سنین بالاتر تغییراتی در رویاهای خود مشاهده می‌کنند باید به دنبال مشاوره پزشکی باشند.

کابوس می‌تواند خطر ابتلا به پارکینسون را دو برابر کند

محققان این مطالعه داده‌های ۳۸۱۸ شرکت‌کننده را که به‌طور مستقل در ایالات متحده زندگی می‌کردند و به‌طور متوسط ​​۱۲ سال تحت بررسی قرار گرفته بودند را تجزیه و تحلیل کردند. در ابتدا، آنها طیف وسیعی از نظرسنجی‌ها را تکمیل کردند که یکی از آنها شامل سوالاتی در مورد کیفیت خواب بود.

محققان حداقل یک بار در هفته در پایان دوره مطالعه، افرادی که خواب‌های بد می‌دیدند را پیگیری کردند. در آن زمان، پزشکان ۹۱ مورد پارکینسون را تشخیص دادند. به طور کلی، احتمال ابتلا به این بیماری در کسانی که به طور منظم خواب‌های بد می‌دیدند در مقایسه با کسانی که کابوس را تجربه نمی‌کردند، دو برابر بیشتر بود.

نتایج نشان می‌دهد که افراد مسن‌تر مبتلا به پارکینسون احتمالا چند سال قبل از بروز علائم لرزش، سفتی و کندی حرکت، شروع به دیدن کابوس‌های شبانه می‌کنند. این مطالعه همچنین نشان می دهد که رویاها می‌توانند اطلاعات مهمی در مورد ساختار و عملکرد مغز نشان دهند و ممکن است هدف مهمی برای تحقیقات علوم اعصاب باشند.

دکتر اوتایکو و همکارانش قصد دارند از نوار مغزی برای بررسی دلایل بیولوژیکی تغییرات رویا استفاده کنند. محققان همچنین قصد دارند یافته‌های خود را در جمعیت‌های متنوع‌تر تکرار کنند و پیوندهای احتمالی بین رویاها و سایر بیماری‌های تخریب‌کننده عصبی مانند آلزایمر را بررسی کنند. مطالعات علائم اولیه پارکینسون عمدتا بر روی جمعیت سفیدپوست مرفه متمرکز شده است. پارکینسون پس از زوال عقل دومین بیماری شایع عصبی در جهان است.

پارکینسون با مغز چه می‌کند؟

داروهایی که این بیماری را کنترل می‌کنند، زمانی که در اوایل بیماری تجویز می‌شوند، بسیار بهتر عمل می‌کنند تا زمانی که شرایط بدتر می‌شود. این امر نیز به دلیل از دست دادن سلول‌های عصبی در ناحیه‌ای از مغز است که در کنترل حرکت نقش دارد. این سلول‌های عصبی دوپامین تولید می‌کنند، دوپامین نیز یک پیام رسان شیمیایی است که به کنترل حرکت بدن کمک می‌کند. اگر اینها آسیب ببینند یا بمیرند، سطح دوپامین کاهش می‌یابد و حرکات آهسته و غیر طبیعی می‌شوند. با این حال، علائم اغلب تنها پس از از بین رفتن حدود ۸۰ درصد از سلول‌های عصبی ظاهر می‌شوند. پزشکان بیماری را با مطالعه علائم و حرکت بیمار، اغلب با اسکن DaT (نوعی اسکن مغز که سطح دوپامین را اندازه‌گیری می‌کند ) تشخیص می‌دهند.تشخیص زودهنگام می‌تواند تفاوت چشمگیری در کیفیت زندگی فرد ایجاد کند.

یافته‌های این مطالعه در مجله" EClinicalMedicine "منتشر شده است.

انتهای پیام