یاسر قنبرلو که رتبه سوم ششمین جشنواره بین‌المللی شعر فجر را در کارنامه خود دارد، در گفت‌وگو با ایسنا بیان کرد: متولد ۳۱ خرداد ۱۳۷۰ هستم؛ پس از اینکه خواندن و نوشتن را آموختم از ۸ سالگی نوشتن و خلق متون موزون را آغاز کردم و در ادامه از سال ۱۳۸۵ یعنی از ۱۵ سالگی با حضور در جلسات هفتگی شعرخوانی و نقد و بررسی آثار ادبی در حوزه هنری قزوین فعالیت حرفهای و جدی خودم را شروع کردم.
وی ضمن اشاره به مجموعه اشعاری که منتشر کرده است، ظهار کرد: در سال ۱۳۹۳ کتاب «ندیده بانی» توسط انتشارات فصل پنجم منتشر و به چاپ چهارم رسید و مجموعه اشعار دیگرم با عنوان «بیمار بعدی» در سال ۱۳۹۷ توسط انتشارات نیماژ منتشر شد و هم‌اکنون چاپ پنجم آن در فروشگاه‌های حقیقی و آنلاین کتاب موجود است.
رتبه سوم ششمین جشنواره بین‌المللی شعر فجر با اشاره به مجموعه‌های دُردانه یک و دُردانه ۲ خاطرنشان کرد: این ۲ کتاب تک بیت‌های ناب هستند و انتخاب نهایی ابیات برای این ۲ مجموعه را در دردانه یک استاد محمدعلی بهمنی و در دردانه ۲ مرحوم استاد حسین آهی عهده‌دار بود؛ مقدمه این ۲ مجموعه را نیز اسماعیل امینی نوشته است. در حوزه هنری استان قزوین نیز مجموعه شعر عاشقانه شاعران استان را با عنوان «ناردانه» گردآوری کردم که توسط انتشارات سوره مهر حوزه هنری منتشر شد.
قنبرلو ضمن اشاره به اینکه بعد از کتاب «بیمار بعدی» فعلاً قصد چاپ مجموعه جدیدی ندارد، بیان کرد: محتوا و فرم هر شعر متناسب با دغدغه‌ها و نیازهای روحی، روانی و اعتقادهای شاعر بر روی کاغذ پیاده می‌شود و بنده به شخصه قبل از سرودن اثر تصمیمی برای انتخاب موضوع نمی‌گیرم. اشعارم را در قالب‌های کلاسیک سروده‌ام ولی در فرم تلاش‌ها و خلاقیت‌هایی داشتم که به اذعان برخی از کارشناسان، آثار بنده برخی ویژگی‌های غزل پست‌مدرن یا شعر مرکب حرکت را دارد.
وی گفت: اشعار مجموعه اولم یعنی همان «ندیده بانی» نزد مخاطبانم محبوب است ولی اشکالاتی دارد که به‌هرحال هر شاعری در ابتدای راه با آن اشکالات دست‌وپنجه نرم می‌کند. «بیمار بعدی» کتاب کامل‌تر و جامع‌تری است که حاصل سروده‌های سال ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۷ بنده است و این کتاب چه به لحاظ فرمی و چه به لحاظ محتوایی حرفهای بیشتری برای گفتن دارد. محتوای هر ۲ کتاب عاشقانه، اجتماعی و سیاسی است. چهارپاره، مثنوی، غزل، رباعی، تک‌بیت و قالب‌های ابداعی و مرکب ازجمله قالب‌های استفاده‌شده در این ۲ کتاب است.
این شاعر جوان قزوینی خاطرنشان کرد: در سایر حوزه‌های ادبی سابقه فعالیت ندارم و تنها تجربه بنده شرکت در یک جشنواره داستان خیلی کوتاه ۱۰ کلمه‌ای به نام «آخرین انار دنیا» بود که با حضور داوران مطرح چند سال پیش برگزار شد که رتبه اول داوران و نظرات مردمی را در آن جشنواره کسب کردم ولی صرفاً چون ۱۰ کلمه‌ای بود و ۳ کلمه آن اجباراً باید در داستان استفاده می‌شد خواستم این چالش را بپذیرم، ولی داستان‌نویس نیستم و در این حوزه تخصص و تجربه‌ای ندارم.
وی در پاسخ به این سوال که برای شناسایی و پرورش استعداد شاعران نوپا که تازه در عرصه شعر و شاعری وارد شده‌اند چه باید کرد؟ گفت: اول اینکه نگران آن‌ها هستم! کار سختی پیش رو دارند چون دوره دلسوزی برای ادبیات و برپایی جلسات مداوم و قوی به پایان رسیده است و فعلاً دوره لایک و فالوور و درآمدزایی از طریق تولید ابتذال هست. به نظرم آگاهی کامل نسبت به شرایط موجود، اولین شرط پیشرفت برای آن‌هایی است که در ابتدای عرصه ورود به ادبیات هستند.
شعر و ادبیات اصیل در قزوین یتیم است
قنبرلو در پاسخ به برگزاری آخرین جشنواره شعر فجر در سال ۱۳۹۷ و دلیل برگزار نشدن جشنواره در سال‌های بعدی، با اشاره به اینکه شعر و ادبیات اصیل و قدرتمند در سیاست‌های فعلی کشور یتیم است، اظهار کرد: متأسفانه نظری هم اگر داشته باشم دردی از شرایط کنونی شعر و ادبیات در کشور دوا نخواهد کرد و دوست ندارم راجع به موضوعی که اعتقادی به آن ندارند و دستاورد سیاسی برای مسئولین ندارد صحبت کنم.
