به گزارش ایسنا، شهروندآنلاین نوشت: «نخستین انتخابات ریاستجمهوری در ایران یک سال پس از پیروزی انقلاب در تاریخ پنجم بهمن ۵۸ برگزار شد. در این انتخابات ۱۲۴ نامزد برای رقابت ثبت نام کرده بودند که همگی تایید صلاحیت شدند اما پس از اعلام انصراف تعدادی از نامزدها، عاقبت ۹۶ نفر در روز انتخابات خود را در معرض رای ملت قرار دادند.
ابوالحسن بنیصدر، صادق خلخالی، حسن حبیبی، صادق قطبزاده، حسن آیت، داریوش فروهر، احمد مدنی، صادق طباطبایی و ... از چهرههای مشهوری بودند که طی این دوره از انتخابات کنار بسیاری از چهرههای ناشناس وارد عرصه انتخابات شدند و در نهایت این بنیصدر بود که با کسب ۱۰ میلیون و ۷۵۳ هزار رای (۷۶ درصد کل آرا) به عنوان نخستین رئیسجمهوری تاریخ ایران انتخاب شد.
کل آرای اخذشده در این انتخابات ۱۴ میلیون و ۱۵۲ هزار رای بود که مشارکتی ۷۰ درصد را با توجه به افراد واجد شرایط برای رایدادن نشان میداد. برگزاری هر چه سریعتر انتخابات ریاستجمهوری و تشکیل دولت انقلابی یکی از مهمترین تاکیدات امام خمینی (ره) در بدو ورود به وطن در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ بود؛ تاکیدی که در نخستین گام با تشکیل دولت موقت به ریاست مهندس مهدی بازرگان در ۱۵ بهمن ۵۷ به منصه ظهور رسید.
دولت موقت اما طی عمر کوتاه خود که نزدیک ۹ ماه به طول انجامید، با کشمکشهای بسیاری در عرصه سیاست داخلی و خارجی مواجه شد که مهمترین آن واقعه تسخیر سفارت آمریکا در تهران بود. اقدامی که استعفای دولت و سپردهشدن زمام امور کشور به «هیات دولت موقت شورای انقلاب» تحت ریاست سیدمحمد بهشتی را به دنبال داشت. پنجم بهمن ۱۳۵۸ با برگزاری نخستین انتخابات ریاستجمهوری تاریخ ایران و روی کار آمدن ابوالحسن بنیصدر گمان میرفت فصل مهمی در حل و فصل مشکلات مملکت رقم خورده شده باشد که شوربختانه اینگونه نشد.
بنیصدر به عنوان شخصی وفادار به آرمانهای انقلاب و اندیشههای بنیانگذار جمهوری اسلامی (در ظاهر) پس از تکیهزدن به صندلی قدرت کاملاً تغییر رویه داد. او با شیوه مدیریت خاص خود که بنیان آن بر خودمحوری و لجبازی با نیروهای موثر انقلابی قرار داشت، کشور را که بهتازگی مورد هجوم همسایه غربی خود واقع شده بود، وارد انبوهی از حاشیههای بیمورد کرد. روشی ضد ملی و ضد وحدت که سرانجام آن رای مثبت نمایندگان مجلس به طرح عدم کفایت سیاسی رئیسجمهوری در ۳۱ خرداد ۱۳۶۰ خورشیدی و در نهایت فرار بنیصدر به پاریس بود.»
انتهای پیام
نظرات