به گزارش یورکالرت، نتایج این تحقیق بیان می‌کند که چگونه یک عامل ایمنی شناخته‌شده با عنوان اینترلوکین –۱۰، احیاء عملکردی لنفوسیت‌های تی نفوذی به «تومور لاعلاج  خسته» (TILs) که تاکنون غیرقابل‌نفوذ بودن آنها در برابر تحریکات ایمنی درمانی ثابت شده است را تنظیم می‌کند. همچنین نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که این عامل، هنگامی‌که با روش‌های سلول درمانی همراه شود، می‌تواند تومورهای ملانوم و سرطان روده بزرگ موجود در مدل‌های موش را از بین ببرد.

محققان این تحقیق پینگ چیه هو و لی تانگ از لودویگ، دانشکده پلی‌تکنیک فدرال لوزان سوئیس هستند؛ هو، عضو وابسته موسسه تحقیقات سرطان لودویگ، لوزان گفت: «ما برای اولین‌بار دریافتیم که لنفوسیت‌های نفوذی به «تومورهای لاعلاج خسته» می‌توانند به طور مستقیم دوباره جوان شوند تا فعالیت ضد سرطانی قوی آنها بازیابی شود و این جوان‌سازی از طریق برنامه‌ریزی مجدد متابولیک سلول‌های القاء شده توسط اینترلوکین -۱۰ انجام می‌شود.»

سلول‌های لنفوسیت‌های نفوذی به تومور، محروم از اکسیژن و مواد مغذی حیاتی هستند و قابلیت  از بین بردن سلول‌های سرطانی را دارند. به طور معمول، به حالت سخت و با کندی به داخل تومورها رانده می‌شوند و این عملکرد به عنوان خستگی شناخته می‌شود. تحقیقات اخیر دو نوع متمایز از لنفوسیت‌های نفوذی به تومورهای خسته را شناسایی کرده است. یکی از انواع آنها که به‌عنوان لنفوسیت‌های نفوذی به تومورهای «خسته پیشرو» شناخته می‌شود، می‌تواند سلول‌های سرطانی را با کارایی جزیی تشخیص دهد و در پاسخ به انسداد ایمن درمانی PD-۱ (یک پروتئین سطحی سلول است که نقش مهمی در تضعیف دستگاه ایمنی از طریق سرکوب فعالیت‌های التهابی لنفوسیت‌های تی ایفاء می‌کند) تکثیر یابد. اما نسل آنها، لنفوسیت‌های نفوذی به تومورهای «لاعلاج خسته» بوده که برای تشخیص و از بین بردن سلول‌های سرطانی مجهز هستند. بااین‌حال، آنها مستعد خودکشی، از نظر عملکردی و به‌طورکلی در تکثیر ناتوان هستند.

هو گفت: «حتی انسداد پروتئین PD-۱  نیز نمی‌تواند عملکرد این لنفوسیت‌های نفوذی به «تومورهای لاعلاج خسته» را بازیابی کند. در حقیقت، بسیاری از بیماران به انسداد پروتئین PD-۱ پاسخ نمی‌دهند، زیرا تومورهای آنان فاقد لنفوسیت‌های نفوذی به تومورهای خسته پیشرو و فقط دارای لنفوسیت‌های نفوذی به «تومورهای لاعلاج خسته» هستند. به همین دلیل محققان به دنبال روش‌هایی برای احیای سلول‌های تی «لاعلاج خسته» در درمان سرطان هستند.»

سه رشته از شواهد، موجب ایجاد مطالعه فعلی شده است. اول، هو و گروه تحقیقاتی وی به تازگی نشان دادند که لنفوسیت‌های نفوذی به تومورهای «لاعلاج خسته» می‌توانند با بازیابی سلامت میتوکندری، اندامک‌های لوبیایی شکل در سلول‌ها که انرژی تولید و به تنظیم متابولیسم کمک می‌کنند، از لحاظ عملکردی احیاء شوند. دوم، مشخص شده است که اینترلوکین -۱۰ باعث تحریک پاسخ‌های ایمنی ضد سرطانی می‌شود و به‌عنوان درمانی برای سرطان ریه در یک آزمایش بالینی در مرحله  اولیه، البته با نتایج متفاوت، آزمایش شده است. سرانجام، به تازگی مشخص شد که اینترلوکین -۱۰ می‌تواند سازگاری میتوکندری را بازگرداند و متابولیسم سلول‌های ایمنی معروف به ماکروفاژها را دوباره برنامه‌ریزی کند.

