آنطور که از شواهد بر می‌آید،‌ گیوه پاپوشی بافتنی با زیره چرم بوده که فقط در ایام خاصی مثل جشن ها آن را می پوشیده اند.

قدیمی ترین اثری که درمورد گیوه در ایران وجود دارد، مربوط به سنگ نگاره های تخت جمشید است. جایی که در آن سربازان هخامنشی کفش هایی به مانند گیوه بر پای دارند.

با بررسی دقیق گیوه هایی که سربازان هخامنشی به پا کرده اند، مشخص می شود با گیوه هایی که امروزه در جای جای ایران مرسوم است، تفاوت هایی دارد.

کردها، بلوچ ها، بختیاری ها و لرها اقوامی هستند که امروزه در سراسر ایران گیوه می پوشند، اگرچه گیوه هر قوم مختص به خودش و طرح و نقش خود را دارد، اما در مجموع ریشه همه این گیوه ها،‌ همان پاپوشی است که در زمان هخامنشیان رواج داشته، پاپوشی بافتنی با زیره چرم.

یکی از ریشه دارترین مناطق ایران که هنر دست ساز گیوه در آن رواج داشته، منطقه کردنشین اورامانات است، جایی که پیشینه گیوه در آن به حدود هزار سال قبل و زمان صدر اسلام برمی گردد.

گیوه از هزار سال‌پیش تابحال جایگاه خود را به عنوان یک پاپوش محبوب بین مردم اورامانات حفظ کرده و در سالهای اخیر هم شهرتش به خارج از مرزها رسیده است. پاپوشی که علاقمندانش آن را به خاطر سبکی، خنک بودن، زیبایی و مقاوم بودنش می پوشند.

یکی از تولیدکنندگان گیوه در منطقه اورامانات کرمانشاه معتقد است، اگر روزی بتوان دوباره همان پاپوش های مادی را با تلفیق گیوه های رایج در مناطق مختلف ایران احیا کرد، صادرات این نوع کفش حتی به کشورهای اروپایی هم امکان‌پذیر می شود.

فریبرز عزیزی در ادامه به ایسنا می گوید: گیوه هایی که امروزه در منطقه اورامانات رایج است، زیره هایی پارچه ای دارد و برای همین فقط در فصل گرم سال یعنی تابستان می شود آنها را پوشید، گاها زیره برخی از گیوه ها هم پلاستیکی است،‌ اما در مجموع بافت گیوه ها نسبت به زمان باستان به هم ریخته و همین باعث شده تا الان تنها آن را به کشورهای گرمسیر صادر کنیم، بنابراین می توان با احیاء همان پاپوش به راحتی آن را به اروپا هم صادر کرد.

وی به تحولات شگرفی که طی سال‌های اخیر در این پاپوش باستانی بوجود آمده هم اشاره ای می کند و ادامه می دهد: تا همین چندسال پیش گیوه ها فقط در رنگ سفید و پاپوشی برای مردان بودند، اما تنها طی پنج سال به اندازه هزار سال تغییر و تحول در گیوه بوجود آمد، جوانان و زنان هنرمند خلاق در اورامانات آن را بروز رسانی کردند، دستان هنرمندشان گیوه های رنگی را خلق کردند و طراحی جدیدی به آن دادند که باعث شد زنان هم بتوانند این کفش های زیبا را بپوشند.

این فعال گردشگری می گوید: به نظرم گیوه هنوز جای کار دارد و باید برخی نقص هایی که در آن وجود دارد را برطرف کنیم تا زندگی خود را ادامه دهد، وگرنه در آینده این دست آفریده باستانی هم به مانند نمد و موج و ...رنگ مرگ را به چشم می بیند. هرچند که خیلی ها فکر می کنند که نداشتن لنگه راست و چپ یک مزیت برای گیوه است، اما این مزیت نیست، چراکه براساس آناتومی پای انسان ساخته نمی شود و ممکن است باعث اذیت شدن پاها شود.

وی از مشکلاتی که این روزها راه را برای ادامه زندگی پررونق گیوه مشکل کرده می گوید و اضافه می کند: گیوه بافان زیادی داریم اما کسی از آنها حمایتی نمی کند، تسهیلاتی به آنها پرداخت نمی شود و در عین حال هم طراحان خوبی می خواهیم تا مدام این پاپوش باستانی را بروز رسانی کنند.

عزیزی به ثبت ملی شدن گیوه هورامان در سالهای گذشته هم اشاره می کند و می گوید: گیوه هورامی ثبت ملی شده، یعنی میراث همه مردم ایران است و باید از آن حفاظت کنیم. این پاپوش از پیشینیان به ما ارث رسیده و جایگاه بالایی دارد و نماد فرهنگ ما است،‌ پس چرا نباید در مدارس، ادارات و هدایا از آن استفاده کنیم؟

وی ادامه می دهد: البته من معتقدم که باید هزینه تمام شده گیوه را پایین بیاوریم و مواد اولیه ارزان و باکیفیت را در اختیار تولیدکننده قرار دهیم تا او نیز بتواند محصولات ارزان قیمت را در اختیار مردم قرار دهد. برای نمونه در حال حاضر قیمت یک جفت گیوه مردانه سفید حدود ۵۰۰ تا ۶۰۰ هزار تومان است که هر کسی قدرت خرید آن را ندارد. اگر کاری نکنیم که گیوه ارزان تر شود و ارزان در اختیار مردم قرار گیرد، آن هم به مانند برخی دیگر از صنایع دستی استان خواهد مرد.

انتهای پیام