سیدعلی موسوی، سرپرست اداره میراث‌ فرهنگی شهرستان ‌اندیکا، با اشاره به ظرفیت بالای منطقه برای ایجاد فضای موزه‌ای، افزود: به دلیل تاریخ طولانی و گسترده شهرستان اندیکا، همواره جای خالی یک ‌نهاد فرهنگی همچون‌ موزه در این شهرستان حس شده است.

او ادامه داد: بر همین اساس و ‌با توجه به خواست شهروندان شهرستان در خصوص ایجاد موزه، سعی کردیم با بهره‌گیری از مشورت با نخبگان و اهالی فرهنگ، در گام اول از ظرفیت بالای بخش خصوصی در ایجاد موزه‌های خصوصی کوچک و متوسط و با کاربری مردم‌شناسی استفاده کنیم.

به گزارش ایسنا، بر پایه اعلام اداره‌کل میراث فرهنگی خوزستان، سرپرست اداره میراث ‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی اندیکا گفت: بدینوسیله از علاقه‌مندان در سراسر کشور به احداث موزه خصوصی در حوزه شهرستان اندیکا دعوت می‌کنیم به منظور اطلاع از روند اداری و قانونی ایجاد موزه، کسب مشاوره و همچنین ارایه درخواست، به اداره میراث ‌فرهنگی، گردشگری و صنایع ‌دستی اندیکا مراجعه کنند یا با شماره تلفن‌های ۰۹۳۵۹۵۶۶۶۰۸ و ۰۹۱۶۳۸۰۴۳۴۱ تماس بگیرند.

اندیکا در شمال ‌شرقی استان خوزستان قرار دارد و از شمال غرب به لالی، از جانب شمال به سردشت دزفول، از طرف شمال و شمال‌ شرق به استان چهارمحال و بختیاری، از مشرق به ایذه و از جنوب به مسجدسلیمان محدود می‌شود. اندیکا یکی از شهرستان‌های بختیاری‌نشین استان خوزستان است که مرکز آن شهر قلعه‌خواجه است.

در سال ۱۳۶۸ مرکز بخش اندیکا از روستای لالی به روستای قلعه‌خواجه انتقال یافت و تا آن موقع جزو توابع مسجدسلیمان بود. در گذشته در زبان بومی آن را اندکو (اندی+کوه) می‌گفتند که اندی در زبان لری به معنای شگفتی و «کو» همان «کوه» یعنی سرزمین کوه‌های شگفت است. همچنین این شهرستان را (ان +ده +گا) به معنی «دهگاه» و محل نگهداری انبار غله هم گفته‌اند. مردم شهرستان اندیکا لُر بختیاری هستند و به زبان لری گویش بختیاری سخن می‌گویند. ایل‌راه (گذرگاه عشایر لربختیاری به ییلاق) از شهرستان اندیکا و مسیر تاراز می‌گذرد.

این مکان از نخستین مکان‌های اسکان قوم لُر در جنوب‌ غرب ایران بود که آثار نخستین معماری پارسی (سنگ چین بدون ملات) در قلعه بردی اندیکا نمایان است. از مهمترین آثار تاریخی بصری این شهرستان می‌توان به قلاع باستانی همچون (قلعه‌بردی، قلعه‌لیت، دژملکان، قلعه ارکی شلا، قلعه دلی محمدحسین خان، قلعه دزورا، قلعه خواجه و...) کتیبه‌های نقوش برجسته ایلیمایی همچون (نگارکندهای تنگ بتا، کتیبه نگین، کتیبه چلو، نقش برجسته سوزتینا، نقش برجسته موری، نقش برجسته تاراز، نقش بر جسته سوسن سرخاب) بقاع متبرکه (شاهزاده عبدالله، بابازاهد، بویر، صالح ابراهیم، شیخ احمد، سلطان ابراهیم، بابا احمد، امیرالمومنین، ممی هموم، آقا سلیمان و...) و آثار شاخص دیگری همچون پل نگین، بند قلعه‌خواجه، بند آبزالو و... اشاره کرد. نقوش برجسته تنگ‌بتا یکی از مهمترین مفاخر ایران و از معدود نقوش برجسته و کتیبه‌های به خط الیمایید است که قدمت این نقوش برجسته به ۲۲۰۰ سال می‌رسد.

انتهای پیام