هو و همکاران وی از این نتایج تعجب کردند و اندیشیدن که آیا اینترلوکین -۱۰ ممکن است به طور مشابه بر روی لنفوسیت‌های نفوذی به «تومورهای لاعلاج خسته» تاثیر بگذارد و یا خیر.

آنان برای فهم این موضوع، نسخه مهندسی‌شده و طولانی‌مدت اینترلوکین-۱۰ را به سلول درمانی انتخابی؛ تزریق سلول‌های تی هدف‌گذار تومور برای درمان سرطان اضافه کردند و ترکیب را در یک مدل موش مبتلا به ملانوم آزمایش کردند. این درمان تعداد و عملکرد لنفوسیت‌های نفوذی به «تومورهای لاعلاج خسته» را افزایش داد و منجر به پسرفت تومور و بهبود در ۹۰ درصد از موش‌های تحت درمان شد، در مقایسه با درمان با  نسخه مهندسی‌شده و طولانی‌مدت اینترلوکین-۱۰ به تنهایی که پسرفت محدودی داشت و یا سلول درمانی انتخابی که هیچ پسرفتی در تومور نداشت. ۸۰ درصد از موش‌های زنده مانده یک حافظه ایمنی برای سرطان ایجاد کردند و خودبه‌خود همان تومورهای القاء شده را دو ماه پس از درمان پس زدند.

هو اظهار کرد: «این نتایج نشان می‌دهد که اگر اینترلوکین-۱۰ به سلول درمانی انتخابی اضافه شود، می‌تواند در درازمدت از رشد سرطان پیشگیری کند.»

محققان همچنین نسخه مهندسی‌شده و طولانی‌مدت اینترلوکین-۱۰ را روی سلول‌های تی گیرنده آنتی‌ژن کایمریک (سلول‌های تی که با استفاده از روش ژنتیکی یک گیرنده سلول تی مصنوعی برای استفاده در ایمنی درمانی تولید کرده‌اند) آزمایش کردند که برای هدف قرار دادن سلول‌های سرطانی حامل نشانگرهای مولکولی خاص طراحی شده‌اند. سلول‌های تی گیرنده آنتی‌ژن کایمریک تحت درمان با روش اینترلوکین-۱۰ باعث درمان کامل حدود ۹۰ درصد موش‌های مبتلا به تومورهای سرطان روده بزرگ شدند.

هو، تانگ و همکارانش دریافتند که نسخه مهندسی‌شده و طولانی‌مدت اینترلوکین-۱۰  به طور خاص در لنفوسیت‌های نفوذی به «تومورهای لاعلاج خسته» و نه بر روی لنفوسیت‌های نفوذی به تومورهای خسته پیشرو، عمل می‌کند. آنان همچنین نشان دادند که این درمان، متابولیسم لنفوسیت‌های نفوذی به «تومورهای لاعلاج خسته» را دوباره برنامه‌ریزی می‌کند و با فرایندی که آنها برای استخراج انرژی از مواد مغذی به‌کار می‌برند، آغاز می‌شود. این مورد به نوبه خود، منجر به تغییرات گسترده‌ای در برنامه‌های بیان ژن و فعال شدن مجدد عملکرد و تکثیر آنها می‌شود. نسخه مهندسی‌شده و طولانی‌مدت اینترلوکین-۱۰ همان تاثیر را بر روی لنفوسیت‌های نفوذی به تومورهای انسانی و همچنین بر روی سلول‌های تی گیرنده آنتی‌ژن کایمریک داشت.

هو افزود: «با اینترلوکین-۱۰، ما برنامه تولید انرژی خسته‌ترین سربازان واکنش ایمنی ضد سرطان را دوباره تنظیم کردیم و توانایی آنها را برای از بین بردن سلول‌های تومور احیاء کردیم.»

محققان اکنون در حال بررسی مکانیزم‌های دقیق هستند که با استفاده از آنها برنامه‌ریزی مجدد متابولیکی باعث تغییر الگوهای بیان ژن در لنفوسیت‌های نفوذی به «تومورهای لاعلاج خسته» می‌شود. آنان همچنین در حال انجام مطالعات پیش‌بالینی برای پیشبرد کاربردهای کشفیات خود در درمان سرطان انسان هستند.

یافته‌های تحقیق در مجله  Nature Immunology گزارش شده است.  

انتهای پیام