به سراغ یکی از بافندگان روستا می‌رویم و با او گفت‌وگو می‌کنیم. خانم عربشاهی حدوداً ۵۰ سال سن دارد و از بافندگان باتجربه و ماهر کارگاه قالیبافی در روستای امیران است.
وی با اشاره به دشوار بودن شغل قالیبافی و دستمزد پایین آن به ایسنا گفت: هر روز صبح تا شب در حال قالیبافی هستیم. با این حال تنها می‌توانیم بعد از هفت یا هشت ماه یک قالی سه در چهار تحویل بدهیم که دستمزد آن برای هر نفر بسیار ناچیز است.
عربشاهی بزرگ‌ترین مشکل خود را در زمینه قالیبافی دستمزد پایین آن دانست و افزود: کار سنگین و اصلی را ما انجام می‌دهیم، ولی پول فروش فرش به جیب افراد دیگری می‌رود و به طور کلی حمایتی از بافندگان نمی‌شود.
این بافنده در پاسخ به این سؤال که آیا قالیبافی صرفه اقتصادی دارد یا خیر؟ اظهار کرد: بافندگان این روستا دارای یک کارفرمای مشخص هستند. اگر می‌توانستیم خودمان مستقیماً بفروشیم درآمدش خوب بود، ولی حالا آن مقدار که تلاش می‌کنیم دستمزد نمی‌گیریم.
وی با اشاره به دشواری‌های قالیبافی، گفت: حدود ۸ سال است که کارگاه قالیبافی داریم و در همه این سال‌ها مجبور بودیم برای افراد مختلفی قالی ببافیم. از مسئولان می‌خواهیم از ما حمایت کنند تا بتوانیم سود کاری که انجام می‌دهیم، نصیب خودمان شود و شرایط دسترسی مستقیم ما به بازار را فراهم کند.
فعالیت ۲۰ زن در سه کارگاه قالیبافی در روستای امیران
همچنین سیدجواد نیازی، دهیار روستای امیران به ایسنا گفت: در روستای امیران حدود ۲۰ بافنده قالی در ۳ کارگاه و چند منزل فعالیت می‌کنند.
وی با بیان اینکه قالیبافی در این روستا از سال‌های دور به یادگار مانده است، اظهار کرد: تعداد بافندگان قالی در این روستا به دلیل درآمد پایین بسیار کم شده و کمتر کسی دیگر به این حرفه مشغول می‌شود.
نیازی، افزایش هزینه‌های مواد اولیه و نبود خریدار قالی را از دلایل استقبال نکردن قالیبافان دانست و افزود: عدم بازار فروش قالی دستباف و وجود واسطه‌ها باعث شده قالیبافان دستمزد واقعی خود را نگیرند و این موضوع باعث دلسردی این افراد شده است.
دهیار امیران با بیان اینکه بیشتر زنان قالیباف این روستا بیمه نیستند، گفت: شغل اصلی زنان روستای امیران کشاورزی و دامپروری است و تعداد کمی از خانم‌ها به دلیل درآمد پایین در حرفه قالیبافی باقی ماندند. مطمئناً اگر از این افراد حمایت‌های لازم شود بار دیگر شاهد رونق این حرفه در روستا خواهیم بود.
انتهای پیام
نظرات