حمیدرضا گل محمدی تواندشتی، در گفت و گو با ایسنا، به آسیب های وارده برتئاتر پرداخت و اظهار کرد: هر مقوله وارداتی معضلات و مشکلاتی را به همراه دارد، تئاتر نیز یک هنر واردتی و سوغات فرنگ است که در عهد ناصرالدین شاه بنا بر دلایلی وارد ایران شد، اوایل مختص به دربار بود اما رفته رفته در جامعه نیز رواج پیدا کرد و به عنوان یک هنر وارداتی علاقمندانی را به خود جذب کرده که در عرصه فعالیت های تئاتری کار خود را آغاز کردند.

گل محمدی افزود: با این وجود هنرمندانی که در عرصه تئاتر وارد شدند، بجای این که از شیوه و فنون تئاتر جهت اشاعه فرهنگ ایرانی و اسلامی بهره مند شوند، فرهنگ غرب در آن ها تاثیر گذاشت و تئاتری ها علاوه بر شیوه و فنون تئاتر از فرهنگ و خلق و خوی غربی ها تقلید کردند که این حرکت به عنوان هجمه فرهنگی از آن زمان بر تئاتری ها باقی ماند و هم اکنون که یک سده از عمر تئاتر در ایران می گذرد به همین دلیل نتوانسته مخاطب عام را به سوی خود جلب کند.

وی با طرح این سوال که چرا هر جا تئاتر برپا می شود اکثر مراجعه کنندگان از قشر هنرمندان تئاتر و خانواده های وابسته به آن ها هستند گفت: این مهم دلیلی بر عدم اطمینان مردم به تئاتر است، در شهرستان ها حتی برخی از مردم راضی نمی شوند که فرزندانشان به فراگیری تئاتر راهی کنند و از آن ها در فعالیت های تئاتری ممانعت به عمل می آورند چراکه در گروه های تئاتری احساس امنیت نمی کنند.

کارشناس تئاتر و مسئول کانون تئاتر ساوشان جهاد دانشگاهی واحد مازندران اضافه کرد: کار کارگردانی شناخت جامعه و اجرای نمایش هایی با حال و هوای خاص جامعه است، متاسفانه مشاهده می شود برخی از کارگردانان نمایش نامه هایی از نویسندگان خارجی را درشهرستان ها به روی صحنه می برند که روحیه مردم آن منطقه با آن اجراها سازگار نیست و با عدم استقبال مخاطبان روبرو شده و موجب روی گردانی مردم از تئاتر می شود که برخی کارگردان ها این عدم استقبال مردم را به عدم درک تئاتر از جانب مردم نسبت می دهند.

گل محمدی اظهار معضل دیگر تئاتر را عدم بودجه کافی دانست و گفت: به همین دلیل کارگردان دست و دلش به اجرای کارها نمی رود، چراکه باید یک گروه را رتق و فتق کند و بدون بودجه نمی شود، آیا با یک بودجه اندک می توان کاری بس عظیم را به روی صحنه برد، اگر هم به روی صحنه برود نتیجه اش ارایه یک کار ضعیف خواهد بود.

وی با بیان اینکه در برهه ای از زمان با انسجام گروه های تئاتری و تزریق بودجه به این بخش حرکات مثبتی رخ داد و اندکی از دغدغه هنرمندان تئاتر کمتر شد اظهار کرد: اما رفته رفته طی هشت سال گذشته تاکنون این روند رو به رشد، به رکود انجامید و با آمدن کرونا در کشور تئاتر کاملا رو به نابودی رفت و مرگ تئاتر در کشور فرا رسید. در حال حاضر باید منتظر یک دم مسیحایی باشیم تا با دمیدن روح بر کالبد تئاتر، این هنر از دست رفته جان تازه ای بگیرد.

مسئول گروه تئاتر سیاوشان جهاد دانشگاهی واحد مازندران اذعان کرد: از دیگر آسیب های بر سر راه تئاتر جشنواره های متعدد تئاتری در کشور است که با عناوین مختلفی برگزار می شود و اکثر هنرمندان تئاتر را به این فکر می اندازد که کاری را با عجله و در مدت زمان کوتاهی آماده کرده و در جشنواره ها و همایش ها تئاتری حضور پیدا کنند، بنابراین از نمایش هایی که از نیروی کمتر، دکور ساده و کم هزینه برخوردار است استفاده می شود که این مساله باعث شده کیفیت کار در همه بخش ها، از دکور گرفته تا بازیگری و غیره پایین آمده و بالاجبار شاهد ارایه کارهای ضعیف در این جشنواره ها باشیم و به قولی می توان گفت که هنرمندان تئاتر دچار جشنواره زدگی می شوند.

این فعال تئاتر دانشگاهی مازندران با اشاره به آسیب های وارده بر بازیگران تئاتر تصریح کرد: یک بازیگر تئاتر باید شفاف باشد، تا این که بتواند بر روی صحنه تئاتر به راحتی بازی کند، منظور از شفافیت بازیگر این است که از کشیدن سیگار، مواد مخدر و چیزهایی که به بدن بازیگر آسیب می رساند پرهیز کند تا بتواند بخوبی در صحنه به ایفای نقش بپردازد، این مساله اخلاقی هم از دیدگاه علمی و هم از دیدگاه دینی در اسلام مطرح شده است که هر چیزی که به انسان ضرر و زیان برساند حرام است، پس یک بازیگر تئاتر زمانی کلام و عملش می تواند در جامعه تاثیرگذار باشد که از این گونه مسایل ضد اخلاقی مبرا باشد و پرهیز کند.

گل محمدی با اشاره به این مطلب که نوع‌دوستی در تعیین سرنوشت و ساختن حقیقت انسان بسیار مهم است، تاکید کرد: متاسفانه در اکثر کلاس های آموزشی تئاتر در مازندران به اخلاق و پرورش یک هنرجوی اخلاقی مطابق با جامعه اهمیت داده نمی شود و همین امر باعث شده است که والدینِ هنرجویان و حتی اقشار جامعه، دیدگاهی منفی نسبت به تئاتر پیدا کنند و از حضور فرزندان خود در کلاس ها و محافل تئاتر خودداری کنند.

وی دیگر معضل موجود تئاتر کشور، به ویژه تئاتر استان ها را مسئله انتخابات انجمن های هنرهای نمایشی دانست و اظهار کرد: چندین دوره این حرکت رسم شده که با تشکیل باند و زد و بند با اعضای گروه های مستقر در استان و رایزنی با آنان و دادن وعده وعید به آن ها نسبت به رای آوردن در سطح استان شده است و این گروه ها تلاش بسیاری کرده تا نظرها را جلب کنند و در انتخابات صاحب رای شوند که در سه دوره اخیر استان مازندران شاهد این گونه حرکات بوده ایم.

کارشناس تئاتر و مسئول کانون تئاتر ساوشان جهاد دانشگاهی واحد مازندران در پایان تاکید کرد: متاسفانه در این چند دوره شاهد بی عدالتی ها و تحمیل نظرات شورای انجمن نمایش بر داوران جشنواره ها بوده ایم که به ناحق گروه هایی را که استحقاق شرکت در جشنواره های کشوری نداشته اند انتخاب می کنند و این امر باعث شده است که چندین دوره استان مازندران در جشنواره های کشوری به رتبه های برتر دست پیدا نکند.

انتهای پیام