مجید کیمیایی‌پور، کارگردان نمایش گرگ درباره داستان این تئاتر به ایسنا می‌گوید:  «گرگ» نوشته محمد حسین ناصربخت از اساتید دانشگاه و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران است. این نمایش براساس داستان عامیانه «شنگول و منگول و حبه انگور» و توسط نویسنده اقتباس شده، اما نوع نگاهی که او به اصل قصه داشته، نگاه بسیار متفاوت و تیزبینانه، همراه با روانشناسی و جامعه‌شناسی کودک بوده و نویسنده با شناختی که از دنیای کودک داشته به نگارش این نمایش‌نامه اقدام کرده است.

او ادامه می‌دهد: این متن با توجه به علاقه‌مندی من به قصه‌ها، ادبیات عامیانه و همچنین فرهنگ‌عامه انتخاب شد.

کیمیایی‌پور با اشاره به اینکه نمایش گرگ حاصل شش ماه تمرین و شیوه‌ اجرایی متفاوتی است، می‌افزاید: شیوه کار به این صورت است که ما ابتدای تمرینات، متن را به بازیگران می‌دهیم و بازیگران نمی‌دانند که چه اتفاقی قرار است بیفتد و به شیوه لابراتواری (آزمایشگاهی) کار و بازیگران را به متنی که قرار است اجرا کنند، نزدیک می‌کنیم و بعد از یک ماه متن در اختیار آنها قرار می‌گیرد. به این دلیل عنوان گرگ را برای تئاتر در نظر گرفتیم که تداعی کننده یک نقاشی است. به جای عنوان کارگردان هم از نقاش و به جای اسم نویسنده از رنگریز استفاده کردیم و نام دیگر عوامل هم به همین ترتیب انتخاب شد. طراحی صحنه نیز با چوب‌هایی شکل گرفته است که به وسیله آن نقاشی‌های کودکانه انجام می‌شود و کودک و خانواده به تماشای تئاتری می‌آیند که در یک فضای نقاشی شده با چوب است و نقاشی‌های کودکان را با چوب تداعی می‌کند. با توجه به شرایط کرونایی این سه سال و وضعیتی که خانواده‌ها را در این مدت به چالش کشاند من تصمیم گرفتم دست به تولید نمایشی بزنم تا کودکان همراه خانواده خود، یک ساعتی به تماشا بنشینند و لذت ببرند.

این کارگردان با توضیح اینکه سالن‌های تئاتر در اصفهان، استاندارد نیست و ما یک سالن تفکیک شده و تعریف شده برای نمایش کودک نداریم، خاطرنشان می‌کند: اگر من به‌عنوان یک پدر بخواهم فرزندم را به تماشای یک نمایش ببرم، نمی‌دانم کجا به صورت ثابت تئاتر کودک اجرا می‌شود. هیچکدام از سالن‌های تئاتر اصفهان استاندارد نیست و مشکلی که بسیاری از دوستان تئاتری با آن درگیر هستند بحث پلاتو برای تمرین‌ها است. معمولا برخی پلاتوهای خصوصی را در نظر گرفته‌ و تا حدودی تجهیز می‌شود که به هیچ عنوان استاندارد و آگوستیک نیست و امکان تمرین در پلاتوهایی که به صورت خصوصی آماده شده هم وجود ندارد. از طرفی پلاتوهای دیگر هم جوابگوی این سبک کارها و تعداد گروه‌هایی که فعالیت می‌کنند، نیست.

کیمیایی‌پور تصریح می‌کند: ما به پلاتوهای بیشتری برای تمرین نیاز داریم و اینکه سالن‌های موجود، تعریف و تفکیک گردد و برای تئاتر حرفه‌ای کودک، سالن‌های خاص مشخص شود. بعضاً می‌بینیم که در سالن حرفه‌ای، کاری آماتوری و بعد از مدتی کاری حرفه‌ای اجرا و سپس کاری از گونه‌های دیگر نمایش داده که در نهایت این مسئله باعث تماشاگر گریزی می‌شود. ما و ارگان‌های مختلف هزینه می‌کنیم که تماشاگر را جذب این سالن‌ها کنیم اما با این روند ممکن است مخاطب بیاید، اما نمایش مورد علاقه‌اش نباشد و کاری سطحی و ابتدایی را ببینند. پس او که مخاطب کار حرفه‌ای بوده هم دیگر به آن سالن نمی‌رود. بهتر است در ابتدا این تفکیک در سالن‌ها صورت بگیرد و بعد درجه‌بندی سالن‌ها از نظر کیفی و اینکه مشخص شود. به‌عنوان آخرین جمله تأکید می‌کنم که حیات تئاتر اصفهان به حیات تئاتر کودک وابسته و اگر تئاتر کودک در اصفهان نداشته باشیم، آینده روشنی در انتظار تئاتر اصفهان نخواهد بود.

انتهای پیام