به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، طبق مطالعه تازه منتشر شده در مجله "رادار"(Radars) که یک نشریه علمی معتبر چینی است، دانشمندان در چین در حال توسعه یک فناوری راداری کوانتومی جدید هستند که می‌تواند هواپیماهای رادارگریز و مخفی را با ایجاد یک طوفان الکترومغناطیسی کوچک شناسایی کند.

با این حال این اولین بار نیست که محققان چینی ادعاهای بزرگی در مورد یک رادار کوانتومی کاربردی مطرح می‌کنند و بسیاری از کارشناسان کشورهای دیگر با امکان ساخت چنین دستگاه‌هایی با تردید مواجه هستند و معتقدند که این ادعا تنها می‌تواند یک بلوف فناورانه باشد.

رادارهای معمولی دارای یک بشقاب ثابت یا دوار هستند، اما طراحی رادار کوانتومی بیشتر شبیه تفنگ است و الکترون‌ها را تقریباً تا سرعت نور شتاب می‌دهد. براساس این گزارش، هنگامی که الکترون‌ها از لوله پیچ در پیچِ در معرض میدان‌های مغناطیسی قوی عبور می‌کنند، می‌توانند گردابی از امواج مایکروویو ایجاد کنند که مانند یک گردباد افقی به جلو می‌چرخند.

اگر تکمیل این سیستم موفقیت آمیز باشد، این سیستم راداری کوانتومی جدید از هر سیستم راداری در گذشته فراتر می‌رود، اما به گفته "ژانگ چائو" از دانشگاه "چینهوا" و همکارانش در دانشکده مهندسی هوافضا، این "اگر" بزرگ است. به گفته آنها اما مزایای بالقوه چنین سیستمی ارزش کار سخت بر روی آن را دارد.

با این حال محققان این مطالعه می‌گویند که ذرات بنیادی به کار رفته در این طوفان الکترومغناطیسی مصنوعی خواص عجیبی از خود نشان می‌دهد. در این مطالعه، هر ذره یک حرکت مارپیچ را حفظ کرده که با گذشت زمان و افزایش فاصله کاهش نمی‌یابد.

اینیشتین پیش‌بینی کرده است که این امر از نظر فیزیکی امکان پذیر نیست، اما محققان تأکید کردند که مکانیک کوانتومی نظریه‌های فیزیکدانان معاصر را دور می‌زند و این سیستم را قادر می‌سازد اهدافی را که رادارهای معمولی هرگز آنها را نمی‌بینند، تشخیص دهد و نه تنها از فاصله زیاد، بلکه در هوای نامساعد نیز به خوبی کار می‌کند.

اگر این سیستم واقعاً کار کند و در حریم هوایی مورد استفاده قرار گیرد، می‌تواند به یک مزیت و برتری مهم برای چین تبدیل شود. امروزه حتی با پیشرفت‌های بزرگی که در صنعت هوایی صورت گرفته، اکثر هواپیماها هنوز نمی‌توانند خود را از دید رادارها مخفی کنند، چرا که آنها امواج الکترومغناطیسی را منعکس می‌کنند. به عنوان مثال، هواپیماهای رادارگریزی مانند "F-۲۲ Raptor" یا "F-۳۵" ساخته ایالات متحده، بخش زیادی از امواج رادار را از طریق یک پوشش مخصوص جذب می‌کنند که با انعکاس و انتشار حداقلی این امواج می‌تواند خود را به اندازه یک توپ بیس‌بال به رادار نشان دهد.

چنین فناوری رادارگریزی، یک برتری ویژه در برابر نیروی هوایی سایر کشورها است که عمدتاً به جنگنده‌های قرن بیستم متکی و فاقد ویژگی‌های رادارگریزی هستند.

با این حال، در سال‌های اخیر شاهد افزایش حساسیت رادارهای نظامی بوده‌ایم که احتمالاً به اندازه کافی برای تشخیص حتی هواپیماهای رادارگریز نیز بهبود یافته‌اند. اما مواد جدید نیز به نوبه خود قابلیت‌های رادارگریزی را افزایش داده و تشخیص هواپیماها را کاهش داده است.

اگر فناوری رادارگریزی به پیشرفت خود ادامه دهد، برخی معتقدند که این فناوری فراتر از قابلیت‌های تشخیص هر راداری پیشرفت خواهد کرد. به همین دلیل بیش از یک دهه است که مهندسان به دنبال ساخت رادار کوانتومی به عنوان یک راه حل بالقوه برای معضل تشخیص هواپیماها هستند.

دانشمندان نظامی در چین در سال ۲۰۱۶ گفته بودند که در حال آزمایش نمونه اولیه رادار کوانتومی خود هستند، اما جامعه علمی این موضوع را به شدت مورد تردید قرار دادند. گزارشی که سال گذشته در مجله "ساینس"(Science) منتشر شد، بیان کرد که رادار کوانتومی ممکن است هرگز برای استفاده‌های دوربُرد مانند ردیابی هواپیماهای رادارگریز توسعه نیابد، زیرا در آزمایشات کمبودهای مهمی مشاهده شده است. یکی از این کمبودها این است که چنین دستگاه‌هایی فقط در دمای نزدیک به صفر مطلق کار می‌کنند که بدیهی است بسیار کمتر از دمای آسمان چین است.

"فابریس بوست" متخصص رادار و فیزیکدان آژانس هوافضای فرانسه می‌گوید: من به این نتیجه رسیده‌ام که وقتی[چین] خبر از رادار کوانتومی خود می‌دهد، کاربردی نیست!

انتهای پیام