وی افزود: خیلی وقت است که دیگر در جشنواره‌ها شرکت نمی‌کنم و البته می‌دانم که دیگر جشنواره‌ای به معنای واقعی کلمه در کشور برگزار نمی‌شود. ولی در کل جشنواره‌ها در ابتدای راه می‌تواند محرک انگیزشی برای شاعران جوان باشد به‌شرط اینکه به آن اعتیاد پیدا نکرده و به کسب رتبه‌ها و اخذ جوایز دل نبندند. بسیاری از شاعران با استعداد دهه هفتاد و هشتاد کشور به دلیل دل بستن به جشنواره و اعتیاد به آن‌ها استعداد خود را صرفاً در این راه خرج نموده و در حال حاضر باآن‌همه رتبه و سکه هیچ جایگاهی در شعر و ادبیات کشور ندارند. شاعران جوان برای رشد و پیشرفت باید راه‌های رفته شاعران دیگر را مطالعه و درس عبرت بگیرند.
این شاعر ارزیابی خود را از فضای شعر و شاعری در قزوین خوفناک و ناامیدکننده دانست و خاطرنشان کرد: فضای شعر قزوین خالی از انگیزه، خالی از کشف استعداد، خالی از حضور بزرگان و نظریه‌پردازان و شاعران قوی و خالی از خیلی چیزهای دیگر است. ما دیگر چیزی به اسم فضای شعر و شاعری در قزوین نداریم که بخواهیم آن را ارزیابی کنیم.
قنبرلو، ۸ سال پیش، پس‌ازاینکه به‌عنوان جوان برتر استان درزمینه ادبیات برگزیده شد، فضای شعر و شاعری در استان را دچار خواب‌آلودگی دانست وی درباره شعر و شاعری در زمان کنونی نیز گفت: اعتقاد دارم آنچه سال‌های گذشته مطرح کردم سیاه نمایی نیست، می‌توانم با مقایسه فعالیت‌های ادبی دهه هفتاد و هشتاد استان با دهه نود این را ثابت کنم. شعر و ادبیات در استان به‌جز یک، ۲ نفر، دلسوز دیگری ندارد و تمامی فعالیت‌های جسته‌گریخته و پریشان در سال‌های اخیر به‌صورت خصوصی و با هزینه‌های شخصی برگزارشده است که تأثیری بر تربیت استعدادها و تقویت شاعران نداشته است. همچنین در دولت گذشته در فضای شعر اتفاق مثبت چشمگیری نیفتاد و صرفاً برخی از مجوزها در حوزه نشر کتاب آسان‌تر از دولت‌های نهم و دهم صادر شد و در باقی مسائل برنامه هدفمند و سودمندی مشاهده نکرده‌ام.
وی خاطرنشان کرد: در روزگار پیش رو برای خروج از رخوت در فضای شعری باید بررسی کنیم که چرا این رخوت به وجود آمد، چرا شعر به‌عنوان هنر اصلی و تعیین‌کننده در سرنوشت و تمدن ایران به حاشیه رانده شد، چرا مخاطب دیگر کتاب شعر نمی‌خرد، چرا شاعران خوب دیگر شعر خوب نمی‌نویسند یا کمتر انگیزه‌ای برای نوشتن دارند، چرا جلسات شعر از رونق افتاده و جشنواره‌های مستقل ادبی با هزینه‌های مناسب برگزار نمی‌گردد و هزاران سؤال دیگر.
رتبه سوم ششمین جشنواره بین‌المللی شعر فجر در ادامه افزود: شعر خوب نیاز جامعه است، نیاز مسئولین است کما اینکه می‌بینید هرکدام از نمایندگان مجلس وقتی می‌خواهند نظر نمایندگان دیگر یا مردم و رسانه‌ها را به خود جلب کنند از شعر و ادبیات استفاده می‌کنند ولی متأسفانه اعتقاد و اعتماد قلبی ندارند و هنگام حمایت از شعر و ادبیات پا پس می‌کشند و ضرورتی برای حمایت بی‌قیدوشرط از شاعران نمی‌بینند.
وی در پایان تصریح کرد: شاعران ازنظر بنده وظیفه دارند سطح آگاهی خود را در رابطه با گستردگی و بازار مبتذل فضای مجازی بالابرده و خود را از آن مصون بدارند و تحت تأثیر سطح نازل سلایق و علایق مخاطبان آن حوزه قرار نگرفته و نسبت به نداشتن فالوورهای زیاد ناامید و مأیوس نشوند چراکه رسالت شاعران چیز دیگری است هرچند که شاعران در طول تاریخ به توجه و تشویق مادی و معنوی احتیاج داشته و به آن اهمیت می‌دادند. تنها انتظار شاعران مستقل و دغدغه‌مند از مسئولین نیز عدم دخالت، سانسور، محدودیت و مجازات شاعران به دلیل فعالیت‌های صرفاً ادبی است و انتظار بیشتری از مسئولین نداریم چراکه با ظرفیت‌های کنونی انتظار نابه‌جایی است.
انتهای پیام
نظرات