به گزارش ایسنا، دکتر عباس قنبری باغستان، عضو هیئت‌علمی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران در بیست و ششمین رویداد سیاستی پژوهشکده سیاست‌گذاری دانشگاه صنعتی شریف (برنامه آفاق) که با همکاری انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات در خصوص سازگاری فرهنگی- اجتماعی دانشجویان بین‌المللی در ایران و تجربه سایر کشورها در این زمینه، برگزار شد، با اشاره به این‌که دانشجویان خارجی مانند سفرای کشورهای خود هستند، گفت: زمانی که از لفظ «سفیر» استفاده می‌شود، سطحی از تشریفات ، پروتکل‌های جامع، آمادگی و... در ذهن می‌آید و ما باید برای حضور این سفیران علمی آمادگی لازم را داشته باشیم.

وی بااشاره به این‌که در آینده نزدیک احتمالاً مذاکرات ما در مورد برجام به نتیجه می رسد و می توانیم به صورت گسترده‌تر فعالیت بین‌المللی داشته باشیم، تصریح کرد: این در حالی است که هم اکنون اکوسیستم آموزش عالی ما آمادگی پذیرش دانشجوی خارجی، نه در حد سفیر، بلکه در حد استاندارد بین‌المللی را نیز ندارد.

 قنبری با بیان نقش تحریم‌های ناجوانمردانه در جذب و پذیرش دانشجوی خارجی اظهار کرد: درست است که تحریم‌ها در این شرایط نقش داشتند ولی ما تجربه برجام را داشتیم و فضا تا حدودی برای این تبادلات علمی بین الملل آماده شد. اما باید گفت مشکل اینجاست که ما از درون آمادگی نداریم و نتوانسته ایم اقداماتی که برای این اکوسیستم نیاز است را انجام دهیم.

وی به دیوارهای بلند و سدهایی که در برابر یک دانشجوی خارجی در ایران وجود دارد اشاره کرد و گفت: ما در زمینه جذب دانشجوی خارجی خیلی کُند جلو رفتیم و تنها چند کار تکنیکال انجام دادیم و  به چند آیین‌نامه بسنده کردیم.

عضو هیئت‌علمی دانشگاه تهران گفت: در زمینه جذب دانشجوی بین‌المللی باید به این سوالات پاسخ دهیم که ما برای اوقات فراغت این دانشجویان چه برنامه‌ای داریم؟ چند نفر از کارمندان ما می‌توانند به انگلیسی و یا زبان دوم با آن‌ها صحبت کنند؟ اگر یک دانشجوی بودایی بخواهد یک ساعت در مورد مذهبش صحبت کند این امکان وجود دارد؟ اگر دانشجوی خارجی بخواهد یک وعده غذای غربی بخورد باید کجا برود؟ ما دانشجویان بین‌المللی جذب کردیم که به طور کامل بورس شدند ولی به خاطر برخی مشکلات بعد از یکی دو روز به کشور خود برگشتند.

وی خاطر نشان کرد: در حال حاضر ما شاید ۶۰، ۷۰ هزار دانشجوی خارجی داشته باشیم. این در حالی است که این تعداد  باید ۴۰۰، ۵۰۰ هزار نفر باشد و باید هر عضو هیئت علمی پارتنر بین‌المللی خود را پیدا می‌کرد.

قنبری با اشاره به لزوم بسترسازی برای جذب دانشجوی خارجی، گفت: اگر می‌خواهیم بگوییم بین‌المللی هستیم و از ظرفیت آن می‌خواهیم استفاده کنیم، باید تغییر و تحول را از خودمان شروع کنیم، بسترسازی کنیم و بعد اقدام به جذب کنیم. در صورتی که بعضی مسئولان می‌گویند دانشجوی بین‌المللی بیاید بعد این اقدامات را انجام می‌دهیم. 

وی با اشاره به تجربه مالزی در این خصوص گفت: وقتی نطام آموزش عالی مالزی تصمیم گرفت بین‌المللی شود ابتدا برنامه ریختند نظام جدید آموزش عالی را پایه ریزی، تحکیم و تقویت کنند و به شکوفایی برسانند. آن‌ها هنوز هم ادعا ندارند که بین‌المللی شده اند و می‌گویند ما تازه داریم وارد فاز پایداری می‌شویم. 

عضو هیئت‌علمی دانشگاه تهران بر لزوم تغییر و اصلاح در تمام حلقه‌های آموزش عالی تاکید کرد و گفت:  این تغییر و اصلاح باید در تمام حلقه‌های آموزش عالی اتفاق بیفتد و صرف آیین‌نامه نوشتن و تغییر سایت و ... به نتیجه نمی‌رسد.

وی با بیان این‌که ما نیاز به انجام کارهای کوچک در سطح انجمن دانشجویی، سلف و رستوران و.. هستیم، گفت: در این ریزه‌کاری‌ها گیر کرده و کند حرکت کرده‌ایم. این در حالی است که در مسائل فرهنگی و اجتماعی، چالش‌ها عمیق‌تر می‌شود. برای مثال اگر یک دانشجوی بین‌المللی دست همکلاسی خود را بگیرد و به کلیسا ببرد چه اتفاقی می‌افتد؟

قنبری با تاکید بر این‌که باید ظرفیت نشستن در کنار یک دانشجوی خارجی و پذیرش او به همان صورت که هست، ایجاد شود، گفت: ما متاسفانه کُند پیش رفتیم و اگر به این شکل ادامه دهیم، همین مقدار را نیز از دست خواهیم داد. 

وی در پایان تاکید کرد که باید زیرساخت‌ها و زمینه‌های پرداختن به اوقات فراغت، دین، کار، ازدواج و ... برای دانشجویان خارجی  در کشور ما ایجاد شود.

انتهای پیام